Mieszko

[MIROSŁAW C.]

 

wchodzę do potoku i myję nogi

na własną odpowiedzialność

tak jakbym był Bogiem

 

na schodach do nieba

wróżebny gwizd myszołowa

nie lękajcie się

hm

są tacy którzy wierzą

 

to nigdy dobrze nie wróży

jak zapisze skryba 

między wersami w kronice Długosza 

gdzie włosy syreny 

wplątane w suszone motylki

 

pokłosie starych pieśni

w tonie kościelnych dzwonów

elfy 

i krasnoludy

słowiańskie sieroty

zbudują kopiec

z tego co stałe i z tego 

co ulotne

 

a kiedy wyginą sowy

z pierwszymi opowieściami

i u drzwi chaty

psy zawyją do gwiazdy 

ja

zamknięty w kątach plastiku

gdzie mamidła mydlą oczy

załkam

 

nie jestem

dobrym człowiekiem

 

 

 

[wierszyki]

Tysiąc lat jak z platka :)

Wszyscy wiemy, że zawsze chodziło o (politykę), nie o to, by stać się dobrym (lepszym).

Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

[MIROSŁAW C.]

@wierszyki

Komentarz - w punkt !

Dziękuję, pozdrawiam. 

[huzarc]

@MIROSŁAW C.

Ten wiersz  to bogata mieszanka ironii, mitologii, religijnych ech i współczesnej degradacji świata, z finałem samosądu. Jest gęsty, jak samospełniająca się myśl, która idzie od obrazu do obrazu.

[MIROSŁAW C.]

@huzarc

... z finałem samosądu...

Nie uchylam się przed batem :)

Esencja naszej historii to surrealistyczna mieszanka.

Dziękuję za komentarz, pozdrawiam. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - ciekawie piszesz - 

                                                   Pzdr. 

[MIROSŁAW C.]

@Waldemar_Talar_Talar

Dziękuję bardzo, pozdrawiam. 

[Berenika97]

@MIROSŁAW C.

Dla mnie ten wiersz to obraz człowieka, który słyszy jeszcze zew natury i historii (głos myszołowa, kroniki), ale jest już zbyt uwikłany w cywilizacyjną pustkę, by za nimi podążyć. Pozostaje mu tylko gorzka samoocena.