Kropelki

[Kwiatuszek]

Pod prysznicem 
piosenka jest dla mnie.
Co tu robić, gdy 
obok nie ma cię.

 

Rączki, nóżki umyję 
i zaśpiewam, że żyję 
coraz głośniej, 
najgłośniej jak się da.

 

Pod prysznicem 
kropelki są moje.
Tulą, głaszczą 
i kleją do mnie się.

Tak poczekam na ciebie,
choć mi z nimi 
jak w niebie.

 

Setki kropli, piosenka no i...ja.

 

 

[huzarc]

@Kwiatuszek

To wiersz lekki, pogodny, z wdziękiem codzienności, bardzo ludzki, szczery i uroczo intymny.

[Berenika97]

@Kwiatuszek

Twój wiersz jest tak subtelny i miły, że od razu trafia do serca. Prysznic jako miejsce intymności, ale też samotności – i zarazem pewnego rodzaju przyjemności w tej samotności. "Rączki, nóżki" brzmi dziecinnie, czule, jakby mówienie do samej siebie w taki sposób było formą samoukołysania.

Piękny jest ten moment, gdy samotność staje się niemal pełna – "choć mi z nimi jak w niebie" – ale jednocześnie to "tak poczekam na ciebie" przypomina, że to jednak stan przejściowy, zastępczy. Te kropelki wody jako namiastka czyjejś obecności, czyjego dotyku.