migotanie

[Czarek Płatak]

migotanie 

 

wróciliśmy do mieszkań 

na trzecich piętrach ja i ona 

w złotej aureoli

 

nie mieliśmy telefonów ale 

nie chcieliśmy przerywać rozmowy 

ustaliliśmy własny alfabet 

oparty na znakach świetlnych 

 

migotaliśmy do siebie ponad 

pustką nocy kiedy wokół 

gasły wszystkie okna 

 

migotaliśmy aż zbladły gwiazdy 

i świt zakrzyczał nasze światło 

aż pękła ziemia pomiędzy nami 

 

rozstępem jak pół kontynentu 

o brzegu odległym jak młodość 

 

dziewczyno w złotej aureoli dziękuję 

że nigdy nie przestałaś migotać

 

 

 

 

 

 

 

[Radosław]

Dzień dobry Czarku. 

 

Przepiękny i jak sądzę bardzo osbisty wiersz. 

 

pozdrawiam 

[KOBIETA]

@Czarek Płatak

bardzo mi się podoba :) wzajemne migotanie niczym lśnienie :) 

pozdrawiam :) 

 

[violetta]

@Czarek Płatak taka dziewczyna to największy skarb:)

[wierszyki]

Panna Migotka ;)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Whisper of loves rain]

Komunikacji między dwojgiem ludzi mieszkających naprzeciwko siebie, którzy pomimo fizycznego oddalenia utrzymują kontakt poprzez miganie światłami okien. Chyba oglądałeś film o zespole queen. Fajny wiersz.Pozdrawiam

[Berenika97]

@Czarek Płatak

To piękny wiersz!

Urzeka mnie ta prostota gestu – migotanie światłem – który staje się językiem intymności. To coś głęboko poetyckiego, jak sam początek uczucia, gdy zwykłe rzeczy nabierają znaczenia absolutnego. Finałowe "dziękuję, że nigdy nie przestałaś migotać" brzmi jak pogodzenie się z tym, że niektóre związki żyją właśnie w tym migotaniu – w niedopowiedzeniu, w odległości, we wspomnieniu.