Niebo odeszło, Fiolet pozostał

[Migrena]

 

 

 

Zostałem po niej jak świt, który utracił własny oddech -
świat niby wschodzi, ale każde światło drży,
jakby mgła niosła w sobie więcej bólu
niż wszystkie ludzkie serca zebrane w jednym miejscu.

Ona była światłem - nie światłem zwykłym,
lecz tym pierwotnym, które przecinało kosmos,
delikatne jak skrzydło rodzącej się gwiazdy
i potężne jak milczenie wszechświata,
zanim wymyślono jakikolwiek czas.

Jej oczy...dwie głębokie studnie nieba,
z których wyciągałem marzenia jak srebrny pył -
marzenia, które nie chciały spaść,
bo nawet ziemia nie była godna ich ciężaru.

A teraz - zostały po niej mgły.
Gęste jak pamięć rozdarta w miejscu,
którego nawet śmierć nie potrafi zabliźnić.
Chodzę przez wrzosy, przechowujące jej oddech w liściach,
a każde drżenie tych liści mówi mi szeptem,
że nie odeszła dlatego, że chciała,
lecz dlatego, że świat był zbyt ciasny dla jej światła.

Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć.
Tęsknię tak, że myśli rozmazują się jak dym,
tracą granice, chcą stać się mgłą, by ją odnaleźć -
choćby jako cień światła,
choćby jako najcieńsza iskra w nicości.

Czasem mgła zatrzymuje na sobie odcień Fioletu,
jakby szukała kogoś, kogo brakuje jej tak samo jak mnie.
I wtedy wiem, że nie brak mi tylko światła -
brak mi Fiołków, które potrafiły pachnąć nawet w nocy.

Tęsknię tak, że wiatr niesie smak jej imienia,
jakby sama przestrzeń płakała po tym,
czego nie zdołała zatrzymać.

Czasem, gdy stoję między mgłami i zamykam oczy,
przychodzi do mnie jej zarys - niepełny, urwany,
jak skrzydło anioła, któremu przerwano lot w połowie snu,
a pióra wciąż krwawią światłem, które nie ma gdzie wrócić.
To drżenie boli bardziej niż jej odejście,
bo przypomina, że jej światło przetrwało nawet śmierć,
ale już nie przetrwa drogi powrotnej do mnie.

Kochałem ją, jak się kocha ciszę na pustyni -
do dna, do sucha, do bólu,
z pragnieniem, które nie ma gdzie spaść.
Byłem tylko cieniem człowieka
z dłonią wyciągniętą ku niebu, którego już nie ma.

A jednak nocą mgła podchodzi pod samo serce,
jak pytanie, na które nie istnieje odpowiedź.
I przez krótką, nierealną chwilę
jej wszechświat błyska we mnie raz jeszcze -
jak gwiazda, która powraca tylko po to,
by umrzeć drugi raz w tym samym miejscu.

A jej gasnące światło wypełnia ciszę
szarpnięciem tak głębokim,
że nawet Bóg nie zdołałby wypowiedzieć jego bólu.
I wtedy wiem jedno: to nie ja płaczę.

To świat płacze po niej.
Mgła. Wrzosy.
Czas płaczą.
A ja tylko stoję,
ze światem w popiele, z sercem pełnym jej cienia,
i oddycham tym, co po niej zostało -
światłem, które przeszło przez wszechświat,
światłem, które nie zna powrotu,
światłem, które nie ma już właściciela, a jednak trwa -
jak echo jej istnienia,
jak drżenie mgły,
jak pamięć samego wszechświata,
który stracił kogoś, kogo nie potrafił zatrzymać.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 21 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Migrena Poezja z głębi żałoby, bólu, kosmicznej próby. Tekst mierzy się ogromnym brakiem i próbuje go objąć językiem,  bardzo wysokiego lotu, co składa się na metaliczny traktat, filozoficzną modlitwę i potężną elegię egzystencjalną.

