Dziewczynki z Asfaltu

[Migrena]

 

 

 

Na poboczu, tam, gdzie dzień i noc mieszają się
jak świeża krew w brudnej filiżance, stoją – „dziewczynki”.

Twarze ich oświetlone reflektorami
jak manekiny z wystawy grzechów, które ktoś zostawił,
żeby lśniły w ciemności jak lodowate diamenty z krwi i kurzu.

Śmieją się cienko, śmiechem sprzedawanym na minuty,
który odbija się od asfaltu jak plastikowa zabawka
zmiażdżona przez ciężarówkę,
i pęka w tysiąc dźwięków, które drżą w powietrzu,
nie dla ucha, ale dla ciała, które czuje ciepło rozpadu.

Kierowcy – rycerze szos
z rdzą kilometrów w sercu –
mylą pożądanie z wybawieniem, zatrzymują się nagle,
jakby samotność wskoczyła na maskę i wbiła pazury
w światło reflektorów.

Jakby śmierć przyszła po swoje w najprostszej formie: dotyku.

Wsiadają w tę ciemność jak w automat z losami,
które zawsze wygrywają klątwę – lepka, śmierdząca klątwa,
która przywiera do skóry jak cień po pożarze,
jak sół w ranie, co nigdy nie przestaje szczypać,
jak szron, który zamarza w żyłach, wstrzymując oddech.

A choroby wracają z nimi jak czarne gołębie,
z piórami pełnymi szeptów i trucizny,
które nocą siadają żonie na ramieniu,
dziobią jej zaufanie do kości,
zamieniają ciepło w pył, zimno w ból,
i wciągają w siebie kawałki serca,
tak, że bije nie tam, gdzie trzeba,
a krzyczy tam, gdzie nie ma słów.

Wracają do domów z „pamiątkami” tak egzotycznymi,
że nawet wirusy zadają pytania:
kto tu zwariował naprawdę ?
Patrzą w lustro z osłupieniem – nie poznają twarzy,
która przed chwilą wciąż miała ciało,
teraz wypełnione chemicznym oddechem ulicy,
i światem, który twardo depcze po duszy.

W kuchni żona pyta: „Dlaczego znowu unikasz światła ?"
Nie wie, że mąż przywiózł spod znaku kilometra ruinę,
starannie zapakowaną w milczenie i perfumy obcej skóry,
w spalone wspomnienia, które pachną popiołem i krwią,
i zostawiają na rękach rany, których nikt nie umie obmyć.

Moralność leży na poboczu jak potrącony lis –
wszyscy widzą, nikt się nie zatrzymuje,
wszyscy patrzą, jakby zło było oczywistością,
jakby czekało na kurs życia w przyspieszonym tempie,
jakby każdy błąd był tylko kolejnym kliknięciem
w automacie cierpienia.

„Dziewczynki” stoją dalej, przetrwanie nauczyło je cierpliwości,
jakby były latarniami z żarzącymi się żarówkami bólu,
postawionymi, by oświetlały cudzy upadek,
jakby nad każdą z nich wisiał anioł z wyrwanymi skrzydłami,
trzymający w dłoniach ich los jak garść czarnego pyłu –
i za każdym razem, gdy sprzedają dotyk,
anioł dmucha w ten pył,
rozsiewając go po świecie jak zarazę cudzego grzechu,
aby każdy grzech odbił się w ich oczach jak ostrze stali.

Liczą pieniądze, jakby przeliczały własną niewidzialność,
a świat mija je z prędkością wstydu udającego pośpiech,
jakby wszyscy byli ślepi, głusi i martwi jednocześnie.

I tylko noc – wielka, czarna gospodyni samochodowych grzechów –
poleruje gwiazdy, zamienia je w lustra ludzkich win,
i patrzy, jak ludzie sprzedają sumienia za chwilę dotyku,
zimną jak moneta wyjęta z błota,
twardą jak kamień, którym rozbijają własne serca.

Małżeństwo kruszy się jak witraż uderzony kamieniem cudzej skóry –
kolory uczuć rozsypują się w kurz,
nie ma już przez co przejść światłu,
bo wszystko, co było, zostało odarte z delikatności,
pozostały tylko ostre krawędzie, które tną duszę.

Cały ten teatr kręci się dalej,
jakby ktoś nakręcił go kluczykiem od stacyjki,
aktorzy nie wiedzą, że grają w tragedii,
i że scenariusz pisze noc, która nigdy nie kładzie się spać,
której oczy widzą wszystko, a serce nie zna litości.

Nikt tu nie jest diabłem, ale każdy niesie iskrę,
która może podpalić dom, życie, twarz w lustrze,
i w tym ogniu ujawni się prawda – surowa, bezlitosna,
ostra jak brzytwa.

Bo na poboczu, przy asfalcie,
gdzie człowiek zdejmuje człowieczeństwo jak brudny kombinezon,
nawet cienie mają choroby.

A miłość – jeśli kiedykolwiek tędy jechała –
wróciłaby tylko po własną, dawno zgubioną tożsamość,
i płakałaby nad resztkami tego,
który kiedyś nazywał siebie „człowiekiem”.

