Nic

[Migrena]

 

I tak. I tak. Jestem.

Nie wiem. Nie czuję się nic.
Oddech przechodzi przez szkło stworzenia,
rozbija się o własną przezroczystość,
a jego odłamki tańczą w próżni - jak anioły,
które zapomniały, po co mają skrzydła.

Czas spada jak popiół z wypalonej wiary,
a jego płatki śnią o ogniu, którego już nie ma.
Dno chwili rozsypało się w pył -
a w tym pyle milczą ogrody,
które aniołowie podlewają łzami zapomnienia.

Nic nie wraca. Nic się nie zaczyna.
Ten wdech - to echo cudzego istnienia,
cudze serce bije we mnie,
jakby ktoś inny próbował pamiętać, że jestem.
W mroku słychać modlitwy,
których nikt nie wypowiedział,
i ciszę, która drży,
jakby sama chciała zostać imieniem.

Ruch – bez znaczenia.
Widok – obcy.
Świat – zamknięte oko Boga,
który śni siebie w zapomnianym języku światła.
Kamień – pamięta gwiazdę,
która już dawno zgasła,
ale jej blask jeszcze trwa w nim jak wspomnienie raju.

Człowiek – cień własnego pytania.
Nie zostawia śladu,
bo nawet cień ma już dosyć towarzyszenia pustce.
Cisza kruszy się w palcach istnienia,
a powietrze nie zbiera głosu,
jakby słuch samego Boga został zatopiony
w oceanie jego własnego milczenia.

Nie pamiętam,
czy to ja oddycham,
czy to pustka oddycha mną.
Każdy gest – dotyk po śmierci światła.
Każda myśl – pył,
który zapomniał, że był gwiazdą.
Każdy moment – spadanie w dół,
w nieskończoność,
gdzie czas zamienia się w ciało nicości,
a nicość - w puls serca Boga,
który zapomniał, że jest Bogiem.

I tak. I tak. Jestem.
Nie wiem.
Nie czuję się nic.
Tylko chłód, co pachnie końcem,
jakby noc rozłożyła skrzydła nad resztkami istnienia,
jakby ciemność chciała uczyć światło,
jakby cisza chciała śpiewać,
a śpiew - płakać.

Nic. Nic. Nic.
A jednak - pod popiołem drży iskra:
maleńki błąd nicości,
który przez ułamek sekundy
pomyślał, że chce być.
I w tym błędzie -
rodzi się światło.
Rodzi się czas.
Rodzi się miłość,
która nigdy nie miała prawa zaistnieć.

Bo nawet nicość,
gdy się zapatrzy w siebie zbyt długo,
zaczyna marzyć o miłości.

 

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Czytam ten wiersz jak echo po świetle,
jakby z popiołu próbowało się podnieść serce, które jeszcze pamięta ciepło.
To nie „nic”, to właśnie ślad istnienia -
tak kruchy, że aż prawdziwy.

[Annna2]

@Migrena  Powiem za I. Kantem za Jego "Imperatywem kategorycznym",

że, jeśli traktuje się człowieka jako cel, a nie jako środek, to nic nie jest niczym, zawsze czymś,

a z popiołu powstaje życie, tak jak nie ma nicości- bo człowiek swoim życiem wypełnia nicość,

i powstaje też miłość

Tak  mi się skojarzyło, może nie tak,.

Z podobaniem

 

[Migrena]

@Annna2

oczywiście - tak !

 

noumen - rzecz sama w sobie !

 

według Kanta, możemy poznawać jedynie swiat, jaki jawi się nam za pośrednictwem naszych zmysłów i wrodzonych struktur umysłu.

 

"fenomen"

 

 

dziękuję Aniu.

dzisiaj jesteśmy jak jedna myśl !!!!!

 

 

 

@Alicja_Wysocka

 

Aluś.

dzięki bardzo.

tak bardzo jak Ancymonek potrafi dziękować :)

 

znowu Twój komputer ?

współczuję.

 

pisanie na zwolnionych obrotach ?

 

ja się nauczyłem gadać do swojego smartfona, a on się nauczył to zapisywać.

tyle  że robi piekielne błędy :)

 

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Informatyk mnie przeklnie.

Dzisiaj rano budziłam go telefonem dwa razy, bo on śpi 

do 12-tej w południe (no ja wiem - długo siedzi, to potem dłużej śpi) 

To niech wycisza tel. Prawda? 

Więc jak odebrał, to ja mu mówię - to mój komputer umiera, a ty śpisz?

Przyjechał, zrobił, ale ja wiem? Na jak długo? 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ty to byś pewnie nauczył nawet pieska mówić ludzkim głosem :)

A ja lubię pisać. Albo nie wiem, może to moja klawiatura lubi moje paluszki? 

