Wieczny odpoczynek

[tie-break]

Między tobą żywym,

a tobą, który umarłeś,

jest rozproszenie znaków;

można swobodnie zbierać

i układać po swojemu.

 

Gdy chodzę po nieznanych cmentarnych alejkach,

obcasy stukotem grzęzną w topniejącym śniegu;

ciągle wydaje mi się, że za chwilę cię zobaczę,

gdy tylko słowa odparują z kałuż

i nazwy naszych wspólnych miast

zjawią się zamiast żałobników

przydymionym konduktem.

 

Lecz wiem już, że odtąd będę ścierać pot jedynie z granitowych

tablic. I jeśli jeszcze coś się spełnia, to ciało niedokończone,

bo zabrakło w nim blizny po Ewie, choć tyle było rajów,

butelek szampana, imion w szklankach z lodem,

że słowa zdążyły się nasycić do bólu.

 

A teraz tylko noc nie przestaje cię plądrować,

zagłębiając palce,

i zima obgryza do kości.

[huzarc]

@tie-break

Ten wiersz urzeka przede wszystkim ciszą, w której mieszka prawda i pozwala, by żałoba sama oddychała między słowami. Czyta się go tak, jak słucha wspomnienia, z rosnącym w nim powoli poczuciem, że każde zdanie coś odsłania i coś chowa, coś znaczy i coś nazywa. Ich ciężar ma plastyczną fakturę i czułością gestu. W ten sposób tworzy się równowaga między bólem a świadomością, że trzeba dalej żyć.

 

 

 

 

 

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Każdy, kto stracił kogoś bliskiego, zbiera i układa rozproszone znaki.. po swojemu..

Dalsza treść wiersza bardzo obrazowa.! pozostaje to wrażenie.. on/ona zaraz się pojawi...

Dwie ostatnie cząstki pięknie oddają żal, może nawet złość po utracie...

Dobre i trafne metafory.

[Alicja_Wysocka]

@tie-break

Obrazy, które namalowałaś, mają w sobie ból przemijania, a jednocześnie dziwną czułość:

świadomość, że wszystko, co minęło, żyje w pamięci i w sercu.

Nawet te codzienne, pozornie drobne rzeczy - butelki szampana, imiona w szklankach - stają się symbolem życia, które było i już nie wróci, a jednak wciąż w Tobie istnieje.

Wiesz spokojny, przejmujący i pełen prawdy.