Zima

[Stukacz]

Kończy się jesień, przychodzi zima,

Brunatne liście pod dębem gniją,

Smutny patrzę mokrymi oczyma –

Jakiego wyroku i winą czyją?

 

Żegnam dzień szary, a jutro:

Zimne powietrze, deszczowo,

Znów dzień szary, i smutno –

Choćby jedno pocieszyło słowo.

 

Kończy się jesień, przychodzi zima,

Asfalt od deszczu odbija światło,

Łez nieba więcej wytrzyma –

Mnie nie przychodzi to łatwo.

 

Z spuszczoną głową przez ulicę,

Powłócząc ciężkimi nogami,

Betonu krążki i kroki liczę –

Sam ze sobą, godzinami.

 

Kończy się jesień, przychodzi zima,

Mokre powietrze przenika do głębi,

Smutek serce gorące zatrzyma –

Nie słychać gruchotu gołębi.

 

Dzień szary, smutek i nędza,

Na strunie duszy rozpacz zagrała,

W melancholii świat zapędza –

Nadzieja nie przetrwała.

 

Kończy się jesień, przychodzi zima,

Nie policzę, ile złego przybyło,

Dobro już się mnie nie ima –

Serce smutne z bólu zawyło.

 

Zgubiona nadzieja, szklane oczy,

Dni krótkie, noce nieprzespane,

Życie jak kamień się toczy –

Myśli szarością posypane.

[Annna2]

@Stukacz  ładna anafora- na pomyślenie

[Mitylene]

@Stukacz ciekawe przenikanie stanu ducha podmiotu lirycznego z obrazem zimy, która swoim chłodnym obliczem podkreśla osamotnienie i ból egzystenji. Ta wszechobecna surowość przedstawionego krajobrazu nazwana po imieniu " nędzą" przeszywa dreszczem. Mroczne aczkoleiek interesujące wersy.