Ziórozie

[Annna2]

 

Na zima kedy ciamno i tajamno je,
to sia człoziekoziu z psirzów wylyźć nie chce.
Zgniły nimk siedzi abo co.
Po Nowam Roku, jek pozietrze dopasowało,
to łu noju zawdy sia draszowało.

Dnie i zieczory na Warniji to fejn só.
Kele psieca siedzić, cejtunki cytoć,
godać, abo patrzypyski przedować,
coby na niebzie ziórozie łoboczyć.
 

 

Tyle marzeń już śpi nieżywych.
Chmury są takie same jak na Fidonisi.
Tyś tą jedyną z moich Ziem szczęśliwych.
mitycznych nurtów, dziś jakoś dziwnie cisi.

Tam Leuke znów klangoru chce jeszcze,
żurawi krzyku niczym herosi.
Pierwszy skrzydłami tnie powietrze,
szyk V ułatwia innym szybowanie.

Lecąc tuż za sobą złagodzą świata małość.
Za tęczowym mostem znów sny uspokoją.
Z nimi tylko Victorii doskonałość.

A potem pójdę tam gdzie Isztar szła spać,
wszystkie czary napełnię miłością.
Tylko nie wiem, czy na sen mnie stać.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ziórozie- żurawie
draszować- młócić
zgniły- leniwy
cejtunki- gazety
patrzypyski przedować- patrzeć bezmyślnie

(gwara warmińska)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Maciek.J]

POEZJA przez duże P 

bo takie wiersze czytać chce

moje serce spragnione rozmowy

czekam już dziś na wiersz nowy

[huzarc]

@Annna2

Ten wiersz ma w sobie piękny, dwoisty oddech. Najpierw słyszymy głos ziemi, tej bardzo konkretnej,  ozdobionej sensualnymi wrażeniami. To świat bezpieczeństwa i pamięci.

Potem otwiera się druga przestrzeń zdefiniowana przez mitologiczne figury i przemawiające przez nie odwieczne opowieści o świecie.

A na końcu mamy pęknięcie, między miłością do życia i świata a lękiem przez dniem, jego ogromem.

[Annna2]

@Maciek.J dzięki

[Berenika97]

@Annna2

Twój wiersz jest niezwykle intrygujący i wielowarstwowy.

Przede wszystkim świetnie połączyłaś dwa zupełnie różne światy - codzienność i mitologię.

Pierwsze dwie zwrotki, napisane gwarą warmińską, są absolutnie wspaniałe. Tworzą niesamowity, gęsty klimat. Niemal fizycznie czuć ten mrok ("ciamno i tajamno"), niechęć do wstawania z ciepłego łóżka ("z psirzów wylyźć nie chce") i powolny, spokojny rytm życia przy piecu ("Kele psieca siedzić, cejtunki cytoć"). To jest niezwykle autentyczne, ciepłe i "swojskie".

A potem język staje się literacki, a ton zmienia się na głęboko melancholijny i erudycyjny ("Tyle marzeń już śpi nieżywych"). Zaczyna się podróż przez mitologię - Fidonisi, Leuke, herosi, żurawie (które są przecież tak charakterystyczne dla krajobrazu Warmii!) i wreszcie Isztar.

To, co jest w tym wierszu najpiękniejsze, to jak te dwa światy się przenikają. Mam wrażenie, że "Warnija" staje się dla Ciebie osobistą, mityczną "Fidonisi" – "tą jedyną z moich Ziem szczęśliwych".

Zakończenie jest bardzo mocne i niejednoznaczne. Pragnienie napełnienia świata miłością (na wzór Isztar) zderza się z gorzką, niemal egzystencjalną refleksją: "Tylko nie wiem, czy na sen mnie stać". To pytanie o cenę spokoju, marzeń, a może nawet samego życia, zostawia czytelnika z głębokim poruszeniem.

To wiersz, który łączy w sobie ogromną miłość do małej ojczyzny (jej języka, krajobrazu, rytmu) z uniwersalnym, ludzkim doświadczeniem straty, poszukiwania sensu i tęsknoty za doskonałością ("Victorii doskonałość").

Bardzo piękny, odważny i poruszający utwór.

[Migrena]

@Annna2

jestem !

 

wspaniałe i wzruszające jest to połączenie autentycznej gwary warmińskiej z głęboką, mityczną refleksją. 

 

dziękuję za pielęgnowanie warmińskiej mowy i obyczajów, wiersz czyta się z ogromną przyjemnością.

 

chociaż musiałem włączyć zmysły deszyfrujące.

 

ale było warto !!!

[violetta]

Wiersz gadający do siebie:) ślicznie:)

[Annna2]

@Berenika97  dziękuję Berenika za recenzję- tak głęboką i staranną.

Oddałaś ducha- to co myślałam, tak to o cenie życia.

Lubię łączyć gwarę z literackim- bo oba języki są językiem polskim

 

 

@violetta dzięki

 

 

@Migrena to za to, że jesteś dziękuję.

Podoba mi się to słowo- deszyfrujące

[Berenika97]

@Annna2Aniu, to nie jest recenzja! Powtórzę się, ale nie lubię tego słowa.  Piszę , bo tak odczytuję, odczuwam i solidaryzuję się z tekstem. I tyle - może za bardzo oficjalnie brzmi, ale skupiam się na tekście, może za mało piszę o osobistych wrażeniach?

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale tego też muszę się najpierw nauczyć. Pozdrawiam. 

[Annna2]

@Berenika97  Berenika- źle się wyraziłam- przepraszam.

Wiem, że piszesz to co czujesz, i jak myślisz i to jest piękne, dziękuję.

Tak wystarczy, dziękuję. To bardzo dużo. I bardzo dużo dla mnie znaczy.

Nie zmieniaj niczego proszę- jeśli możesz.

Dziękuję

[Berenika97]

@Annna2Nic się przecież nie stało, ale sama czuję ten swój zbyt "oficjalny" ton. Wynika to z faktu, że pisałam recenzje książek - kryminałów. Przyjaciółka prosiła mnie o pomoc - więc z przyjemnością czytałam, a potem z mniejszą - pisałam. :)) Nie przejmuj się, trudno będzie mi się zmienić w tej materii. :))) A nie lubię słowa "recenzja" bo zawiera ona również "ocenę" - a ta jest zawsze bardzo subiektywna. :))  A ja bardzo nie lubię oceniać (dlatego zostałam nauczycielem :) - to dopiero chichot historii!   Pozdrawiam! :))))

[Annna2]

@Berenika97  fajne to- dlatego zostałaś nauczycielem.

Super ten chichot- jak paradoks.

Berenika a historię uwielbiam

[andrew]

@Annna2

Ślicznie 

...

mamy swoje kochane światy 

 

spojrzałem na wodę 

nad zalewem 

falowała jak wczoraj 

moje myśli podążały 

za pływającymi łabędziami 

wiatr strącał z drzew 

ostatnie liście 

patrzały ze mną 

w przestrzeń przed nami 

 

Pozdrawiam serdecznie

Miłego dnia 

 

[Annna2]

@andrew - o wierszem- pięknie

[Annna2]

@Wochen, @MIROSŁAW C. dziękuję