Być przy tym

[tie-break]

Czuwanie przy umierających jest doprawdy nieciekawe

dla postronnych.

Nie ma w nim miejsca na kołysanki.

Zrywam zbędne dekoracje,

zdjęcia przypięte do ściany; głośność redukuję

do zera.

 

Za całą scenografię

wystarczy tylko łóżko, krzesło i okno,

gdy jedyną namacalną rzeczą staje się czas.

 

Czas wzbierający do ciemnych granic

w nieudanych próbach zaczerpnięcia powietrza,

w soplach za szybą, coraz dłuższych,

z każdą minutą bliżej przedświtu.

 

Nie biorę za rękę, nie poprawiam poduszek,

zdziwiona tą współobecnością

nigdy nieukończoną, choćbym powracała

setki razy do tego samego obcego pokoju.

Szklanka na nocnej szafce od wczoraj stoi pusta.

 

Tam i z powrotem

chodzę. Gęsta nuda oblepia kształty i kolory,

a ja mogę tylko wydreptać w niej pokorną ścieżkę

na drugą stronę czekania.

[huzarc]

@tie-break

Ten wiersz nie próbuje pocieszyć  i właśnie dlatego jest prawdziwy. Bez egzaltacji ale z należytą powagą. Mówi o umieraniu takim, jakie jest - cichym, powolnym, bez metafizyki.  Przestrzeń śmierci mówi ciszą i nie trzeba nic dodawać.

[violetta]

@tie-break ale wygodny jesteś, nikt ci nie nalewa wody. Dobry jesteś:) ja gdy nalewam sobie wodę do szklanki, to postawiłam sobie obok butelkę, lepiej napełniać, a pić się chce co nie miara. 

[Alicja_Wysocka]

@tie-break
Tie,
to bardzo prawdziwy wiersz.
W takiej obecności nie ma miejsca na gesty ani słowa - zostaje tylko czas, który trwa obok, aż staje się nami.
Czuję tu cichą godność bycia „przy” - nie „nad”, nie „dla”.
Dziękuję, że go wstawiłaś.

[tie-break]

@Alicja_WysockaZawsze wydaje się, że można (było) zrobić więcej, lecz człowiek nie wie co i nie potrafi. Nikt go do tej roli nie przygotował. Więc tylko - jest.

Edytowane 52 minuty temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@tie-break

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, wydaje się, ani słowem, ani gestem człowiek boi się zareagować, bo nie wie czy polepszy,

czy pogorszy sprawę, ponadto każde słowo wydaje się za małe.

Wiesz pojechałam kiedyś odwiedzić mojego sąsiada do szpitala. Tak się wzruszył, że wołali lekarza, a mnie wyprosili. 

A on się rozpłakał, bo nie spodziewał się, że odwiedzi go ktoś, kogo znał od miesiąca.

Wrócił do domu i później mi to wszystko opowiedział. Chorował na serce.

Trzymaj się, bądź dzielna.

Edytowane 24 minuty temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[tie-break]

@Alicja_WysockaTen wiersz ma już swoje lata. Potem przychodzi pogodzenie się, akceptacja tego, co było, i świadomość, że najważniejsza jest, była właśnie obecność. Didaskalia są nieistotne. Tu nie ma dobrze i źle zagranej roli.

Edytowane 37 minut temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@tie-breakOj, a ja pomyślałam, że w tym momencie to się dzieje, i do tego wygłupiam się na Satyrze.

No i się zmieszałam. 

Przeżycia z takich chwil zostają, odciskają się na sercu i pamięci i zostaje takie jakby wklęsłe miejsce,

które jednak boli przy każdym wspomnieniu. Kładę Ci rękę na ramieniu... 

[tie-break]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zupełnie niepotrzebnie.

W jednej godzinie ktoś umiera w sali szpitalnej, a w tym samym szpitalu na sąsiednim oddziale, o tej samej porze rodzi się  dzieciątko, za oknem maluchy bawią się na placu zabaw - takie jest życie.

[Alicja_Wysocka]

@tie-breakNo tak, ale jeśli wiesz, że za ścianą ktoś umiera, to nie podkręcasz radia na maxa, bo to jakieś nieludzkie.

To miałam na myśli. Koleżanka pisze smutny wiersz, a ja się w kącie chichram.