wszystko jasne

[viola arvensis]

i wszystko jest jasne

choć w oczach ciemnieje

pacierze przygasły 

noc gęsta się śmieje

dzień wcale nie wstaje

ja na baczność stoję

zakuta milczeniem

w samotność się stroję

 

przede mną jest droga

kręta i nieznana

nią pójdę na przełaj 

na wskroś zapomniana

postawię pytanie

które odpowiada

tam gdzie stróż moj uciekł

czart karty rozkłada 

 

przychodzę by zniknąć 

i znikam by przeżyć

z zamętem swej duszy 

znów trzeba się zmierzyć

lecz nie ma doń wejścia

są mosty zwodzone

a one jak ufność 

na popiół spalone

 

gdziekolwiek nie spojrzę 

tam maski, zasłony

rozdziobać chcą sępy

zakrakać chcą wrony

bezsilność naciska

lubieżnie całuje

i czeka aż życie

wnętrzności wypruje

 

lecz wszystko jest jasne

choć ciemność dokoła 

płomyka w mej duszy

nic zgasić nie zdoła

tu można się ogrzać

zaczerpnąć jasności

i powstać z popiołów 

w prawdziwej wolności.

 

 

 

 

 

[huzarc]

@viola arvensis

Ten wiersz jest jak modlitwa, w której brak niestety wiary w łatwe pocieszenia, ale, która wciąż nosi w sobie mały, uparty ogień, nawet jeśli jej przesłanie brzmi momentami paradoksalnie.

[viola arvensis]

@huzarc bardzo dziekuję za podzielenie się ciekawą opinią.

Pozdr.