PSYCHIATRA

[Migrena]

                    dla pani doktor D.

                    chodzi normalnie

                     o Dominikę.

 

 

 

W poczekalni pachnie lękiem, kawą
i lekko zwietrzałą rzeczywistością,
którą ktoś chyba rozpuścił w kubku z melisą,
żeby pacjenci łatwiej zapomnieli, kim są.

Powietrze jest tak ciężkie, że gdybym wziął głębszy oddech, pewnie musiałbym prosić o pozwolenie budowlane.
Ciężkie tak, że gdybym kichnął, pewnie dostałbym mandat za naruszenie konstrukcji nośnej rzeczywistości.

Siadam na krześle, które skrzypi
jak sumienie po długiej nocy.
Nad głową plakat:
“Twoje myśli – nasza pasja.”
Brzmi jak motto piekarni,
która wypieka sny na twardo.

Wreszcie wchodzi ona,

cała złożona z elegancji i chemii mózgowej,
z taką kobiecą pewnością ruchu, jakby weszła tu tylko po to,
żeby ustawić Wszechświat pod odpowiednim kątem światła.

Szpilki w kolorze ust.
Usta w kolorze milości.
Miłość w kolorze błękitu.

Psychiatra.
Czarny pas z rozmów trudnych,
pół-bogini neuronów, pół-urzędniczka  emocji,
człowiek, który nawet cień potrafi zdiagnozować.

Patrzy na mnie tak uważnie,
jakby próbowała wyłowić moje myśli siatką na motyle,
ale taką do połowu gigantycznych, świecących mutantów.

- Proszę usiąść,  mówi łagodnie,
tak łagodnie, że mam ochotę od razu powiedzieć
wszystko, łącznie z tym, że w 2004 ukradłem bratu jogurt
i do dziś mnie to męczy jak filozof po nieudanym haiku.

I spogląda na mnie zmysłowymi oczami,
jakby właśnie otwierała książkę,
którą kiedyś napisałem w dzieciństwie,
ale zapomniałem ją opublikować.

- Co pana sprowadza?
Ton jak u egzorcystki,
który już wie, że w środku siedzi demon,
pije kakao i udaje krzesło.

Zaczynam mówić.
Słowa wysypują się ze mnie
jak klocki Lego,
które mają osobny dział w piekle dla dorosłych.

Psychiatra notuje.
Notuje tak szybko,
jakby rysowała mapę mojego kosmosu,
ale coraz bardziej jej wychodzi
plan ewakuacji.

- Widzi pan, mówi po chwili,
tu jest lęk uogólniony,
tu poczucie winy,
tu myśli natrętne,
a to… - wskazuje na mój opis życia
jak badacz na dziwne znalezisko w lesie -
…to wygląda jak opuszczony plac zabaw.

Nagle jej oczy błyszczą.
Tak błyszczą, jak oczy dentysty,
który właśnie znalazł kanał do UNESCO.

- Proszę pana…
to, co pan ma w tym swoim  umyśle,
to jest…fenomen!

Nachyla się nade mną jak muzealniczka
nad wypchanym mamutem.

- Gdybyśmy żyli w średniowieczu,
pana lęki byłyby świętymi relikwiami.
To jest sztuka!
Neuronalny barok!
Gotyk rozpaczy!
Polifonia paniki !

Ja czuję, że zaraz rozpłaczę się śmiechem
albo śmiech rozleje się we mnie jak depresja na promocji.

-Musimy zrobić porządek, mówi nagle.
Ton jak chirurg, który zaraz wytnie z ciebie cały średniowieczny teatr moralitetów.

Wyciąga receptę.
Kartkę, która wygląda
jak bilet wstępu do lepszego świata,
ale bez miejsc siedzących.

-  Przepiszę panu coś,
co przytuli pana od środka.
Serotonina w tabletkach,
takie czułe aniołki dla mózgu.

Pisze, pisze, pisze,
jakby przepowiadała mi los.
Jakby wróżyła z farmakologicznej kuli.

W końcu patrzy na mnie z uśmiechem,
który mógłaby uleczyć pół miasta
albo wywołać panikę w drugiej połowie.

- Proszę przyjść za miesiąc.
Zobaczymy,
czy pańska dusza wróciła na swoje miejsce,
czy nadal próbuje wynająć mieszkanie gdzieś indziej.


Moje myśli...
Myśli zaczęły mi się plątać tak dziko,
jakby w mojej głowie
odbywał się maraton chomików po energetykach,
każdy z nich z dyplomem z filozofii i kryzysem egzystencjalnym w łapce.


Wychodzę.
Korytarz faluje jakby rzeczywistość była dmuchanym materacem
nadmuchanym przez poetę z astmą.
A ja kołyszę się lekko, jakby sam Wszechświat
też brał udział w terapii
i dopiero próbował zdecydować,
kim chce zostać w przyszłym tygodniu.

Zamykają się za mną drzwi gabinetu,
a ona już wita następnego pacjenta -
z tą samą uwagą i czułością,
jak kolekcjoner motyli, który wie,
że zaraz zobaczy kolejny piękny, drżący,
trochę zniszczony, ale absolutnie niepowtarzalny egzemplarz.

