minus trzynaście

[Natuskaa]

gdy wyrastają za wysokie

zacieniają widoki

gdy im listki dopracowujesz

zdają się pięknieć

gdy im usta uparcie dodajesz

będą nawet mówić

tylko w czyim języku

 

minus trzynaście stopni

mróz suchy raniący

stopy nie chcą dotykać

dłonie nie próbują nawet

wilgotny oddech wydany

o coś chciałby się zaczepić

osiada na szybie okna

na chwilę jest mu dobrze

potem i on znika

karłowate przestworza

nie dają mu możliwości

 

minus trzynaście stopni

nie wzejdzie nawet chwast

najmniejszy ogonek

pod grubą pokrywą

ryby w trybie oszczędnym

pływają od niechcenia

sztywnieją słodkie listy

powycinane z papieru

i złożone w łódki

by stać w tym porcie

na niby linie niby snach

 

minus trzynaście stopni

tu nic się nie zadziewa

szukam razem z wróblami

krukami i gołębiami

okruchów które z lata

czasem komuś wypadną

wyliczam sobie porcje

a jeśli nie wystarcza

otwieram słoik w piwnicy

kiszona kapusta kompot

 

minus trzynaście stopni

czekając na odwilż

w puchowej kurtce

razem z niby rekinami

które ciągle się nabierają

na byle grubą przynętę

patrzymy w obraz świata

jego nieregularne kształty

wciąż próbują zniszczyć

te nasze bujne wysokie

 

przerośnięte marzenia

[Alicja_Wysocka]

@NatuskaaTo wiersz o zlodowaceniu międzyludzkim.
O tym, że nawet marzenia mogą przymarznąć do ziemi.

O  mrozie, który wdarł się nie tylko w świat zewnętrzny, ale i w ludzkie wnętrze. „Minus trzynaście” to nie temperatura, tylko stan duszy - przeszywający chłód, który paraliżuje gest, myśl, słowo, ciepło.