Konsystencja (09.11.2021)

[acatiiia]

Nie muszę myśleć, że czegoś zabraknie

Nie muszę śledzić czasu śladów

Ciemnym brązowym liściem

Zasłabł mój stróż anioł

 

Podzielić minutę na dwie muszę 

inaczej zmieniam swoje imię

Skrzydła mu zimne podnoszę

Lecz w niepamięci ginie

 

Po grubych strunach przewodu tramwajowego

wzrokiem przesuwam pijanym

Ciepło mi w tym wazonie

Niszczę tą teraźniejszość

Spokojem odebranym

 

Zmieniam dystanse

Wbijam nóż w szyb zamrażanie

Znika gorycz wieczorów

Lecz zniknęło też beztroskie kochanie

[huzarc]

@acatiiia Melancholia… 

Wiersz ma w sobie prawdziwy smutek, ale z niego poezja przecież żyje:)

[violetta]

@acatiiia teraz nie ma mrozu:)

[acatiiia]

@violetta był w roku 2021 w Warszawie, teraz owszem całkiem cieplej :)

@huzarc To prawda!

[violetta]

@acatiiia dla mnie ten okres był przełomowy, musiałam wyjść z Brexitu :) w listopadzie się rozliczałam :) 

[acatiiia]

@violetta oh, musiało być ciężko, mam nadzieję, że już wszystko się układa

dla mnie również lekki przełom, rzucałam pierwsze studia

[violetta]

@acatiiia nie było ciężko, po prostu podjęłam taką słuszna decyzję, później zatrudniłam się na umowę o pracę. Moja obserwacja najfajniejsze są małe firmy albo osoby prywatne. Korporacje to moloch, gdzie człowiek się nie liczy. Tylko małe albo swoje biznesy. 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@acatiiia Przynajmniej wiatr tam nie wieje, no w tym wazonie.  Zawsze to jakaś kryjówka

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Annna2]

@acatiiia  nie muszę- a jednak

a jednak coś chcesz i coś robisz

dobry wiersz, na pomyślenie

[acatiiia]

@violetta małe firmy mają klimat bardziej domowy, sama teraz w takiej pracuję, inaczej się patrzy na człowieka 

@Wiesław J.K. dokładnie, cicho i spokojnie :))

@Annna2 bardziej czuję się zmuszona, tak bym to nazywała 

Dziękuję:))

[Berenika97]

@acatiiia

To intrygujący i melancholijny wiersz, który buduje atmosferę dezorientacji i utraty.

Dominuje smutek i rezygnacja, ale też dziwny spokój – "spokojem odebranym", który brzmi jak ukojenie. To wiersz o mechanizmach obronnych, które chronią przed bólem, ale zabierają też zdolność do radości.