Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Coraz częściej staję bezradny i nie ukrywam - otępiały przed wypowiedziami niektórych forumowiczów, a zdarza się to szczególnie często, kiedy padnie sakramentalne: "ta zwrotka jest mądra", albo "to głęboka myśl". Żyję już kilka lat na tym świecie i przeczytałem również kilka książek, parę zbiorów poezji i jak dotąd nie pomyślałem o żadnym z nich, że jest "głęboki", albo "mądry". Może nie trafiłem na odpowiedni(?), a może jest tak dlatego, że słowa "mądrość" i "głębia" pozbawione są w moich oczach desygnatów (do niczego się nie odnoszą).
Niemożliwe jest (tak sobie pełen szacunku pomyślałem), aby moi szanowni koledzy i koleżanki używali słów, których nie rozumieją, więc zwracam się niniejszym z prośbą, aby mi wyjawili, cóz takiego powinienem sądzić, kiedy piszą o "głębii", bądź "mądrości". A na przyszłość, gdyby jeszcze pokazywali mi maluczkiemu, czym ta "głębia" i "mądrość" się objawia w komentowanym tekscie.
Z góry dziękuję za wyjaśnienia.

Opublikowano

mniej:

Twoja wypowiedź jest bardzo mądra,
to jest bardzo głęboka myśl warta zastanowienia

;) :P

mniej więcej:

"mądra" i "głęboka" bo
dotyczy być może czegoś co przeżyłem osobiście bo
to jest ważne w moim mniemaniu bo
dotyka mniej używanych pokładów mojego mózgu

;)

więcej:

rzeczy świata są tak "głębokie" i tak "mądre" jak ja jestem.

Pozdrawiam,
Kai Fist

Opublikowano
Oskarze,
odpowiedź na Twoją bolączkę jest bardzo prosta. Większość pasjonatów poetyckiej „mądrości” odczuwa nieopisaną wręcz satysfakcję z „nazywania” własnych uczuć, doznań, problemów etc. „za pomocą” poety, którego tekst czytają. Pragnienie zrozumienia samego siebie, czy chociażby chęć „przynależności” sprawia, że ludzie, nazywając coś „mądrym”, bądź też „głębokim”, utożsamiają te pojęcia z postępem w procesie odkrywania samych siebie

Wniosek jest prosty- jeśli ktoś w środku jest pusty jak pęd bambusa, nigdy owych sformułowań nie użyje.

Zakładając ten wątek chciałeś obrazić piszących, a obraziłeś czytających,
w tym mnie.

Michale

Marudzisz, marudzisz, a ja wciąż nie mogę wyjść z podziwu- co Ty jeszcze tutaj robisz?

Serdeczności

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bardzo złożone zdania jak na bardzo prostą odpowiedź. Wyjaśniając pojęcie wychodzisz od wyjaśnianego ("Większość pasjonatów poetyckiej „mądrości” ") - to poważny błąd logiczny, przez co Twoja wypowiedz jest dla mnie niezrozumiała.



Zatem wystarczy powiedzieć te słowa by dowieść swego farszu?



Myślę, że pisząc to co napisałeś chciałeś obrazić mamę, tatę, premiera, Księzniczkę Dianę (Panie świeć nad jej duszą), całą instytucję Kościoła włącznie ze zmarłym Papieżem.
Widzisz? Insynuowanie motywów postępowania obcych Ci ludzi nie prowadzi do niczego dobrego.
Opublikowano

mało ludzi jest mądzrych, czy to grzech że szukamy madrości w wierszach?
głupota? jest grzechem ale nie spowiadamy się z niej jak z pychy, dobrze że ktoś próbuje nam uświadomić jacy jesteśmy głupi, mówiąc że ktoś jest mądry, lub powiedział mądrze,
straszne- bo już boję się powiedzieć komuś ze mówi mądrze!terror!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Radzę sobie darować te pseudo-lingwistyczne wywody, albo przynajmniej uważać z dookreślaniem pasujących Panu „wyjaśnianych” i „wyjaśniających”, bo wzbudza Pan tylko uśmiech politowania. Poprawności językowej zalecam poszukać w Zdaniu, którym się Pan z nami na początku tematu przywitał.




Cóż, może faktycznie prostszym językiem…

Pozdrawiam

Fei
Opublikowano

Kolejny "temat rzeka" dla filozofów. I po co to?
Dyskusja (nie jestem jasnowidzem, ale tak wróżę) sprowadzi się do problemu: kim jesteśmy, że mamy prawo nazywać coś głupotą, lub mądrością?

Powstanie jałowa dyskusja, w której nikt nikomu nic nie udowodni.

Tyle.

Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

to chyba będzie troszkę naiwne pytać, budzić wątpliwości w kwestiach dla każdego człowieka różnie postrzeganych.
Dla osoby z zawodówki przeciętna osoba z liceum będzie mądra, jak jest z innymi charakterami tak samo z interpretacją wiersza. Jedni piszą urzekła mnie głębia wiersza bo na nic innego ich nie stać, sami nie piszą, jednak mają jakiś stopień wrażliwości ( czy może zakłopotania właśnie z pewnej niewiedzy). Dla mnie osobiście mądra treść to jest taka, którą mogę nałożyć na fale własnych odczuć i emocji. Nie szukam jednak w poezji kierunku życia, tej głębi o której mowa, od tego jest religia. Zachwycać się można jednak zgrabnym ujęciem myśli, które komponują się z bliską nam ideologią.
pozdrawiam Oskarze:)
Regina M

Opublikowano

hm, ma pan wątpliwośi to prosze przeczytać w słowniku. myślałam, że te słowa są dosyć proste i nie wymagają naszego czasu żeby to pan tłumaczyć.

jak mniemam robi nam pan sprawdzian w celu wytknięcia błędu, który jest błędem tylko wg pana. oczekuje pan, że otworzymy buzie szeroko i powiemy 'ale pan jest fajny! nie wiedziałam, że mówienie tych słówek jest takie bezsensowne, uzmysłowił mi pan to, to takie miłe, ale jestem głupia'? jeśli tak to wątpie, żeby sie pan tego doczekał.

może jednak chce pan, żebyśmy nagadali sie, a pan mógł podważyć nasze zdanie eliminując to kolejnymi argumentami? że też ma pan tyle wolnego czasu, zazdroszcze, ale może jednak warto spożytkowac go w jakiś inny sposób niż karmić sie dumą i usiłować wskazywać nam błędy logiczne których wcale nie ma? jeśli tak bardzo chciał pan wyrazić swoje zdanie na temat używania tych słów, podzielić się ekscytacją którą to w panu wywołało, to wątek trzeba było sformuować inaczej. jeśli ma pan wątpliwości to mądrość oznacza zasób wiedzy na bliżej nieokreślony temat (mówiąc o słowie wyrwanym z kontekstu). głębia oznacza wiele mądrych znaczeń. jeśli jednak jest pan niezaspokojony posze zajrzeć do śłownika bądź encyklopedii, a nie urządzać tutaj przedstawienia. dobranoc, życze spokojnych snów niezaburzonych przez wątpliwości co do znaczeń pewnych słów i tego czy ich zastosowanie jest odpowiednie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



myślę, że nasze poglądy, czy chociażby odbiór wiersza, to sprawa osobista, więc raczej nie pytamy, co powinniśmy sądzić na dany temat lub jak odbierać dany wiersz, tylko sami nad tym pracujemy, ewentualnie [co nawet wskazane] dokonujemy zmienności rekombinacyjnych [*:o)] w naszych poglądach na drodze ich wymiany z bliźnimi.

przeczytał pan już kilka książek i zbiorów poetyckich, żadnego nie uznał za mądry ani głęboki - szkoda, ale nie wnikam w powody. inni ludzie czytają i znajdują takie dzieła, dlaczegóż więc zabraniać im nazywania ich mądrymi i głębokimi? widzę tu przykład pewnej manipulacji: pan nie trafił na odpowiedni utwór, który możnaby nazwać mądrym lub głębokim, ale winą za to obarcza pan innych, próbując spłycić ich wypowiedzi oraz traktując ich je ironicznie i protekcjonalnie.
Opublikowano

głębia — to słowo klucz, które mnie kojarzy się z sytuacją, w której ktoś nie poprzestaje na tym, co dane, powiedziane, ale próbuje na własną rękę szukać wniosków, kierując się oczywiście inteligencją
mądrość to moim zdaniem twórcze wykorzystywanie inteligencji w postrzeganiu świata
można być inteligentnym, ale z tego nie korzystać — to jest moja odpowiedź, Oskarze

Opublikowano

Tu chyba nie chodzi o to, co ludzie znajdują w wierszach, ale o to czemu w komentarzach ciągle używają tych samych słów-wytrychów. Bo nie oszukujmy się, może i w słowniku są definicje, ale niepełne. Cały wykład z filozofii można poświęcić znaczeniu słowa mądrość, a i tak nie znajdzie się precyzyjnej definicji? Bo czym jest owa mądrość? Zdolnością myślenia, zasobem wiedzy, umiejętnością jej wykorzystania z dobrym skutkiem? A jak coś jest głębokie to jakie jest? Wiem, że jak staw jest głęboki, to pewnie nie ma powyżej 2 metrów do dna. Ale jak myśl jest głęboka to jaka jest? Prawdziwa? Mądra? A jeżeli to w jakim sensie? Może ta myśl ma wiele znaczeń? Tylko jeżeli tak, to czemu nazywacie głebokimi wiersze proste jak drut?

