Klatka

[viola arvensis]

W mojej klatce gniazdko sobie 

urządziłeś

ni z czułością cię przegonić,

ni na siłę.

 

Wiercisz się i kręcisz, i mnie

bujasz stale

wlazłeś tam znienacka jest ci

doskonale

 

A mi ciężko tak z tą klatką 

chodzić wszędzie,

to jest balast, co go nigdy 

nie ubędzie.

 

No bo nawet gdy udaję, 

że go nie ma,

to za chwilę mnie ogarnia

wielka trema.

 

Chyba siebie chcę okłamać 

dla zasady,

z taką klatką iść przez życie

nie dam rady!

 

A ty śpiewasz sobie słodko 

pogwizdujesz,

w takiej klatce jesteś królem

i to czujesz.

 

Nie wiesz nawet, że ja słabnę 

dniem i nocą,

mógłbyś leniu wyjść z uwięzi 

przyjść z pomocą!

 

Ja się zemszczę, słowo daje 

tak nie będzie,

jeśli myślisz, że cię puszczę 

jesteś w błędzie.

 

Sam zacząłeś no to dalej

karm się słowem,

nie wypuszczę cię już z klatki

mej piersiowej!

 

 

Edytowane 36 minut temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@viola arvensis

 

Wiolu.

 

Twoje słowa mają w sobie coś, co porusza i zostaje w sercu.

 

czytałem i poczułem, że każdy gest, każda obecność, nawet jeśli ukryta, potrafi tak mocno bujać duszę.

 

pięknie uchwycone, subtelne i prawdziwe.

 

Twój wiersz.......to melodia marzeń.

 

to kołysanie duszy w objęciu milionów słońc.

 

moje serce zaniemówiło.

 

każdy chciałby by ktoś o nim....

 

prześliczny wiersz.

 

napisany z lekkością z jaką Ty tylko umiesz pisać.

 

 

[huzarc]

@viola arvensis

To bardzo sympatyczny i ironiczny wiersz. Taki, który mówi o sprawach serio, ale robi to z uśmiechem i lekką zadziornością, przy pomocy przewrotnej i świetnej metafory. Bardzo to lekkie i jednocześnie pojemne. Dobre:)