-
Ostatnio w Warsztacie
-
wierszyki 2 514
Gdybyż tak gawronom
spod śnieżnego nieba
kolorowe dzioby
mogły świecić teraz —kwant energii z gapy,
który bez koloru
siedzi na gałęzi
nie wiadomo komu —odkryłby kolibra.
Siedzi więc pod chmurką.
Śnieżne gwiazdki łapie,
uszlachetnia tylkoje w królewskie barwy
rodząc się z promykiem.
Co ma zrobić? Patrzy.
Bez jasności — znikam.0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 55 odpowiedzi
- 858 wyświetleń
-
- 40 odpowiedzi
- 673 wyświetleń
-
- 32 odpowiedzi
- 585 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 547 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 544 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez wierszyki · Opublikowano
Gdybyż tak gawronom spod śnieżnego nieba kolorowe dzioby mogły świecić teraz — kwant energii z gapy, który bez koloru siedzi na gałęzi nie wiadomo komu — odkryłby kolibra. Siedzi więc pod chmurką. Śnieżne gwiazdki łapie, uszlachetnia tylko je w królewskie barwy rodząc się z promykiem. Co ma zrobić? Patrzy. Bez jasności — znikam. -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@Whisper of loves rainBardzo dziękuję! Bohaterka nadal walczy - tym razem o świadomość i sumienia. @LeszczymBardzo dziękuję za czytanie, to jest najważniejsze. :))) @viola arvensisBardzo dziękuję! Piszę czasami o tym, co mnie porusza. Ale daleko mi do Twojego talentu. Nieraz zaglądam do Twoich wierszy - i je podziwiam. :) @Czarek Płatak@MIROSŁAW C.@infeliaSerdecznie dziękuję! -
Przez viola arvensis · Opublikowano
@huzarc nie istniał, nie istnieje i nie zaistnieje "ostatni obrońca Imienia Boga i murów kosciola" . Chodzi o slowo "ostatni". Dopóki istnieją ludzie, świat- dopóty Imię Boże, kościół będą bronione/chronione. -
Przez Simon Tracy · Opublikowano
Już nie miałem sił otworzyć oczu. Przedśmiertna gorączka trawiła mnie od środka. Leżałem na wznak. Jak cichy trup, którym to rychło za kilka godzin się stanę. Starałem się myśleć nie o pewnej śmierci a o dawnym życiu. Szczęściu i beztrosce. Żyłem długo. Widziałem wiele. Grzechu i miłości. Dostatku opartego na sławie wybitnego artysty. Ciemnych intryg wrogów ale i przyjaciół, których głosy ściszone dobiegały teraz do mnie. Modlili się o mój rychły zgon. Czekali z nieutęsknioną nadzieją na zatrzymanie ruchów mej piersi. By po wszystkim rzucić się na majątek. By rozkraść, sprzeniewierzyć i zatracić, pracę całego rodu. Dzielcie i rządźcie. Tak im powiedziałem z łoża śmierci. Nie żałuję Wam doczesnych skarbów bo zabraknie dla nas wszystkich skarbów w niebiosach. Lecz proszę tylko by me ciało spoczęło w grobowcu, który kazałem wybudować w zachodnim skrzydle zamku. Co noc wraca do mnie jej pieśń. Jej prośba i marzenie. Bym już połączył się z jej duszą. Zabierzecie co swoje i wyjedziecie by pilnować swych interesów i sprawunków. Zostawicie nasze trumny w podziemiach. W martwocie mroku. W ciężkim zaduchu, osiadłym na zbrojach rycerzy i kamiennych aniołach, strzegących ruin tego domostwa. Z klątwą tego miejsca nie pogrywajcie. Zostawcie zamek takim jaki jest w godzinie mego zgonu. Niczego nie zmieniajcie. Nie szukajcie kupców ani najemców. Niech będzie przeklęty po wieki. Jak nasz ród. Niech plugastwo zostanie utopione w samym sobie. Nawet w świetle letniego, pogodnego dnia, te posępne mury będą przestrogą dla poszukiwaczy przygód. Czas sprawiedliwy skruszy kamień i ciśnie go w dolinę. A szczątki nasze rozwieje wiatr. Odmówiłem przyjęcia sakramentów. Zresztą żaden ksiądz ani zakonnik i tak nie przekroczyłby wrót tej siedziby Diabła. Spowiadam się tylko Waszej zmarłej matce. Nieraz do późna w noc, klęczałem nad katafalkiem z trumną u szczytu. Tuliłem ją, śmiałem się i radziłem się. Płakałem czasem, bijąc pięściami