Tęsknota

[Migrena]

 

 

Nie widzieli się od wieków - a może tylko od tej jednej zbłąkanej łzy,

która spadła w drugą stronę świata,
rozpryskując ciszę na milion maleńkich światów.

Most Tęsknoty, rozwieszony nad nicością,
drży pod ciężarem wspomnień,
a grawitacja dawnych spojrzeń wciąga ich ku sobie -
dwa piękne ciała, co nigdy nie znały rozłąki.

Tęsknota gryzie niebo,
a niebo krwawi gwiazdami,
które spadają jak płatki rozżarzonego ognia.
A w każdej gwieździe odbija się echo ich niedopowiedzianych imion.

Anna. Piotr.
Dwa serca w szumie kosmosu.

On - krew rozpędzona do istoty alfabetu.
Krzyk - linia kodu bez końca, rozbita o pustkę,
aż język pęka w spółgłoskach,
a echo staje się przestrzenią, w której żyje brak.

Ona - protokół ciszy w chmurze snu.
Serce - dekoder kosmicznego szumu.
Nasłuchuje - tam, gdzie milknie wszystko,
najłatwiej złapać jego brak, jak motyla w świetle gwiazd.

Spotykają się w zakrzywieniu przestrzeni -
między powiekami,
w mikropęknięciu dnia, które świeci jak iskra pod skórą.
Synchronizują fazy dusz -
świat łamie oś, zdumiony.

Słowa stają się dzikimi pędami,
liśćmi z westchnień,
kwiatami rodzącymi się z pustki i pragnienia.

Między nimi - ogrody z popiołu,
śniące o deszczu,
choć deszcz jest tylko inną formą tęsknoty,
która parzy i koi jednocześnie.

On idzie po linie utkanej z jej oddechu,
nad przepaścią,
gdzie echo niesie jej imię jak modlitwę wiatru,
a każdy krok odbija się w bezkresie ciszy.

Ona wchłania jego wspomnienie -
które spływa w żyły jak żywioł.
W jej ustach każde „pamiętam” staje się gwiazdą,
której blask odmienia noc w nieskończoność.

Świat ich nie zna,
ale wszystko wokół szepcze ich historię:
światło się spóźnia,
wiatr drży w rozterce,
cisza pęka - jak skorupa kosmosu,
odsłaniając puls wszechświata.

Tęsknota - alchemia gwiazd:
z popiołu powstaje diament pod ekstremalnym ciśnieniem ciszy,
który rozświetla pustkę swoim ogniem.

Bóg uczy się miłości z drżącą dłonią,
na ich pierwszej kosmicznej pomyłce,
zapisanej w entropii materii.
Pisząc w próżni alfabet serc.

Rozdzieleni, a jednak nierozdzielni -

dwa bieguny tego samego pola grawitacji
w dwóch wymiarach jednego snu.

Światło wypala ból w energię,
ostatni szept staje się wszechświatem.

Bo nawet cisza - jeśli kocha -
potrafi stworzyć nowe niebo,
w którym każda gwiazda
śpiewa ich imię
w nieskończoność.

 

[huzarc]

@Migrena

To wiersz wyjątkowy, rozpięty między mistyką miłości a kosmologiczną metaforą istnienia. Zbudowany jak epos metafizyczny o dwojgu ludzi jako centrum wszechświata, w formie mitu o stworzeniu z tworzywa miłości i tęsknoty. Ma on rozmach, język i filozofię.

[Roma]

@Migrena wzruszasz 

i kosmos czynisz jakimś bliższym.

Pięknie.

[Marek.zak1]

Piękny, kosmiczny, duchowy wiersz, z cudnymi aforyzmami.  Pozdrawiam

[violetta]

Fajna muza dla Ciebie:)

 

[Berenika97]

@Migrena

To jest absolutnie porywający wiersz. Kosmiczna epopeja o dwojgu ludziach, Annie i Piotrze, których uczucie staje się fundamentalną siłą wszechświata, zdolną zakrzywiać przestrzeń i tworzyć nowe niebiosa.

Największe wrażenie robi na mnie połączenie dwóch pozornie odległych światów: Metafizyki i emocji: "Most Tęsknoty", "ogrody z popiołu" i "liście z westchnień" - romantycznie i nauki i technologii: "linia kodu", "protokół ciszy", "dekoder kosmicznego szumu" i "synchronizowanie faz dusz".

Ten kontrast tworzy zupełnie nową, współczesną mitologię i to językiem, który potrafi opisać miłość w epoce cyfrowej i kosmicznej, nie tracąc nic z jej głębi.

Świetne jest też opisanie bohaterów, opis dwóch dusz, które są swoim wzajemnym dopełnieniem.

"Tęsknota" nie jest tylko biernym cierpieniem - jest siłą aktywną, niemal grawitacją ("grawitacja dawnych spojrzeń"). Jest alchemią, która pod "ekstremalnym ciśnieniem ciszy" tworzy diamenty. To ona sprawia, że niebo "krwawi gwiazdami". To piękna metafora.

Końcowe strofy – szczególnie ta o Bogu, który "uczy się miłości... na ich pierwszej kosmicznej pomyłce" – to niezwykle odważna i głęboka myśl filozoficzna.