 

 

 

[huzarc]

@Migrena Służebnice Wenery, nimfy i syreny zwodzące Odyseuszy transkontynentalnych tras… a czy czekające na nich Penelopy cnotą wierności są równe sławnej poprzedniczce w czasach przelotnej przyjemności na wirtualne zawołanie… Temat stary jak historia rozpusty.

[KOBIETA]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opowieść o poszukiwaniu substytutów, celem chwilowego zaspokojenia potrzeb, być może czystej namiętności a może jednak potrzeb głębszych, emocjonalnych ( lub takich i takich). To wreszcie opowieść o cenie wyborów …Pozostawia czytelnika z otwartym pytaniem: czy warto? 
To również pytanie o sens: o istotę miłości i człowieczeństwa.

 

Doskonale napisany tekst Migrenko :) 

 

 

 

 

 

 

[Marek.zak1]

Wiersz pełen pasji, co zawsze na plus, a dylemat wyboru między poczuciem obowiązku  czy ulegnięcia pokusie stary, jak świat, od Adama i Ewy począwszy. Pozdrawiam

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Migrena

Żal mi ich wszystkich,
bo są jak latarnie w złym miejscu,
oświetlają cudze zagubienie,

a same gasną po kawałku.

 

A i ci, którzy się zatrzymują,
też niosą w sobie ciemność,
która czasem ma kształt samotności,
a czasem – tylko pustki.

 

W tym wszystkim najwięcej boli to,
że nikt tu nie jest z natury winny,
a każdy trochę poraniony.

[Migrena]

@Alicja_Wysocka

 

mnie też żal tych wszystkich aktorów dramatu.

 

dlatego nikogo nie wartościuję.

 

"życie jest straszniejsze

i piękniejsze jeszcze jest...."

 

to za Stachurą.

 

dziękuję Al.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

@Marek.zak1

 

dziękuję Marku.

 

my potomkowie Adama i Ewy  w dzisiejszym świecie, to jak te migające neony reklam nieśmiertelności.

 

 

 

 

 

@KOBIETA

 

Dominiko.

 

ale substytuty z chorobami wenerycznymi jakich nie znał tysiącletni świat ?

 

ale masz oczywiście racje - jak zwykle zresztą,  że czlowiek porwie się na wszystko dla zaspokojenia własnej chuci.

 

podobno amerykanie porwali się nawet na księżyc, w co osobiście nie wierzę, bo to konfabulanci, megalomanii i bigoci.

 

Twoje komentarze są ujmująco piękne :)

 

lubię nie tylko je !!!!

 

dzięki piękne :)

 

 

 

 

 

@huzarc

 

och te kobitki :)

 

z wyjątkiem dam :)

 

no i nas - huzarów :)

 

 

 

[Berenika97]

@Migrena

Nie masz litości w opisie mechanizmów autodestrukcji. Twój wiersz robi wrażanie - ten epidemiczny zasięg grzechu - zaraża, brudzi i niszczy człowieka. Ta wizja moralności jest gorzka i cyniczna - leży "na poboczu jak potrącony lis", ignorowana przez wszystkich. Poruszające obrazy i potężne, wstrząsające metafory - jak dla mnie bardzo wstrząsający przekaz. Zwłaszcza dehumanizacja "dziewczynek ". Znam ten proceder z książek, przede wszystkim z kryminałów. Świetny i przejmujący wiersz! 

 

Jeżeli pozwolisz to dodam tu jeszcze przedstawiciela tych najgorszych, (dla ich określenia zabrakło mi słów, to ci, którzy nie dają szansy "dziewczynkom" na zmianę życia i odkupienie grzechów. )

 

Sprzedajesz jej młodość i ciało -
nie liczysz się z cudzym bólem
a ona gnije w środku
ty liczysz tylko zysk.

Twoje ręce czyste –
brudną robotę robi strach
i jej oczy puste.

A ty?

Ty handlujesz snem,
jesteś tylko pasożytem
karmiącym się tym
co w niej jeszcze żywe.

 

 

 

[Migrena]

@Berenika97

 

dziękuję za głęboką analizę i świetny komentarz.

 

smutne w tym wierszu jest wszystko.

 

ale piszesz wiersz o handlarzach kobiet, o sutenerach czyli  alfonsach.

 

to obrzydliwcy których sam Bóg boi  się pewno nazwać ich ludźmi.

 

ale jest jeszcze inna brutalna prawda.

 

gdyby ich nie było to te, za przeproszeniem kurwy, same by się pozabijały.

 

są wśród nas ludzie tak okrutni i zdegenerowani, że nawet tym którzy ich łapali, najtwardszym z twardych, szkliły się oczy z bezsilności i wstydu, że te okrutne bestie to także są ludzie.

 

 

dzięki Nika wielkie.

 

 

[Berenika97]

@MigrenaTak, napisałam o tych, którzy zmuszają dziewczyny do prostytucji. Ale te "tirówki" również mają małe szanse na wyrwanie się z tego piekła, bo "czuwa opiekun". Piszę to na podstawie literatury. Ale przyznaję, że nie znam żadnej historii z autopsji.