Niebo odeszło, Fiolet pozostał

[Migrena]

 

 

 

Zostałem po niej jak świt, który utracił własny oddech -
świat niby wschodzi, ale każde światło drży,
jakby mgła niosła w sobie więcej bólu
niż wszystkie ludzkie serca zebrane w jednym miejscu.

Ona była światłem - nie światłem zwykłym,
lecz tym pierwotnym, które przecinało kosmos,
delikatne jak skrzydło rodzącej się gwiazdy
i potężne jak milczenie wszechświata,
zanim wymyślono jakikolwiek czas.

Jej oczy...dwie głębokie studnie nieba,
z których wyciągałem marzenia jak srebrny pył -
marzenia, które nie chciały spaść,
bo nawet ziemia nie była godna ich ciężaru.

A teraz - zostały po niej mgły.
Gęste jak pamięć rozdarta w miejscu,
którego nawet śmierć nie potrafi zabliźnić.
Chodzę przez wrzosy, przechowujące jej oddech w liściach,
a każde drżenie tych liści mówi mi szeptem,
że nie odeszła dlatego, że chciała,
lecz dlatego, że świat był zbyt ciasny dla jej światła.

Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć.
Tęsknię tak, że myśli rozmazują się jak dym,
tracą granice, chcą stać się mgłą, by ją odnaleźć -
choćby jako cień światła,
choćby jako najcieńsza iskra w nicości.

Czasem mgła zatrzymuje na sobie odcień Fioletu,
jakby szukała kogoś, kogo brakuje jej tak samo jak mnie.
I wtedy wiem, że nie brak mi tylko światła -
brak mi Fiołków, które potrafiły pachnąć nawet w nocy.

Tęsknię tak, że wiatr niesie smak jej imienia,
jakby sama przestrzeń płakała po tym,
czego nie zdołała zatrzymać.

Czasem, gdy stoję między mgłami i zamykam oczy,
przychodzi do mnie jej zarys - niepełny, urwany,
jak skrzydło anioła, któremu przerwano lot w połowie snu,
a pióra wciąż krwawią światłem, które nie ma gdzie wrócić.
To drżenie boli bardziej niż jej odejście,
bo przypomina, że jej światło przetrwało nawet śmierć,
ale już nie przetrwa drogi powrotnej do mnie.

Kochałem ją, jak się kocha ciszę na pustyni -
do dna, do sucha, do bólu,
z pragnieniem, które nie ma gdzie spaść.
Byłem tylko cieniem człowieka
z dłonią wyciągniętą ku niebu, którego już nie ma.

A jednak nocą mgła podchodzi pod samo serce,
jak pytanie, na które nie istnieje odpowiedź.
I przez krótką, nierealną chwilę
jej wszechświat błyska we mnie raz jeszcze -
jak gwiazda, która powraca tylko po to,
by umrzeć drugi raz w tym samym miejscu.

A jej gasnące światło wypełnia ciszę
szarpnięciem tak głębokim,
że nawet Bóg nie zdołałby wypowiedzieć jego bólu.
I wtedy wiem jedno: to nie ja płaczę.

To świat płacze po niej.
Mgła. Wrzosy.
Czas płaczą.
A ja tylko stoję,
ze światem w popiele, z sercem pełnym jej cienia,
i oddycham tym, co po niej zostało -
światłem, które przeszło przez wszechświat,
światłem, które nie zna powrotu,
światłem, które nie ma już właściciela, a jednak trwa -
jak echo jej istnienia,
jak drżenie mgły,
jak pamięć samego wszechświata,
który stracił kogoś, kogo nie potrafił zatrzymać.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 59 minut temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Migrena Poezja z głębi żałoby, bólu, kosmicznej próby. Tekst mierzy się ogromnym brakiem i próbuje go objąć językiem,  bardzo wysokiego lotu, co składa się na metaliczny traktat, filozoficzną modlitwę i potężną elegię egzystencjalną.