Igraszki z czasem

[Wędrowiec.1984]

Igraszki z czasem

 

A gdybym tak spróbował jedną małą chwilę,
Przemienić w nieskończoność? Powiedz, co ty na to?
Sekunda, która szybko po sekundzie ginie,
Nagrodą niechaj będzie, ale też zapłatą.

 

A teraz dwie kolejne i dwie zaraz po nich;
Te pierwsze, jakże krótkie. Chciałby się więcej,
Lecz trzeba wszak odpocząć. Czyżbym był szalony?
Och, widzę jak mnie prosisz. Są już, och, nareszcie!

 

Wciąż nie wiesz, jak to działa? Proszę, mamy trójkę,
A w trakcie trzech następnych znów odpoczniesz sobie;
W porządku, wiem co czujesz. Skarbie, tak to ujmę:
Wyruszasz w wyznaczoną oka mgnieniem drogę.

 

To cztery? Ach, to cztery! Nie patrz tak, kochanie.
Zbyt szybko wszystko mija. Proszę, bądź cierpliwa,
Bo więcej, coraz więcej wkrótce już się stanie,
Lecz teraz niechaj ciało jeszcze odpoczywa.

 

No dobrze, powiedz kiedy piąta z nich wybije;
Pamiętać musisz o tym. Sama wiesz najlepiej,
Że nigdzie się przed czasem naga nie ukryjesz,
Więc proszę, nie oszukuj. Wiesz, że znam cię przecież.

 

Wołają głośno szóstki; Słyszę jak odliczasz,
I słyszę też twój oddech między sekundami.
Wystarczy. Odpoczynku kilka chwil się zbliża,
Więc pomyśl o siódemce między oddechami.

 

Rozumiesz wszystko, prawda? Widzę potwierdzenie,
Więc zwiększać o sekundę rozkosz ciągle będę,
Lecz po niej, by napawać móc się twoim drżeniem,
Na moment identyczny ustanowię przerwę.

 

Najdroższa, spójrz na siebie; Przyjrzyj się dokładnie,
Bo oto namiętności rządzą emocjami.
Do ilu umiesz liczyć? Czekaj, niech no zgadnę;
Spełnienie nie tak długo wprawdzie przeciągamy.

 

Co będzie za minutę, albo za godzinę?
A jeśli nie pozwolę i przeciągnę dalej?
Bo widzisz, nieskończoność powolutku płynie,
Dlatego niespełniona przy mnie będziesz stale.

 

--

[huzarc]

@Wędrowiec.1984 Zabawa z czasem, który bawi się z nami, grając z przemijanie i ulotność.A w tym wierszu ta gra przybiera erotycznego tarcia w czasoprzestrzeni i wyliczaniu słów drgających międzyludzkim napięciem, odmierzającym dawki rozkoszy z temporalną precyzją.

[Berenika97]

@Wędrowiec.1984

Rozumiem koncepcję – matematyczna gra z czasem jako metafora rozkoszy odwlekanej, budowanie napięcia przez odmierzanie sekund. Pomysł, by przemienić "małą chwilę w nieskończoność", ma potencjał filozoficzny.

Ale to nie jest wiersz o wzajemnej rozkoszy – to wiersz o dominacji przez frustrację. "Dlatego niespełniona przy mnie będziesz stale" - to nie jest erotyka, to zapowiedź psychologicznego znęcania się. Erotyka w poezji może być piękna. Ta jest niepokojąca.

[Wędrowiec.1984]

@huzarc @Berenika97Dziękuję.

 

Czas gra tutaj rzeczywiście kluczową rolę, natomiast nie ma żadnego erotycznego znęcania się. Jest niepokój, który występować musi, ponieważ jednocześnie wzmaga zniecierpliwienie. Poza tym... Albo dobra, zostawię to dla siebie. :-)

[Alicja_Wysocka]

@Wędrowiec.1984Twój wiersz jest jak rozmowa z czasem

– dokładna, policzona, a jednocześnie pełna ciepła i napięcia. Ta gra sekundami

ma w sobie rytm, który prowadzi czytelnika jak po nitce, aż do samego oddechu. Podoba mi się, jak łączysz precyzję ze zmysłowością - tak naturalnie, jakby jedno było przedłużeniem drugiego.

U Ciebie nawet chwila potrafi dostać swoje miejsce, wagę i temperaturę.

[KOBIETA]

@Wędrowiec.1984

 

Wyrafinowana i pełna napięcia gra .. absolutnie żadne znęcanie się ;) i mnie osobiście bardzo się ta gra podoba ...to znaczy wiersz mi się podoba ;) 

 

Pozdrawiam :)))) 

[Wędrowiec.1984]

@Alicja_Wysocka @KOBIETA Dziękuję.

 

Bardzo się cieszę, że mój wiersz wywołuje aż takie emocje - tak zresztą powinien działać. Lubię swego rodzaju kokietowanie, zastosowane np. w tymże utworze.