za bramą Uralu zieje ogromna czarna dziura

[MIROSŁAW C.]

 

do bramy

o szeroko otwartych wrotach

wlaliśmy się

jak plankton do paszczy wieloryba

 

z pobliskiego budynku

w którym okna miały rozszerzone źrenice

dobiegał do nas dźwięk z gramofonu

co na swój niezrozumiały sposób

dodawało splendoru tej tragicznej chwili

 

podczas białych nocy w ogrodach wschodu 

igliwiem przechodzą ciarki 

a pragnienie szczęścia 

prostuje aniołom skrzydła

 

bez nadmiaru słów

na pożegnalnej ceremonii 

mocno zaciskamy powieki

i gdy ciche sekrety zachwycają prostotą

 

w obłokach waciaków

rozbijamy przestrzeń

jak nuty

 

i

 

przychodzi ciemność

 

 

(2025)

 

 

[huzarc]

@MIROSŁAW C.

Ten wiersz czyta się jak ciche, powolne wejście w nieuchronność. Masa dociśnięta przez grawitację totalitarnego ogromu, bez krzyku, za to z przejmującą wrażliwością na detal, w jakich to tragizm milionów uzyskuje namacalność. Obrazy te tworzą przejmującą procesję zwykłych ludzi, którzy nawet w chwili ostateczności chcą wciąż istnieć wbrew niej, aż „przychodzi ciemność” jak zgaszenie światła po mszy za zmarłych i zostaje długo pod skórą, którą nosimy nadal.

[Migrena]

@MIROSŁAW C.

 

ten wiersz odbieram jako bardzo powolną implozję człowieka do wnętrza samego siebie.

 

tam, w głębi,  następuje oczyszczenie z nadmiaru i osiągnięcie prostej, milczącej godności w obliczu finalnej ciemności.

 

 

wnętrze siebie oznacza znalezienie sensu nie w świecie zewnętrznym, ale w akcie akceptacji i ostatnim, wewnętrznym gescie pożegnania.