Wszyscy używają sobie na autorze wątku, ale jakoś nikt nie wykazał inetelktu, żeby odpowiadając na pytanie zarazem utrzeć mu nosa.

Zamiast tego zarzuca mu się jakieś wyimaginowane teorie spiskowe w stylu:

"widzę tu przykład pewnej manipulacji: pan nie trafił na odpowiedni utwór, który możnaby nazwać mądrym lub głębokim, ale winą za to obarcza pan innych, próbując spłycić ich wypowiedzi oraz traktując ich je ironicznie i protekcjonalnie."

No i proszę mi pokazać, gdzie tu jest to obarczanie winą? I niby dlaczego trzeba coś nazywać mądrym albo głebokim?

Ja nie lubię słowa "przepyszne" i co? Czy czyni mnie smakowym indolentem, bo nie znalazłem potrawy, którą chciałbym nim określić?

Opublikowano

Raz - uważam, że tego typu tematy i tak niczego nie zmienią, również tego, że Oscar Dziki nie rozumie, że ktoś może użyć w stosunku do wiersza słów 'mądry i głęboki', gdyż nadal nie będzoe on tego rozumiał i za miesiąc rozpocznie kolejny wątek na ten, lub pokrewny temat, pytając wszem i wobec, co oznaczają słowa 'budzący refleksję' na przykład.
a ponieważ jestem taka sama jak inni to również zabieram głos

Dwa - nigdy chyba nie powiedziałam o żadnym tekście, że jest mądry. Nie nazwałam żadnego człowieka mądrym, bo to zbyt duże słowo. Ale to nie znaczy, że nie mogę odnaleźć w jakimś wierszu czegoś, co skłoni mnie do zamyślenia, sprawi, ze zastanowię się nad zawartym tam przekazem, myślą autora. Wtedy mogę powiedzieć, że wiersz, który przeczytałam był mądry.

Trzy - głęboki w moim osobistym mniemaniu, jeśli chodzi o wiersz, to taki, który dotyka moich emocji, powtarza moje uczucia, opisuje je w taki sposób, o jakim bym nie pomyślała, głęboki, to taki, który porusza kilka aspektów, niesie za sobą przesłanie, które idealnie do mnie pasuje.

Czy rozumiesz to Oscarze?

