W matowych piórach …

[KOBIETA]

 

 

 

 

 

W przeszklonej sali gra orkiestra

kryształ kruszeje rysą lustra,

za ciasny kostium drażni skórę 

maska na oczach, w głębi pustka.

 

Plastik neonów, sypkość pudru 

szampan rozlany strumieniami,

wypełniam dłonie fałszem złota 

posrebrzam usta cekinami. 

 

Tańcząc do rytmu oczekiwań 

w matowych piórach codzienności,

wewnętrznym żarem chcę być naga

lekkością pragnień smak wolności.

[huzarc]

@KOBIETA

Ciekawy wiersz o alienacji, maskach społecznych i tęsknocie za autentycznością. Sprawnie posługuje językiem symbolizmu i buduje rytm wyważony, lekko falujący i podporządkowany obrazom. A w nich opisywany jest świat o wewnętrznym rozdźwięku między fasadą a prawdą o sobie.

[Deonix_]

Wszystko mi się w tym wierszu podoba, obrazy, metafory - klimatem nasuwa mi na myśl filmy

"Hallo, Szpicbródka" i "Lata 20., lata 30.". 

Przekaz również. 

Ale nie puenta, która brzmi jakoś sztucznie i nieoprawnie, w moim odczuciu. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ten ostatni wers nie daje mi spokoju. Wypadało by - lekkością pragnień smak wolności poczuć(!), poznać, itp. W każdym razie - brakuje tutaj jakiegoś czasownika, żeby utrzymać gramatyczny sens wypowiedzi. Bezpośrednie wstawienie go jednak zaburzy strukturę i melodię tego utworu, więc - moim zdaniem - należałoby tę końcówkę lekko przeredagować, tak aby wilk był syty a owca cała :) Od siebie zaproponuję - z lekkością poczuć smak wolności, lekko się unieść w swej wolności, z lekkością odczuć smak wolności, pragnieniem poczuć/odczuć smak wolności. Tyle na tę chwilę, jestem w stanie wymyślić, oczywiście możesz inaczej, starałam się zachować rytm, rym i znaczenie.  

Ale to tyle mojego marudzenia :)

 

Pozdrawiam 

 

Deo