Idę dalej korytarzem
i czuję, że coś we mnie ucichło -
nie zniknęło, ale zmieniło kształt,
jakby w środku zgasły ekrany
zapowiadające mój prywatny Armagedon.

 

 

 

 

 

 

[KOBIETA]

@Migrena

 

:))))

 

Migrenko nie wiem co powiedzieć…” coś we mnie ucichło”…

( a to mi się raczej nie zdarza;).

 

Po prostu….KOFFAM CIEBIE ;))) KOFFAM ! ;) 

 

ślicznie napisałeś!!! Cudownie! Ach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

„Czarny pas z rozmów trudnych” :) genialne!!! 

Dziękuję Niebieski Tygrysie
 

 

[Leszczym]

@Migrena Emocjonalne i bardzo pomysłowe, a w dodatku z nutką rzetelności psychiatrycznej, co miewam okazję sprawdzać w realu :)

[violetta]

@Migrenawiersz na poziomie jak każda seria :)

[Christine]

@Migrena Świetny! Super,że to napisałeś w ten sposób. Jak będę kiedyś w poczekalni psychiatrycznej, poczuję się mniej samotna, bo pomyślę o Tobie i Twoim wierszu, pełna nadziei,że trafię do takiej pani psychiatry. :)))) Pozdrawiam serdecznie. 

[huzarc]

@Migrena Nie chodzę, więc wierzę na słowo. Poetycki reportaż psychiatryczny.

[Rafael Marius]

@Migrena

 

Ciekawe doświadczenie, ale chyba zmyślone.

[Berenika97]

@Migrena

Ten wiersz jest pełen humoru, Twoje absurdalne metafory są świetne i trafne. Świat staje się teatralny, komicznie przerysowany, a jednocześnie prawdziwy. Psychiatra – ona jest świetna. Jest kimś pomiędzy profesjonalistką, która widzi w cierpieniu „neuronalny barok", ale jednocześnie jawi się tu jako postać prawie mityczna – łącząca naukę, magię i urzędniczą rutynę – co oddaje ambiwalencję wizyty - strach miesza się z nadzieją, dystans z chęcią odsłonięcia się.

A na koniec - wychodzisz lekko oszołomiony, ale „coś ucichło" - nie ma tu cudu. I to jest, według mnie, bardzo przekonywujące. Świetny wiersz! Pozdrawiam.

A teraz prywata!

Dominiko, pani doktor, jak będę w potrzebie, zwrócę się do pani po pomoc. A takiej pomocy będę potrzebować na pewno, jak tylko wrócę do pracy zawodowej. Pozdrawiam.

[Migrena]

@KOBIETA

 

niech Cię pani Doktor Dominiko szczęście nieziemskie na anielskich skrzydłach przez nasz zwariowany świat niesie:))))))

 

Dominiko.

 

wzruszony - dziękuję:)))))))

 

 

 

 

 

@Leszczym

 

dziękuję Michał:)))

powodzenia:)

 

 

@violetta

 

seria?

 

no tak.

 

z takiego na przykład Browninga M2 walono seriami w nacierających żołnierzy.

 

zawsze na wysokości ich brzuchów.

 

dzięki piękne:)))

 

 

 

 

 

 

 

 

 

@Christine

 

Christi.

 

jeżeli kiedykolwiek będziesz "tam"szła, daj znać.

pójdę z Tobą.

 

na wypadek jakby z lekarzem trzeba było pogadać inaczej.

 

pójdę jako Twój bodyguard.

 

dziękuję że jesteś:))))

 

dziękuję za koment:))))

 

 

 

 

 

@huzarc

 

z pola walki lekarza z pacjentem.

 

to coś takiego jak nasi z krzyżakami pod Grunwaldem tylko na mniejszej przestrzeni!!!

 

 

 

 

 

@Rafael Marius

 

 

prosto z mojej mrocznej  łepetyny:)

 

dziękuję:)))

 

 

 

 

 

[Migrena]

@Berenika97

 

Nika.

 

cóż mam napisać?

 

wiesz że uwielbiam Twoje komentarze:))))

 

za każde słowo wielkie dzięki:)))))

 

 

 

ps.

 

Dominika to wspaniały lekarz 

i świetna poetka:)

 

i jest w sumie NASZA:))))))))

 

 

 

[violetta]

@Migrena och jesteś niesforny:)

[hania kluseczka]

@Migrena bardzo mi się podoba:) i piszę to, bez żadnego lizodupstwa:P 

masz takie ciekawe, oryginalne ciągi skojarzeń, obrazowanie, wyobraźnię no i taką lekkość w pisaniu 

ten fragment, mistrzostwo świata: 

 

"Proszę usiąść,  mówi łagodnie,
tak łagodnie, że mam ochotę od razu powiedzieć
wszystko, łącznie z tym, że w 2004 ukradłem bratu jogurt
i do dziś mnie to męczy jak filozof po nieudanym haiku."

:)