serdeczności

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1 @Berenika97 @Berenika97 @piąteprzezdziesiąte @jan_komułzykant @Nata_Kruk Dziękuję uprzejmie za serduszka i bardzo pochlebne komentarze. Pozdrawiam Was i wszystkich czytelników.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      K.
    • @Dekaos Dondi  a potem ktoś głowę kata zetnie  
    • @Nata_Kruk musi być szalony, bo czasem jestem szalona dzięki   @Kwiatuszek dzięki
    • @Natuskaa    "(...) To, co długo dojrzewa, bywa śmieszne i niedocenione (...)".     Rozumiem, że masz na myśli innych ludzi. Bo na podstawie już tylko "Późnego owocu" można wysnuć wniosek, że owoce adojrzałe bynajmniej Cię śmieszą.     Pozdrowienia. ;))*    
    • ... będzie zacząć tradycyjnie - czyli od początku. Prawda? Zaczynam więc.     Nastolatkiem będąc, przeczytałem - nazwijmy tę książkę powieścią historyczną - "Królestwo złotych łez" Zenona Kosidowskiego. W tamtych latach nie myślałem o przyszłych celach-marzeniach, w dużej mierze dlatego, że tyżwcieleniowi rodzice nie używali tego pojęcia - w każdym razie nie podczas rozmów ze mną. Zresztą w późniejszych latach okazało się, że pomimo kształtowania mnie, celowego przecież, także poprzez czytanie książek najrozmaitszych treści, w tym o czarodziejach i czarach - jak "Mój Przyjaciel Pan Leakey" i o podróżach naprawdę dalekich - jak "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" jako osoby myślącej azależnie i o otwartym umyśle, marzycielskiej i odstającej od otaczającego świata - mieli zbyt mało zrozumienia dla mnie jako kogoś, kogo intelektualnie ukształtowali właśnie takim, jak pięć linijek wyżej określiłem.     Minęły lata. Przestałem być nastolatkiem, osiągnąwszy "osiemnastkę" i zdawszy maturę. Minęły i kolejne: częściowo przestudiowane, częściowo przepracowane; te ostatnie, w liczbie ponad dziesięciu, w UK i w Królestwie Niderlandów. Czas na realizację marzeń zaczął zazębiać się z tymi ostatnimi w sposób coraz bardziej widoczny - czy też wyraźny - gdy ni stąd, ni zowąd i nie namówiony zacząłem pisać książki. Pierwszą w roku dwa tysiące osiemnastym, następne w kolejnych latach: dwutomową powieść i dwa zbiory opowiadań. Powoli zbliża się czas na tomik poezji, jako że wierszy "popełniłem" w latach studenckich i po~ - co najmniej kilkadziesiąt. W sam raz na wyżej wymieniony.     Zaraz - Czytelniku, już widzę oczami wyobraźni, a może ducha, jak zadajesz to pytanie - a co z podróżnymi marzeniami? One zazębiły się z zamieszkiwaniem w Niderlandach, wiodąc mnie raz tu, raz tam. Do Brazylii, Egiptu, Maroka, Rosji, Sri-Lanki i Tunezji, a po pożegnaniu z Holandią do Tajlandii i do Peru (gdzie Autor obecnie przebywa) oraz do Boliwii (dokąd uda się wkrótce). Zazębiły się też z twórczością,  jako że "Inne spojrzenie" oraz powstałe później opowiadania zostały napisane również w odwiedzonych krajach. Mało  tego. Zazębiły się także, połączyły bądź wymieszały również z duchową refleksją Autora, któraż zawiodła jego osobę do Ameryki Południowej, potem na jedną z wyspę-klejnot Oceanu Indyjskiego, wreszcie znów na wskazany przed chwilą kontynent.     Tak więc... wcześniej Doświadczenie Wielkiej Piramidy, po nim Pobyt na Wyspie Narodzin Buddy, teraz Machu Picchu. Marzę. Osiągam cele. Zataczam koło czy zmierzam naprzód? A może to jedno i to samo? Bo czy istnieje rozwój bez spoglądania w przeszłość?     Stałem wczoraj wśród tego, co pozostało z Machu Picchu: pośród murów, ścian i tarasów. W sferze tętniącej wciąż,  wyczuwalnej i żywej energii związanych arozerwalnie z przyrodą ludzi, którzy tam i wtedy przeżywali swoje kolejne wcielenia - najprawdopodobniej w pełni świadomie. Dwudziestego pierwszego dnia Września, dnia kosmicznej i energetycznej koniunkcji. Dnia zakończenia cyklu. Wreszcie dnia związanego z datą urodzin osoby wciąż dla mnie istotnej. Czy to nie cudowne, jak daty potrafią zbiegać się ze sobą, pokazując energetyczny - i duchowy zarazem - charakter czasu?     Jeden z kamieni, dotkniętych w określony sposób za radą przewodnika Jorge'a - dlaczego wybrałem właśnie ten? - milczał przez moment. Potem wybuchł ogniem, następnie mrokiem, wrzącym wieloma niezrozumiałymi głosami. Jorge powiedział, że otworzyłem portal. Przez oczywistość nie doradził ostrożności...    Wspomniana uprzednio ważna dla mnie osoba wiąże się ściśle z kolejnym Doświadczeniem. Dzisiejszym.    Saqsaywaman. Kolejna pozostałość wysiłku dusz, zamieszkujących tam i wtedy ciała, przynależne do społeczności, zwane Inkami. Kolejne mury i tarasy w kolejnym polu energii. Kolejny głaz, wybuchający wewnętrznym niepokojem i konfliktem oraz emocjonalnym rozedrganiem osoby dopiero co nadmienionej. Czy owo Doświadczenie nie świadczy dobitnie, że dla osobowej energii nie istnieją geograficzne granice? Że można nawiązać kontakt, poczuć fragment czyjegoś duchowego ja, będąc samemu tysiące kilometrów dalej, w innym kraju innego kontynentu?    Wreszcie kolejny kamień, i tu znów pytanie - dlaczego ten? Dlaczego odezwał się z zaproszeniem ów właśnie, podczas gdy trzy poprzednie powiedziały: "To nie ja, idź dalej"? Czyżby czekał ze swoją energią i ze swoim przekazem właśnie na mnie? Z trzema, tylko i aż, słowami: "Władza. Potęga. Pokora."?    Znów kolejne spełnione marzenie, możliwe do realizacji wskutek uprzedniego zbiegnięcia się życiowych okoliczności, dało mi do myślenia.    Zdaję sobie sprawę, że powyższy tekst, jako osobisty, jest trudny w odbiorze. Ale przecież wolno mi sparafrazować zdanie pewnego Mędrca słowami: "Kto ma oczy do czytania, niechaj czyta." Bo przecież z pełną świadomością "Com napisał, napisałem" - że powtórzę stwierdzenie kolejnej uwiecznionej w Historii osoby.       Cusco, 22. Września 2025       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...