List do A

[P.Mgieł]

pamiętasz, A.?
jak pachniało tanim winem i deszczem
a my myśleliśmy, że jesteśmy poetami
tylko dlatego, że baliśmy się życia.

twoje włosy kleiły się do policzków
jak ciche obietnice, których nie dotrzymuje nikt,
a ja paliłem jednego za drugim
jakby dym mógł wypalić tę pustkę,
która zostaje po miłości.

mówiliśmy, że świat nas nie rozumie,
ale prawda jest taka, że to my
nie mieliśmy nic do powiedzenia.
tylko ten kurz w gardle,
i noc za długą, by w niej zasnąć.

dziś siedzę sam przy oknie,
niebo ma ten sam kolor co twoje oczy,
kiedy mówiłaś „zostań” —
a ja, idiota, już odchodziłem.

czasem włączam tę samą piosenkę,
co wtedy,
i myślę, że gdybyś była obok,
też byś milczała.
bo o czym tu mówić,
kiedy nawet cisza nie ma już sensu.

—
ten list nigdy do ciebie nie dojdzie, A.,
bo wszystko, co miało znaczenie,
umarło zanim nauczyłem się je nazwać.

[Annna2]

@P.Mgieł  czasem bywa za późno, by dodać kocham, powiedzieć jeszcze raz

zanim.

Poruszający

[Roma]

@P.Mgieł Do takiego wiersza trzeba dojrzeć. Przeżyć to "zbyt mało", które wtedy wydawało się "zbyt wiele".

Pięknie.

[Berenika97]

@P.Mgieł

Wiersz poruszający, napisany do własnej młodości z dystansem.

Najbardziej podoba mi się wers: "wszystko, co miało znaczenie, umarło zanim nauczyłem się je nazwać". Bo w młodości czujemy wszystko tak intensywnie, ale nie mamy jeszcze słów. A jak już je mamy, to nie ma już czego nazywać.

Sam fakt, że to napisałeś, że znalazłeś te słowa teraz – to coś znaczy.