stalową powłokę sarkofagu, wiedząc i czując wręcz, że jej umorusane w płynach rozkładu ciało, wyrywa się ku moim pragnieniom, ujrzenia jej twarzy i wiosennie zielonych oczu. Porwania jej w ramiona i spędzenia w nich wieczności. W chorobliwym szaleństwie miłości. Błagając jej trupa o łaskę i wybaczenie. Teraz słyszę jak w pokoju obok alkowy, śmieją się diabelskie siły. Z mojej niemocy. Bezsilności członków lecz nie umysłu. Mimo tego, że pragną bym umarł i zabrał tajemnicę do grobu. Otworzyłem ogarnięte obłędem oczy. Wiodłem nimi po zebranych u wezgłowia i nóg łoża. Są wszyscy Ci, którzy nie zasługują na nic więcej ponad prawdę. Najstarszy syn szybko ukląkł przy mnie i otarł mi bawełnianą chustą pot z bladej twarzy. Ledwo mogłem unieść prawicę, z trudem wskazałem palcem na srebrny dzban z wodą i poprosiłem choć o łyk. Córka, napełniła czarkę i podchyliła mi ją do ust. Ledwie zwilżyłem wargi. Krystalicznie zimna woda paliła me gardło i trzewia jak ogień. Lecz pozwoliła też mówić. Rozkasłałem się i w konwulsjach pozwoliłem sobie na wyrzucenie tylko kilku słów. Lecz jakże okrutnych. Zabiłem ją… to ja zabiłem Waszą matkę… Syn odskoczył ode mnie a jego wzrok przemienił się z udawanej troski w głęboką pogardę. Zdać by się mogło, że chciałby mnie rozerwać na strzępy gdyby nie mój stan i wedle jego oceny bredzenie starca w malignie. Córka zaniosła się płaczem straszliwym, uciekła całą sobą w objęcia swej ciotki a mej młodszej siostry. Była tylko moja. Mi przeznaczona i oddana. Dlatego nie mogłem jej stracić. Nie mogłem dopuścić do jej zdrady lub odejścia. Była mi wierna i kochała mnie. Ale bałem się rozłąki. Nie mogłem jej stracić. A teraz jest tam w krypcie na zawsze ze mną Pewnego wieczoru dodałem trucizny do jej napoju. Odeszła we śnie. Wtulona w moje ciało. Czułem jak stygnie i tężeje. Jak scala się ze mną po wieczność. Do świtu leżałem przy niej. Potem wstałem i ogłosiłem służbie że pani nie żyje. Resztę historii znacie. Zapadła cisza. Przerywana jedynie przepalaniem się knotów świec i skrzypieniem desek łóżka pod moim ciężarem. Lecz po chwili otworzyły się na oścież drzwi do alkowy. Dziwne to było. Bo okna były zamknięte na głucho i nie mogło być mowy o przeciągu. W drzwiach początkowo nie stanął nikt. Zaraz jednak dało się posłyszeć jakby szuranie malutkich łap na kamiennej posadzce. W progu stanął duży, lśniący i pięknie utrzymany kruk. Osobliwe było to, że miał u prawej nóżki uczepioną, ludzką, ślubną złotą obrączkę a na ptasiej piersi spoczywała pogrzebowa srebrna kolia, wysadzana turmalinami i czarnymi agatami. I dzieci i mąż poznały w kruku postać tej, która powinna spoczywać w podziemnym sarkofagu. Cicha i martwa. Kruk był jednak żądny zemsty i krwi. Wzbił się w powietrze i wylądował lekko na piersi swego zabójcy. Spojrzał mu w oczy i wbił ostry jak sztylet dziób wprost w serce i wyrwał je jeszcze ciepłe i bijące z ciała nieszczęśnika. -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@Leszczym Masz wiele racji co do tej ludzkiej natury – łatwiej nam zapamiętać czyjeś potknięcie niż lata świetności. To smutny mechanizm. Ale wiesz, ja mam ten luksus, że jestem tutaj tylko dla własnej przyjemności. Nie czuję się częścią rynku, o którym piszesz, więc presja "powrotów" mnie na szczęście nie dotyczy. Piszę, kiedy mam ochotę, a milczę, kiedy chcę. I chyba ta amatorska wolność jest dla mnie najcenniejsza. Ale radę, by nie oceniać innych przez pryzmat upadków, biorę sobie do serca. Będę też uważać, jak radzisz, ale głównie na to, żeby nie stracić z tego frajdy. Bo kiedy znika radość, a pojawia się presja wyniku, to chyba wtedy naprawdę się przegrywa. Pozdrawiam.:)
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się