próg

[Czarek Płatak]

próg 

 

jeszcze widzę jak biegnie 

zamyka pochód wszyscy 

już po drugiej stronie jednak 

zastyga o krok wyciągając dłoń 

w tamtym kierunku całe jego 

znikanie będzie już takie 

 

jeszcze się potyka o rachunek

za raj przywiera zwierzęciem

bada przed sobą z pyskiem 

i brzuchem przy ziemi obejmuje 

ją tuli zasypia budzi z nadzieją 

załamać się załamać się tak 

żeby się złamać na zawsze

 

 

 

 

 

[huzarc]

@Czarek Płatak Znakomite wyczucie formy. Nie słowa tworzą znaczenie, ale przestrzeń i napięcie między nimi. Ciche, uczciwe i bardzo prawdziwe opowiadanie o przemijaniu.

[wierszyki]

Troszkę jak o wygnaniu z Raju, bardzo duchowo, transcendentnie że tak powiem, całościowo.

Co to za życie, które nas nigdy nie złamie, jak inaczej możemy stać się w czymkolwiek lepsi. Oczywiście, łatwo tylko powiedzieć.

Pozdrawiam :-)

 

 

ZŁamie się pałka złamie się dąb
ZŁamią cię przecież jesteś człowiekiem

Jednakże ludzki łamiący głos
Zostawiasz serce niewiele więcej

(A tak naprawdę to poczułam, że to piękny wiersz o miłości) 

Edytowane 8 godzin temu przez wierszyki
. (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - mądry wiersz - kupuje w całości -

                                                                          Pzdr.

[Annna2]

@Czarek Płatak  jeszcze- piękna anafora i do pomyślenia

[Berenika97]

@Czarek Płatak

To niezwykle niepokojący wiersz - "łapie" człowieka w momencie ostatecznego zawieszenia – "o krok" od przejścia na "drugą stronę", z której już nie ma powrotu. Zastyga w geście wiecznego niedosytu, a całe jego "znikanie" staje się tym właśnie niedokończonym ruchem.

Niezwykły jest motyw "rachunku za raj", sugerujący, że cena za utraconą niewinność lub szczęście jest właśnie ta niemożność ostatecznego odejścia. Finałowe, desperackie pragnienie, by "złamać się na zawsze", jest paradoksalną nadzieją na koniec męki zawieszenia.