Armia niedoszłych poetów

[Migrena]

 

 

Idą - choć nikt ich nie woła.
W kieszeniach mają wersy,
które uciekły im z rąk
jak szczury z tonącej metafory.

Robią miny poważne,
choć słowa mają z waty,
a każde zdanie składa się
jak łóżko polowe
po nietrzeźwej wojnie
z samym sobą.

Przystają na rogach
własnej niepewności:
„może napiszemy o świetle?” -
pytają, po czym kręcą głowami,
bo światło za jasne,
a cień za ciemny.

Więc stoją w półmroku -
idealnym dla niezdecydowanych,
tych, co wciąż stroją instrumenty,
ale nigdy nie grają melodii.

Każdy z nich niesie w plecaku
niedokończony wiersz
o „poszukiwaniu siebie” -
taki, którego nie przeczyta nawet pies,
bo pies ma godność
i węch do rzeczy skończonych.

A między kartkami plecaka
czai się ich własny strach -
taki, co syczy jak kot
wyrzucony z metafory
za brak talentu,
i drapie, gdy ktoś
próbuje napisać prawdę.

A jednak idą -
zamaszyści jak prorocy
własnych pomyłek.
Śmieszni, bo chcą pisać o ogniach,
lecz boją się zapałki.
Groteskowi, bo robią krok w przód
i natychmiast krok w bok,
jakby tańczyli z losem,
który wcale nie przyszedł na bal.

I gdy już, już mają
ten WIELKI wers
(ten, który miał ich ocalić),
nagle - bach - wpada im do głowy
wątpliwość o smaku marginesu,
i cały świat rozsypuje się
jak źle sklejona metafora
o świcie.

Bezradni wsłuchują się w ciszę -
tę samą, która niczego nie obiecuje,
bo jest lustrem tak krzywym,
że odbija tylko to,
czego w sobie nie chcą widzieć.

Próbują jeszcze raz,
z nową odwagą -
i znów odkrywają,
że wena, ich półetatowa bogini,
rzuca natchnienie jak handlarka ryb:
byle jak,
byle gdzie,
byle sprzedać złudzenie.

A oni łapią to w locie,
jakby to było złoto,
choć najczęściej jest to
mokra gazetka
z wczorajszą pogodą.

Tak sobie tuptają,
armię poetów udając -
każdy chciałby być meteorem,
a kończy jako iskra
o krótkim oddechu.

A może i dobrze -
bo w tej ich śmiesznej,
roztrzepanej tułaczce
jest coś niezwykle ludzkiego:
pragnienie, by wreszcie
złapać słowo,
które nie ucieknie.

Bo słowo, które dogonisz,
pierwsze cię ugryzie -
żebyś wiedział,
że było żywe.

 

 

 

 

 

 

[huzarc]

@Migrena Idę, idę, ale czy dojdę i gdzie:) To pytanie zostanie otwarte:) pozdrawiam 

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

.... piszemy o tym, co nam mąci myśli i.. dobrze, od czasu do czasu, być tą małą iskierką,

która może coś delikatnie rozjaśni, nawet przez chwilę.

A słowa.... niech gryzą... niektóre powinny. Fajna treść o niedoszłych poetach.

Pozdrawiam.

 

 

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Toyer]

@MigrenaŚwietny wiersz - pełen ciekawych metafor - poeci idą marszem - wśród swoich strof 

[bazyl_prost]

mrówki liter, ale to fajnie , nie że to nie literatura

Edytowane 2 godziny temu przez bazyl_prost (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Czytam i trochę się śmieję, a trochę czuję, jakbyś pisał o całym naszym plemieniu, tych, którzy biegną za słowem choć ono czasem zmyka im jak niegrzeczny kot.
Jest w tym wierszu kpina, ale i czułość. Takie Twoje trafianie prosto w nerw i w serce.

[iwonaroma]

Niezdecydowanie w niczym nie pomoże tylko opóźni i zwielokrotni ból ugryzienia przez życie. Lepiej dać się ugryźć od razu i tym sposobem uodpornić (jak po szczepionce :)) a potem dopuścić do siebie tylko całowane życie :)

 

 

[KOBIETA]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dokładnie :) Tuptusie ;) 

I Wielki Marsz  ( S.K.) ;) donikąd :) 

 

ale nie chodzi przecież o cel tylko o istotę marszu ! Na przykład ja lubię sobie tuptać bez sensu ;) w międzyczasie maluję sobie usta i zastanawiam się czy iść z marszem, w bok marszu ;))) czy w przeciwnym kierunku ;))) z mokrą gazetą z wczorajszą prognozą pogody :))) która się raczej nigdy nie spełni :)))) 

 

Uśmiecham się :) 

[Berenika97]

@Migrena

Napisałeś świetnie o artystach (poetach), którzy utknęli między własną ambicją a paraliżującym brakiem autentyczności. Ich powaga jest pozą, która maskuje brak treści. Dużo tu ironii, która miejscami przechodzi w groteskę. Wyśmiewasz pozy i banały, którymi posługują się ci "twórcy", którzy pragną wielkich tematów, ale boją się ryzyka, prawdy i konfrontacji.

W końcówce, wiersz staje się opowieścią o uniwersalnym ludzkim dążeniu do ekspresji. Pokazuje, że prawdziwa twórczość (to "żywe słowo") nie jest łatwa ani przyjemna. Ona "gryzie" – jest bolesna, wymaga konfrontacji i pozostawia ślad.

Ciekawy tekst, refleksyjny, świetny! 

 

Czytam twój wiersz o poetach-tułaczach

i myślę sobie - znam takich,

co mają w plecaku dziesięć tomików

niedokończonych,

trzy metafory (wszystkie o jesieni)

i jeden rym do słowa "miłość",

który brzmi jak "pilność".

Stoją na przystanku inspiracji

czekając na autobus, co nie przyjedzie,

bo wena ma dziś wolne

i poszła do fryzjera.

A ja? Ja też mam watę w zdaniach

i kotlet robię z każdej myśli,

ale przynajmniej wiem,

że pies ma rację -

i dlatego kończę wiersze,

choćby były jak skarpety -

nierówne, ale w parze.

Bo lepiej skończyć źle

niż pięknie nie zacząć,

a słowo, które w końcu dogonię -

niech gryzie, szczypie, drapie!

Przynajmniej poczuję,

że żyję!