Ostatnie namaszczenie

[Simon Tracy]

Milczy. Barowa śpiewaczka.
Choroba zmogła jej synka.
Leżał w łóżku na piętrze.

Sny mu opowiadała

z marmuru doniczka.
Na niemoc duszy

nic nie pomoże matczyna troską.

A głos dusz już woła do siebie.

Na zapomniane przez Boga moczary.
Kwiatu nie powąchasz.

Wina czary nie uchylisz.

Z mołodycią nie zaznasz

już młodzieńczego spełnienia.
Kostucha już Ci zamyka oczy

i ciemne zakłada okulary.
Anioł spłynął z fresku

na ostatnią spowiedź.

Z pergaminem boskiego wykładu.

Męczennicy chłoszczą się,

wersetami z Biblii i Koranu.
Słychać tylko płacz,

miast świergotu ptaków.
Olejki pachną sosną i esencją rumianu.
Może Cię wskrzeszą słowa uroków.

Echo ostatniego tchnienia.

Tylko dla natury słyszalny odgłos.
Mogiła jeszcze świeci pustką.

Oparł się krzyż o mur ogrodowy.
Krąży noc po włości.

Skrzydła rozwinął Tanatos.
Idą w orszaku

przyjaciele, rodzice i wdowy.

Znaleźli jeszcze pożegnalny list.
Dla samobójcy tylko klątwa zostaję

i na mogile demonów msza.
Rozbierze Cię z tego grzechu

robactwo i masa glist.

Przemielą młodość na kompost.
Triumf śmierci Cię synu rozgrzesza.
 

[Annna2]

@Simon Tracy  czym i kim jesteśmy w obliczu śmierci?

Gdy umiera dziecko- rozpada się świat.

wzruszający

[Berenika97]

@Simon Tracy

 

Czuję w Twoim wierszu niepokój, bo na początku Śpiewaczka milknie wobec śmierci synka , jest pełna bólu i bezradności , bo „głos dusz już woła do siebie". Potem barokowy obraz "triumfu śmierci" i nagle na końcu pojawia się samobójstwo. Czyli chodziło o młodego mężczyznę a nie dziecko. Nie ma w Twoim wierszu pociechy - zostawiasz mnie w ciemności, z obrazem krzyża opartego o mur ogrodowy.

Jak zwykle Twój tekst robi na mnie wrażenie, działa na wyobraźnię. Podoba mi się. 

[Simon Tracy]

@Berenika97 U mnie w wierszach zazwyczaj nie ma pocieszenia ani moralizacji. Jest fakt dokonany i zawieszony w próżni niczym uchwycona fotografia. Dlatego moje wiersze są często wręcz reportażowe,

rozwlekłe w formie, skupione na dostrzeganiu prawdy a nie uczuciach.

Opisują stan graniczny świadomości lub moment po przekroczeniu tej granicy.

Ten wiersz ma już swoje lata i faktycznie zawiera elementy "kultury i triumfu śmierci" z elementami filozofii vanitas.

[Berenika97]

@Simon Tracy

 

To ciekawe, jak świadomie budujesz tę reportażową estetykę - rezygnacja z pocieszenia i moralizacji rzeczywiście sprawia, że czytelnik zostaje sam na sam z tym "faktem dokonanym". Ta zawieszona fotografia, o której piszesz, to silny obraz. Łączenie formy reportażowej z filozofią vanitas - to rzadkie i odważne połączenie.