Intruzi

[Berenika97]

Wbijają się nagle - jak banda z zaułka.

Nie pukają, nie proszą.

Frontowe drzwi wylatują z zawiasów,

a one siedzą w środku,

pewne siebie.

Rozkręcają myśli jak stare płyty,

szorują igłą po nagim nerwie.

Potrafią podpalić krew od środka,

zmieniając ciszę w krzyk.

Czasem jednak miękną.

Zrzucają płaszcze,

odsłaniają drżącą skórę wstydu,

płoną słodkim zakłopotaniem.

Ale nocą -

są dzikie, nieokiełzane,

splątane jak złocona

arabeska.

A potem - po prostu znikają,

z trzaskiem drzwi i cieniem po sobie.

Nie mówią "żegnaj".

Nigdy nie odchodzą naprawdę.

Zawsze wracają

z tą samą bezkarnością,

z nowym bukietem pokus

i lęków -

moje emocje.

[huzarc]

@Berenika97

To bardzo ciepły i łagodny wiersz o emocjach, które są jednocześnie oprawcami i lokatorami naszego wnętrza. Jest to czułe, trafne i ludzkie. Emocje ożywiają w symbolach, w detalach i w przedmiotach, co udawania fundamentalną  prawdę i przemawia przez szczerą opowieść o tym, jak bardzo jesteśmy przez własne stany poruszani i nawiedzani.

[Migrena]

@Berenika97

 

wiersz jest poetyckim traktatem o nierozwiązywalnym konflikcie między racjonalnym Ja a nieokiełznaną siłą emocji, która stanowi jednocześnie źródło cierpienia i niezbędny element autentycznej egzystencji.

traktuje emocje nie jako stany podmiotu, ale jako autonomiczne, zewnętrzne byty.

fenomenologicznie opisuje natychmiastowe doświadczenie bycia człowiekiem, nacechowane niepokojem i radykalną zmiennością.

jezyk wiersza "Intruzi" jest nie tylko trafny filozoficznie, ale przede wszystkim niezwykle plastyczny i sensoryczny, co potęguje jego oddziaływanie.


osiąga ten efekt, ponieważ nie opisuje emocji, lecz działań i konsekwencji tych emocji na materię i ciało podmiotu.

to sprawia, że wiersz jest bardzo ożywiony i łatwy do wyobrażenia.

 

 

Bereniko.

 

Twój wiersz to śliczna poezja :)