Azyl

[Wędrowiec.1984]

Azyl

 

Poczułem, kłębek nerwów nagle mnie zabolał;
Coś miga niedaleko, ktoś gdzieś krzyczy, pędzi,
Jak gdyby miało jutro wzejść przed dniem dzisiejszym,
A ranek coraz szybciej zdążać do wieczora.

 

A niech to! Może tylko taplam się w pozorach,
Trzymanych przez rozsądek ciągle na uwięzi?
Przedziwne… Czy naprawdę świat się tym nie męczy,
Gdy widzi rzeczywistość wściekłą dookoła?

 

Nie będzie poetycko. Minął czas, jak co dzień,
I nie ma o czym pisać. Ciemno, prawdę mówiąc.
Nad puentą, w środku nocy, siedzę i się głowię,

 

I pewnie, wyczerpany, pójdę spać niedługo,
Lecz najpierw z wyobraźnią znów wyruszę w drogę,
Bo wiem, że moje zmysły z nią się nie pogubią.

 

---

[huzarc]

@Wędrowiec.1984

Wiersz diagnozujący codzienny i zmęczony sobą niepokój. Lecz pomimo tego, że jest on wiarygodnym zapisem człowieka, który się czuje przebodźcowany i zmęczony, to nadal jest wstaniem przemawiać z czułością i z poczuciem humoru.

[Marek.zak1]

Czekałem na twój fajny sonet o życiu mistrzu i jest. Co do meritum, fajnie, jak wyobraźnia ubarwia rzeczywistość, gorzej jak ją wypiera i zastępuje. Co do rozsądku, broniącego pozorów, jestem sceptyczny, jeśli chodzi o wynik tej obrony, a noc jej nie sprzyja. . Pozdrawiam z podobaniem. M. 

[Wędrowiec.1984]

@huzarc @Marek.zak1 Dziękuję. No i tak, wyobraźnia jest dla mnie bardzo istotnym elementem codzienności, ponieważ jest azylem dla przebodźcowanego systemu nerwowego. Można się w tymże azylu zasiedzieć, fakt.

[Berenika97]

@Wędrowiec.1984

To piękny wiersz o twórczym niepokoju.

Uderza mnie w tym wierszu autentyczność – ten moment, gdy przyłapujesz sam siebie na szukaniu natchnienia w chaosie wrażeń, a potem z ironią stwierdzasz „nie będzie poetycko". A przecież właśnie powstał wiersz i to piękny. To paradoks twórczy.

Końcówka jest dla mnie kluczowa – to deklaracja wiary w wyobraźnię jako kompas w chaosie. „Zmysły się nie pogubią" brzmi jak ciche zapewnienie samemu sobie, że warto próbować, nawet gdy „ciemno, prawdę mówiąc".

Pisanie w formie sonetu dodaje tu ironii – piszesz o braku poezji w jednej z najbardziej klasycznych form poetyckich. No i jak tu się nie zachwycać. :)))  Pozdrawiam, 

 

 

 

 

 

 

 

[violetta]

Sen ukoi i zapomni się co się dziej wokół:)