[viola arvensis]

@Migrena czy ja juz kiedyś przypadkiem nie wspominałam, że przestanę czytac Twoje wiersze, jesli nie przestaną mi przeszywać wnętrza i doprowadzać do łez?

Naprawdę jesteś mistrzem w chwytaniu za serce tą niezwykle liryczną i romantyczną poezją (z resztą nie tylko tą).

Mam wrażenie, że jesteś dyrygentem - dyrygujesz słowami a emocje grają i tańczą w takt. 

 

Przepiękny pożegnalny wiersz.

 

 

 

 

 

Edytowane 19 godzin temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[KOBIETA]

@Migrena

 

Przepiękna fiołkowa tęsknota :( 

 

każde słowo dotyka ..będę płakać Migrenko :((((

smutno mi .! :((((

 

 

[Migrena]

@huzarc

 

dzięki bardzo.

napadło mnie !!!

 

 

 

 

@viola arvensis

 

Wiolu.

 

wrażliwość i przestrach wpędzają człowieka w stany emocjonalne z których nieszczęśnik zdaje sobie sprawę ale nie może ich powstrzymać.

 

wtedy wybuchają wierszem.

 

ten nieszczęśnik to ja.

 

a ten kwiat......

 

już jestem spokojny.

 

pięknie dziękuję:)

 

 

 

 

 

 

@KOBIETA

 

Dominiko.

 

nie płacz :)

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 8 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@Migrena

" tego kwiatu to pół swiatu"- jak to mówią

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Migrena]

@viola arvensis

 

no fakt - tak mówią.

 

ale wśród tego "pół światu" znaleźć ten jeden, ten co pachnie najpiękniej, oddycha marzeniem i kocha jak nikt....

 

to trzeba mieć szczęście jak ja !!!!!

 

znalazłem.

 

i nie oddam nikomu.

 

......jest cudowny :)

 

 

 

 

[Wiesław J.K.]

@Migrena Jacku, dreszcze przeszłości przeszły mnie na wylot czytając ten wiersz. Bardzo smutny wiersz. Przydarzyło mi się dawno temu coś co ten wiersz mi przypomniał i zapewniam, że było to bardzo bolesne przez długi czas. 

Rozstania bywają różne i co innego jest, gdy ktoś umiera, a co innego, gdy po prostu odchodzi od nas z takiej czy innej przyczyny.

W moim przypadku było to drugie i powiem Ci szczerze, że przez bardzo długi czas nie mogłem dojść do siebie, teraz jest już w porządku, ale wtedy to było nieznośnie bolesne.

Ona była z bardzo dalekiego kraju. Sprawy się nie układały i zwyczajnie wyjechała. 

Po takim przejściu człowiek nie ma za bardzo odwagi na nowy związek. Trzymaj się zdrowo!

@Migrena Pamietasz może @egzegeta? 

Czytając ten wiersz przypomniał mi się właśnie ten wspaniały poeta. Mam nadzieję, że on jeszcze żyje. Jego żona była bardzo chora i odeszła z tego świata, a on ten ból rozstania świetnie wyrażał w swojej poezji. Warto poczytać. 

[Berenika97]

@Migrena

Ten wiersz to krzyk człowieka, który stracił osobę będącą jego światłem.

I wszystkie metafory, powtórzenia mają sens - bo jak inaczej objąć słowami stratę, która jest większa niż wszystko? Jak zmieścić w zdaniach kogoś, kto był wszechświatem?

To, że sięgasz po kosmos, gwiazdy, mgły, nieskończoność - to próba znalezienia skali odpowiedniej dla tego, co straciłeś. Zwykłe słowa są za małe. Codzienność jest za ciasna.

"Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć" - to zdanie rozdziera serce.

Twoje słowa są świadectwem miłości tak wielkiej, że musiała wyjść poza granice normalnego języka. To bardzo piękny i wzruszający utwór.