dla CIEBIE

[viola arvensis]

Wsłuchana w ciszę 

zaglądam głębiej 

tam gdzie wygasły

już wszystkie mroki,

nie pozostawiam

niczego w błędzie 

nadchodzi Miłość-

- słyszę Jej kroki.

 

Słodkim pragnieniem

na wskroś przeszyta

i z wiarą, która 

zmazuje zdrady,

idę w głąb duszy 

sensem spowita

aż strach przede mną 

ucieka blady.

 

Ogniem sycona, 

gaszona łzami

zaczynam istnieć

pod Twym dotykiem,

choć jestem niczym 

kałuża błota

pragnę na wieczność 

być Ci płomykiem.

 

Ale dostrzegam

swój koniec świata 

spadam na klęczki 

leżę kamieniem,

Ty się pojawiasz

tulisz miłością 

mówisz, że jesteś 

mym przeznaczeniem.

 

W ogrodzie życia 

nic nie zakwitnie

jesli nie skropisz 

ziaren cierpieniem,

to co dziś boli

kiedyś zamilknie 

nic nieznaczącym 

spłynie westchnieniem.

 

Dla Ciebie żyję 

i Ciebie słucham 

Tobie oddaję 

łez moich morze,

choć nieporadna

zmącona winą

Tobą oddycham -

-moj Wielki Boże!  

 

 

[huzarc]

@viola arvensis

Dobre, żywe personifikacje oddające ducha mistycznego doświadczania sacrum. Wszytko brzmi ładnie i szczerze, a przy tym bardzo spójnie emocjonalnie.

[Migrena]

@viola arvensis

 

Wiolu.

 

czytam Twój wiersz z wielkim poruszeniem.

 

masz niezwykłą umiejętność otwierania serca w słowach tak, że człowiek czuje, jakby te obrazy dotykały także jego własnych miejsc ciszy i światła.

 

pięknie łączysz w nim to, co ludzkie, z tym, co   duchowe.

 

jest w tej drodze przez mrok, w dotyku, w przeznaczeniu jakaś prawda, która zostanie we mnie długo po lekturze.

 

dziękuję Ci za ten wiersz.

 

czyta się go tak, jakby był napisany z pełnią odwagi i miłosci.

 

Twoja poezja......ona jest cudowna !