Trudno jest pisać o miłości w sposób tak monumentalny i tak piękny, jak Ty to robisz. Jestem pod dużym wrażeniem.

 

[Annna2]

@Migrena  kiedyś ojciec Oszajca napisał, że w Niebie nie ma małżeństw.

To ziemskie zjednoczenie( dwóch osób tak bardzo się od siebie różniących) dzięki miłości-

w jedno ciało obrazuje trynitarną naturę Boga.

Może i nie ma małżeństw- w tej tradycyjnej formie, jaką my znamy( tu mam wątpliwości)

ale myślę, że miłość i jedność przekracza wszelkie granice.

 

Bo nawet cisza - jeśli kocha -
potrafi stworzyć nowe niebo,
w którym każda gwiazda
śpiewa ich imię
w nieskończoność.

 

"i stał się cud
ukrzyżowany dźwiga się
do jej ust
pomagają mu aniołowie
w białych jak światło szatach
michał jasiek i małgośka...(..)

 

( Wacław Oszajca "Zostaję")

[Migrena]

@huzarc

dziękuję Kolego za ciepły komentarz :)

@Roma

Olu.

piękno jest w tym, że tutaj jesteś !!!

 

dzięki :)

 

@Marek.zak1

 

Marku.

 

dziękuję i pozdrawiam :)

 

@violetta

 

Violetko.

 

dziękuję za muzyczkę :)

 

uśmiechy dla Ciebie :))))

 

[Migrena]

@Berenika97

 

Bereniko.

 

jestem przejęty i zauroczony Twoim komentarzem.

 

dodajesz sił mojej duszy.

 

Nika.

 

"W Twoich słowach światło drzemie,
co koi duszę, budzi natchnienie.
Dziękuję — z serca, po cichu, szczerze".

 

 

[violetta]

@Migrena wzajemnie, byle jaki dzień:)

[Migrena]

@Annna2

 

tak.

miłość i jedność przekraczają  wszelkie granice.

 

ale nie byłbym sobą gdybym retorycznie nie dopytał ojca Oszajcę - 

 

ojcze, a skąd dzisiaj wziąć aniołów w bialych jak światło szatach,

michała,  jaśka, małgosię... ?

 

no skąd ?

 

dziękuję Aniu.

 

 

 

@violetta

 

faktycznie,

 

dzień dzisiaj smutny taki .......

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@Migrena "...tęsknota to taka straszna trwoga..." - 

Twój wiersz oddaje tę trwogę i mówi więcej niż tysiące słów. 

Porywa.

Sztos! 

[Annna2]

@Migrena możesz sam zapytać. O, Oszajca publikuje w Tygodniku Powszechnym.

Czytam,  i też przez ks. A Bonieckiemu( któremu kiedyś zakazano mówić- wypowiadać publicznie,

ale na szczęście nie zakazano pisania. Popadł za obronę A. Darskiego z Behemota.

A tak od siebie powiem- że dużo ludzi na świecie jest- ale trudno o Człowieka, to prawda.

Ale są. 

Rok temu byłam chora prawie na śmierć. I były moje Anioły Dorotka i Basia. I są.

Pomogły mi wyzdrowieć- zadbały o wszystko- żebym miała co jeść po wyjściu ze szpitala,

etc...o wszystko

 

@viola arvensis  .."tęsknota to taka straszna trwoga"...- to cytat z piosenki Ryszarda Riedla

Dżem- Piosenka do M.

 

 

Edytowane 47 minut temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@Annna2 wiem.

[violetta]

@Migrena ale łagodny dla duszy dzień :) gorąca kawka, wełniany kocyk i dobra książka albo muzyczka i drzemka:)

[Migrena]

@Annna2

dzięki Bogu wyzdrowiałaś !

bo Bóg czyni cuda przez ludzi!

oboje jesteśmy humanistami.

 

nie wiem czym się w życiu zawodowo zajmowałaś i zajmujesz.

ale myślę, że na codzień miałaś kontakt z literaturą, sztuką, nauką.

 

a ja sprzątałem.

obrzydliwości jakie ludzie robią ludziom.

i wiem, że zatykałabyś uszy aby tego nie słyszeć bo koszmary mogłyby Cię zabić.

 

i musiałem szukać odpowiedzi - dlaczego ?

 

dla mnie ludzie to diabły.

muszę kogoś poznać i choć trochę zrozumieć żeby uznać, że to jest człowiek.

 

a anioła nie spotkałem nigdy!

 

Ty myśląc o ludziach masz ich obraz wydumany.

a ja empiryczny.

 

często nie potrafimy się porozumieć.

Ty jako istota inteligentna przedzierasz się przez różne warstwy żeby dotrzec do istoty sprawy.

a ja stosuję skróty.

bo tego zostałem nauczony.

 

rzeczywistość jest jedna ale każde z nas widzi ją inaczej.

 

Robert Penn Warren w swojej powieści "gubernator" napisał:

 

"człowiek poczęty jest w grzechu a zrodzon w nieprawości,

i przechodzi od odoru pieluch do smrodu całunu".