Wielka rola

[Leszczym]

 

Wielką rolą i często bywa, że pamiętną

i zawsze przerysowaną

i zawsze ponad każde siły

i zawsze duszy i sercu i głowie za głęboką

jest unaocznić

jest udowodnić

jest przekonująco nakreślić

coś w rodzaju czegoś kresu...

 

Jeśli chcesz spokoju oddechu i myśli

weź się raczej za środek lub początek

koniec bowiem

nie jest na ogół najmilej widziany

i zawsze miewa aż za dużo wrogów...

 

To coś na miarę stania się

Marią Antoniną Austryjaczką wśród Królestw...

 

Warszawa – Stegny, 09.11.2025r.

[Amber]

@Leszczym Rola gdzie rodowód zobowiązuje w odniesieniu do Marii Antoniny z Hazburgów. Splendor przeszłości fascynuje, niemniej odnaleźć się w takiej grze i zmienić bieg historii...? tekst działa na wyobraźnię :)

Edytowane 9 Listopada przez Amber (wyświetl historię edycji)

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Miłe złego początki, ale koniec smutny.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - ciekawie piszesz - 

                                                  Pzdr.

[Leszczym]

@Amber Czytam właśnie Zweiga na temat i muszę powiedzieć, że bardzo interesująca historia. A ja ogólnie słaby jestem z historii. 

@Rafael Marius Tak, owszem, tylko że koniec jest zawsze smutny i nie ma przed tym ucieczki :) To jedno, a historia Marii Antoniny krąży tu i tam więc akurat w tym przypadku jakby nie do końca był koniec. 

@Waldemar_Talar_Talar Dzięki, ja tylko przywołałem zresztą nieco przypadkiem pewną pouczającą historię w pewien sposób końca systemów królewskich. 

[Amber]

@Leszczym  Zweig miał ładne imie Stefan, może miał polskie korzenie.:) Nie przypuszczałam że napisał tyle historycznych książek sięgnę po jego Marie Antoninę.

Edytowane 9 Listopada przez Amber (wyświetl historię edycji)

[Leszczym]

@Amber Wielu rzeczy nie wiem, ale wiem że pisarz Stefan Zweig, austryjak, był swego czasu bardzo popularnym i poczytnym pisarzem. I wiem też, choć mega dużo nie wiem, że on akurat napisał autobiografię, po której nie miał siły się wręcz podnieść. I wiem też, bo przeczytałem tę jego autobiografię, że o tyle tego nie rozumiałem, że tam nie aż tyle nazwijmy to złych rzeczy było napisane. Jakoś może zbyt pobieżnie, jako przeciętny bardzo czytelnik, nie umiałem wczytać się w ten bagaż emocji. Książkę jak przeczytam mogę nawet podesłać. 

[Amber]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Austriacy mają ten bagaż wpisany w życiorys, skomplikowany naród. Też tak naprawdę mam brak wiedzy na ich temat, ale warto poczytać.

[Leszczym]

@Amber Ja w ogóle mam coraz to bardziej rosnące wrażenie, że pisarz Stefan Zweig pisząc o Marii Antoninie odnajdywał w tej historii mega dużo siebie. To jest w ogóle rosnąca u mnie coraz szersze reguła egocentryczna interpretacyjna. 

@Amber Tak, z pewnością tak jest. 

[Amber]

@Leszczym  Dobra lektura poszerza horyzonty.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

...a więc bez obawy.

[Leszczym]

@Amber Tak, ale obawa jest. Ja mam nieco w kontrze zdanie do Czytelnictwa. Otóż żeby Twoje pisanie miało jak największy i możliwie najbardziej odkrywczy sens, trzeba również nieco ograniczać się w czytelnictwie, a po to właśnie by nie kalkować i nie powtarzać. Trzeba czytać, trzeba dużo przeczytać, ale nieco się w tym hamować. Hamować się po to by zachować swój autorski sznyt. Ale to zdaje się może być bardzo kontrowersyjna teoria. I bardzo możliwe nawet, że mi się to zupełnie nie udaje :) Najlepiej czytać tylko mega dobre i odkrywcze rzeczy :)  

@Amber albo głupie wierszyki, które ja akurat uwielbiam :)

[Amber]

@Leszczym  ...czytaj, bo autorski sznyt w pisaniu już na bank masz.:)

[Leszczym]

@Amber Tak, ale banku jeszcze nie mam :)

[Berenika97]

@Leszczym

Piszesz o końcach jak ktoś, kto próbował stanąć na krawędzi i zobaczyć dalej - i wrócił z tym dziwnym przeświadczeniem, że ludzie wolą środek, bo bezpieczny, początek, bo pełen nadziei, a koniec? Koniec to zdrada.

Czy Maria Antonina wiedziała? Wiedział każdy, kto przyniósł prawdę niewygodną, kto nakreślił kres tam, gdzie inni chcieli wieczności.

Ale piszesz o tym mimo wszystko. Mimo że "za głębokie", "ponad siły", mimo wrogów końca.

I to już jest coś. To już jest odwaga, której większość nie ma.

Bo może właśnie w tym jest sens: nie w tym, żeby cię polubili za koniec, ale żeby ktoś, kiedyś, czytając - skinął głową i pomyślał: "tak, on wiedział, że to boli, i i tak to napisał."

ps. I nie trać przy tym głowy!

 

[Leszczym]

@Berenika97 Z całą pewnością, choć może mi się to nieco nie udawać, wręcz z pewnością mi się nie udaje, jest sens w odważaniu się na pisanie :)) To wbrew pozorom bardzo trudna sztuka jest. Właściwie jedna z najtrudniejszych jakie znam. Żeby ano właśnie pisać odważnie, z otwartą przyłbicą. Pisać to jedno, ale jeszcze mierzyć się z tym czy innym wydawaniem i upublicznianiem. To mega trudne jest. Niezmiennie dziękuję Ci za staranny komentarz. I właściwie przepraszam, że ja już nie mam zacięcia i sił aby w tak aktywny sposób wspierać forum ://

[Berenika97]

@Leszczym

To, że piszesz "z otwartą przyłbicą" – to już się udaje. I to się udaje bardzo! Widzę to w twoich tekstach: ta szczerość, nawet gdy boli, nawet gdy jest niezręczna. To właśnie jest ta odwaga. Świetnie to robisz! 

Rozumiem zmęczenie – pisanie i dzielenie się nim to podwójna praca. Sama myśl o upublicznieniu może być bardziej wymagająca niż samo pisanie. Więc to, że  tutaj jesteś, że publikujesz – to już jest coś dużego. 

I nie musisz przepraszać za to, że teraz nie masz sił na wspieranie forum. . Każdy ma swoje rytmy, swoje pory na dawanie i branie. Czasem wystarczy, że się pisze. Czasem wystarczy, że się czyta w ciszy. 

Twoje teksty są tu. To już jest Twój ogromny udział.

Pozdrawiam.

[Leszczym]

@Berenika97 Słuchaj no bardzo Ci dziękuję za wsparcie :)) Ogólnie uważam, że vice versa :)

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... :)

[Leszczym]

@Nata_Kruk :)