Dlaczego piszę?

[huzarc]

 

Chcę, aby zostało po mnie coś poza guzikami,

gdy przyjdzie godzina próby.

W szeregu, na szachownicy —

jej koszmar jak cień

idzie przez lata mojej dorosłości.

 

Nie wagarowałem jak inni,

gdy łobuzy na lekcji przyrody

zabili Pana od historii.

Jego brulion, poplamiony,

mam w szufladzie —

pomimo drwiny — ocalony.

 

Choć inni w tym czasie,

zaplatając kwiaty we włosach,

radzili mi leczyć się z paranoi,

dziś mają opcje awaryjne,

plecaki ucieczkowe,

adres na Costa del Sol

i kompletny brak obowiązku.

 

A ja — mam siebie.

 

[tie-break]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Bardzo prawdziwe.

Historia jest faktycznie ostateczną, graniczną lekcją odpowiedzialności.

Ale również sprawdzianem ze wszystkiego, z czego składa się tożsamość człowieka.

Twojemu podmiotowi lirycznemu nie ciąży dysonans poznawczy i hamletowski dylemat - co wybrać, czy ethos, czy siebie, dlatego, że dla niego jedno jest drugim.

 

Edytowane 1 godzinę temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Tymek Haczka]

Dzień dobry Autorze!

 

To nie jest zły tekst – w przeciwieństwie do wielu portalowych wierszy rzeczywiście niesie doświadczenie i jakiś ciężar biograficzny. Ale zakopujesz to w patetycznych kliszach i publicystycznym tonie.

Masz materiał na mocny, surowy wiersz o poczuciu obowiązku i lęku przed wojną – na razie to bardziej manifest „ja miałem rację”, niż utwór, który naprawdę rozcina czytelnika.

[huzarc]

@Tymek Haczka Na szczęście nigdy nie odczuwałem potrzeby rozcinania kogokolwiek. Za krytykę dziękuję, patos lubię i zajadam się nim na śniadanie wybornie, a manifesty i publicystyka to moje przeznaczenie, moją maniera. I wojny się nie boję, tylko staram się ją zrozumieć, w świeci, gdzie właśnie za dużo jest lęku, a za mało zrozumienia.