Człowiek

[Migrena]

 

 

 

A potem coś - ktoś - otworzył oczy w miejscu, gdzie czas jeszcze nie odważył się narodzić,
i ciemność cofnęła się o milimetr, jak skóra, która czuje dotyk po raz pierwszy.

Świadomość przyszła jak pęknięcie w nieskończoności :
za ciasna, by pomieścić wieczność,
za krucha, by unieść własne zdumienie.

Człowiek.
Z gliny, która pamięta palce -

i z oddechu, który nie pamięta początku.
Niedorobiony anioł, a jednak zarysowany precyzyjniej niż figura w tajnym równaniu.

Patrzy w niebo i widzi zwierciadło,
bo jego oczy nie wiedzą jeszcze,
kto je uczy patrzenia.

Czas przetacza go po świecie jak drobny pył,
lecz w tym pyle drzemie rysunek - linia, której nie wymyślił przypadek.
Architektura dłoni, które nigdy nie potrafią tworzyć nicości.

Gesty wracają,
myśli krążą jak ptaki, którym odebrano pół nieba.
Słowa rozbrzmiewają w człowieku jak echo w świątyni,
która dopiero czeka na pierwszego pielgrzyma.

Światło go nie dźwiga.
Ciemność go nie posiada.

A Bóg milczy -
nie z nieobecności,
lecz z miłości większej od odpowiedzi.
Jego cisza jest przestrzenią, w której człowiek ma nauczyć się budzić.

Bo człowiek trwa -
jak kamień, który pamięta dotyk rzeźbiarza bardziej niż własny kształt.

Oddycha,
bo dech został mu dany.
Kocha,
bo serce jest konstrukcją zbyt piękną,
by mogło powstać z próżni.
Pisze,
bo w każdej literze szuka alfabetu, którym został stworzony.

A jednak głęboko,
w tej maszynie z bólu i światła,
coś zaiskrza.

Nie bunt nicości,
lecz bunt dziecka, które zgubiło drogę do domu
i wciąż nosi w kieszeni klucz -
choć zapomniało, gdzie są drzwi.

To nie przypadek wypowiada w nim „jestem”.
To stworzenie - obdarzone wolnością tak ogromną,
że może zakwestionować własne pochodzenie.

I gdy absurd unosi głowę
i śmieje się światu w twarz,
a człowiekowi drży ręka -
w tym drżeniu, w tym śmiechu,
słychać echo dłoni, które ulepiły go z chaosu jak z mokrej gliny.

Człowiek.
Krucha konstrukcja.
Boski szkic.
Dziecko zgubione w świecie zbyt szerokim dla jednego serca,
a jednak -  pod skórą nosi odcisk palca Stwórcy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Migrena

To jest bardzo dobry, dopracowany, szeroko oddychający wiersz filozoficzny, który przemawia jak metafizyczna przypowieść o człowieku w jego poszczególnych warstwach. Są one odkrywane poprzez długą, powolną i narastającą iluminację, której ambicją jest obejście ograniczeń wymykających się językowi, lecz w jakiej znajduje się w centrum rozważań świadomości pytającej o swe źródło i znaczenie.

[KOBIETA]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i wielka samotność …z bólu i światła, z kruchości gliny i miękkości skrzydeł… 

 

Piękna opowieść drogi ! Dotyka …próżni i sensu, człowieczeństwa.

Niczym oddech, bez końca i początku.

 

Pozdrawiam :) 

 

 

 

 

[beta_b]

Niestety, jestem za prosta, albo za pragmatyczna. Ta intelektualizacja nie trafia do mnie. Owszem - technicznie teks dopracowany, każde słowo doważone, ale ciasto (emocjonalne) z tego nie urosło.

 

Nie każda drożdżówka odpowiednio urośnie, choć i zakalec - nie wychodzi z auomatu. 

Pozdrawiam, bb

[Migrena]

@beta_b

 

zaintrygowała mnie Twoja odwaga, by pod wierszem metafizycznym prowadzić rozważania kulinarne o… drożdżówkach.

to dość osobliwy kontrapunkt, ale rozumiem : każdy czyta tyle, ile sam w tekście potrafi zobaczyć.

 

nie wymagam więc więcej, niż Twoja percepcja jest w stanie unieść.

 

jeśli kiedyś zechcesz wejść poziom wyżej  z przyjemnością wyjaśnię sensy, które umknęły.

na razie jednak gratuluję konsekwencji.

niewielu potrafi tak pewnie dreptać po powierzchni, mając ocean tuż pod stopami.

 

 

@huzarc

 

dzięki wielkie.

 

komentarz tradycyjnie głęboki.

 

 

 

 

[viola arvensis]

@Migrena 

Wiersz jest przemyślany, głęboki i dopracowany w kazdym calu. 

Czlowiek pokazany jako istota z pozoru słaba i ułomna, a jednak wywyższona przez Stwórcę na wszystkie sposoby.

Człowiek - istota zdezorientowana, bo zraniona miłością odwieczną/ idealną - bożą, której jeszcze w tym życiu doścignąć nie jest w stanie lecz w głębi Ją czuje, Jej szuka i Jej pragnie.

Fragment o wolności- wspaniały.

Czysta prawda ubrana w poezję- porusza każdą emocję.

Gratuluję ! 

 

 

* jesli ten tekst nie porusza w kimś emocji, śmiem twierdzić,  że ten ktoś powinien poszukać zakalca w samym sobie.

 

Pozdro.

 

[Migrena]

@KOBIETA

 

dziękuję Dominiko :)

 

serdeczności :)

 

 

[Migrena]

@viola arvensis

 

dziękuję Wiolu.

 

Ty jesteś poetka przez duże P.

 

dlatego wszystko co piszesz jest ważne.

 

a że akurat dla mnie miłe to cieszę się bardzo.

 

dziękuję.

 

 

 

[Wiesław J.K.]

@Migrena Jacku, widzę w Twoim wierszu biblijny obraz stworzenia człowieka. Tak myślę, że podczas stwarzania istoty ludzkiej Bóg się zamyślił i szkic d...bli wzięli, a potem aby naprawić niedociągnięcia zaszpachlował to grzechem. Mam nadzieję, że nie brzmi to sarkastycznie. Pozdrawiam ;)

[Migrena]

@Wiesław J.K.

 

absolutnie Wiesławie :)

 

zero sarkazmu.

 

intelektualnie przemyślane słowa.

 

które mnie cieszą !!!

 

dziękuję i pozdrawiam :)