Taniec w Paryżu …

[KOBIETA]

 

 

 

 

Kochać Paryż to karmić ciebie.!

Buduarowym pocałunkiem pod ratuszem. 

 

Zostawię ślad czerwonej szminki na szkle

podasz mi z ust do ust, oliwkową Dirty Martini.

 

W nonszalanckim stylu rozpaleni kankanem zatańczymy,

nasz nocny rejs po rozświetlonej Sekwanie.

 

Paryż to zawsze dobry pomysł * kochany,

kiedy sam diabeł otwiera drzwi 

naszej Notre Dame.!  

 

 

*„Paryż to zawsze dobry pomysł"  Audrey Hepburn.

 

;) 

 

[huzarc]

@KOBIETA

Ten wiersz uśmiecha się do czytelnika jest jak kieliszek wina o północy na tarasie nad Sekwaną. Krajobraz przyjemności, malowany takimi gestami jak pocałunek, zapach perfum i echo nastrojowej muzyki.
Czy tylko ten Paryż jaki myślimy że znamy jeszcze istnieje…

 

 

[KOBIETA]

@huzarc

 

Istnieje …tylko w wierszach:) 

 

Dziękuję, pozdrawiam z uśmiechem:) 

[Migrena]

@KOBIETA

@KOBIETA

 

och Dominiko !!!

 

porywasz mnie w klimat Paryża sprzed lat :)

 

[KOBIETA]

@Migrena

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

porywam…porywam

[violetta]

@KOBIETA chodzi mi po głowie Paryż:)

[Marek.zak1]

Audrey Hepburn pisała o Paryżu w latach 50-tych. Teraz to zupełnie inne miasto. 

[Adler]

@KOBIETA zamyśliłem się przez chwilę , po dwóch pierwszych wersach.

"Kochać Paryż to karmić"sobie. Nie uważasz ?

Marek ma trochę racji, to nie ten samo miasto co 70 lat temu. Ale to zawsze będzie Paryż, gdzie należało by chociaż raz w życiu być.

  Dwa pierwsze wersety fajne, później ten Paryż mnie osobiście trochę się rozmył.

Audrey pewnie też tak by pomyślała.  ;)

         Pozdrawiam.

Eksperymentuj. :)

[Berenika97]

@KOBIETA

Wiersz pełen zmysłowości i elegancji – to Paryż widziany przez pryzmat namiętności i nocy.

Urzeka mnie ta swoboda i nonszalancja, którą czuć w każdym wersie. "Buduarowy pocałunek pod ratuszem" to piękne połączenie intymności z przestrzenią publiczną – typowo paryskie. Obraz czerwonej szminki na szkle i Dirty Martini podawanej z ust do ust to czysta kinematografia, zmysłowa i odważna.

Szczególnie podoba mi się zakończenie – "kiedy sam diabeł otwiera drzwi naszej Notre Dame" – to wspaniała gra z sacrum i profanum, z klasycznym obrazem Paryża a tym dekadenckim, nocnym, trochę grzesznym. Pięknie napisane. Pozdrawiam!