Chyba zaraziłam się od komputera, bo głupio gadam :p

[huzarc]

@Migrena

To utwór, który z niezwykłym talentem operuje projekcjami metafizycznymi. Tym samym pragnie dotknąć granicy języka i milczenia, świadomie jednak stwierdzając , iż posiadany aparat pojęć czyni to niewiarygodnym. Tkwi w tym wniosku rodzaj ontologicznej rozpaczy, poczucie łamliwości pojęć w starciu z potrzebą ich wyrażania. Pozostaje wsłuchanie się w pustkę, słowa służą filtrowania szumu z jej powierzchni.

 

 

[KOBIETA]

@Migrena

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Listopadowe mgły pochłaniają światło …ale miłość ?! Ona jest ponad ciemnością, czasem i przestrzenią :) ślicznie napisałeś Migrenko ! I to nie jest nic ! To jest wszystko ! :) 

[Migrena]

@Alicja_Wysocka

 

i co takiemu fachowcowi można zrobić :)

 

teraz w telewizorze leci polski film - poszukiwany, poszukiwana.

 

była scena w której żona mówi do męża: " zabic cię kretynie to mało".

 

nic nie sugeruje, ale........

 

Aluś, nie denerwuj się :)

 

 

 

 

@huzarc

 

jak zwykle świetny komentarz.

dziękuję.

 

 

 

@KOBIETA

 

i tutaj się z panią, Pani Kierowniczko zgadzam - miłość jest ponad ciemnością !!!!!!

 

dziękuję Dominiko :)))))

 

 

 

[KOBIETA]

@Migrena @Migrena

 

Miłość nie jest stanem nirwany …:) a ja nie jestem kierowniczką a przynajmniej próbuję nie być;) Migrenko :))) wiesz …chyba znalazłam doskonałą definicję miłości…

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Migrena]

@KOBIETA

 

przedstaw mi ją !!!!!!!!

 

 

[KOBIETA]

@Migrena

 

„ W miłości należy wzrastać, a nie "znikać" czy "unicestwiać się” co oznacza, że miłość nie jest stanem nirwany.” M. Mahler . 
 

 

[Migrena]

@KOBIETA

 

aha....

 

piękne !!!!!!!

 

bo to piękna postać była .

 

od psychoanalizy dzieci, prawda ?

[KOBIETA]

@Migrena

 

Coś w tym stylu…genialna była! Teorie relacji z obiektem:) A obiekt to…no wiadomo;) 

[Migrena]

@KOBIETA

 

spojrzałem w google.

najpiękniejsza praca - praca z dziećmi !!!!!!!

 

super, ze ją przypomniałaś.

warto poczytać.

 

ej, Dominiko.

lubię Cię bo Ty mądra jesteś bardzo :)

 

 

[KOBIETA]

@Migrena

 

;) nie jestem niestety. Ale czytam :) dzieci …to wszechświat :) 

 

[Migrena]

@KOBIETA

 

wiadomo, że jesteś !!!!!!!

 

imponujesz mi :)))

 

 

[KOBIETA]

@Migrena

 

;))) oj Migrenko ! Dziękuję ale Tobie codziennie ktoś inny imponuje ;) chociaż wiadomo, mnie nikt 

nie przebije ;))))

 

żartuję oczywiście :) 

[Migrena]

@KOBIETA

 

dziękuję Dominiko :)

 

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Migrena Razem w parze ze światłem   ( cień )  powiedzieli 'nie' pustce. ;)

[Berenika97]

@Migrena

Stworzyłeś wiersz, który jest jednocześnie kruchy jak szkło i ciężki jak kamień pamiętający martwą gwiazdę. Świetnie opisujesz stan egzystencjalnego zawieszenia. To podróż po świecie, który utracił sens.

Studium nicości, która przenika istnienie. A potem, gdy jest się pogodzonym z tym absolutnym mrokiem – dokonujesz niezwykłej wolty.

"A jednak - pod popiołem drży iskra: maleńki błąd nicości, który przez ułamek sekundy pomyślał, że chce być." -

i wiersz zyskuje zupełnie nowy wymiar. Przechodzisz od egzystencjalizmu bliskiego nihilizmowi do niemal kosmologicznej, teologicznej przypowieści.

Ostatnia strofa jest niesamowita. Myśl, że istnienie, światło, czas i miłość rodzą się nie z boskiego planu, ale z "błędu" samej nicości – z jej tęsknoty, z jej "marzenia o miłości" – jest absolutnie piękna i głęboko oryginalna.

To tak, jakbyś mówił, że miłość jest siłą tak pierwotną, że potrafi ją wymarzyć nawet pustka. To wiersz bolesny, ale ostatecznie dający niezwykłą, kosmiczną nadzieję.

 

Więc to iskra jest błędem?

To pragnienie –

pomyłką w równaniu pustki?

A jeśli tak –

błogosławiony niech będzie

każdy defekt nicości,

każde potknięcie ciemności

o własną stopę

Może miłość to nie to,

co rodzi się z pragnienia ale to,

co pozostaje

gdy pragnienie się wypali

i zostanie tylko ten maleńki,

uparty puls