Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Leszczym

 

Michał.

 

Twój wiersz to bardzo mocne osobiste wyznanie.

 

 jest tutaj  poruszający dialog z krytykiem (wewnętrznym lub zewnętrznym).

 

gorliwa  obrona prawa swojego istnienia i twórczości do bycia czymś więcej niż tylko "jesiennym i szarym przemijaniem".

 

Świetny tekst !!!

 

Opublikowano

@Alicja_Wysocka Nie, to nie to, ja od zawsze nie umiem was "zdobywać" i tylko coraz to nowe ugody podpisuję, a lubię przecież i ja się pokłócić, lubię, ale mi często nie wychodzi. Zresztą pisanie mąci w perspektywie. Zauważyłem nie raz i nie dwa, że pisze się niejako na odwrót. 

Opublikowano

@Leszczym Jest prawie niemożliwym zrozumieć to, co teraz. To kwestia wielu sezonów, żeby stworzyć obraz, który rozwieje niedomówienia dzisiejszego dnia i najprawdopodobniej zawsze będzie za wcześnie. Czas zmienia historie.

Opublikowano

@Amber Tak, ale i pamięć jest wybiórcza i to bardzo. Jak to mawia Reporter Mariusz Szczygieł z pamięcią jest bardzo kiepsko. Słyszymy w większości to co chcemy usłyszeć i pamiętamy to co chcemy pamiętać. Coś rozpamiętujemy dużo później, a być może należałoby rozpamiętać co zupełnie innego, ale to z kolei nam umknęło. Jest być może nieco łatwiej tym, którzy piszą dzienniki. Ale myślę sobie że i tam wszystkiego nie notujemy. Każą bądź uważny, racja to, ale od uważności to wręcz można też oszaleć. Niejeden pisarz i nie dwóch wręcz całkowicie się roztroił od ano właśnie dzienników i autobiografii. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Akurat jadłem dziś pierogi :)
    • Nie mogę się uwolnić Usta twe niczym wrota do piekieł Rozpalone namiętnie rozchylają sie powoli A Włosy twe aksamitne niczym perskie płótno opadają swawolnie na roznegliżowane ramiona, myslę Podchodzę,,obserwuje,dotykam w koncu całuje, jestem w niebie, jest pięknie Niech Emocje grają melodyczne dzikie dźwięki niech serce tobą pokieruje   Jej jęki znaczyły więcej niż milion słów Nie pamietam snu, w którym  bym Cie nie spotkał, nawiedzasz mnie nawet tam Jestes jak anioł coś stąpił na ludzka ziemie i z łaski swojej obdarzyłas mnie CiepłemZ’, którego nie zapomnę Ach żebym ja ino tez był aniolem to polecielibismy do gwiazd nie patrząc się za siebie
    • MRÓWKI Spałem spokojnie, gdy nagle przez sen poczułem mocne ugryzienie i zaraz potem ból. Przebudziłem się szybko, poszukałem latarki i przeszukałem cały namiot w poszukiwaniu sprawcy zadanego bólu. Nic szczególnego nie zauważyłem więc wsunąłem się w śpiwór próbując usnąć ponownie. Zgasiłem latarkę i położyłem się z powrotem spać. Do rana pozostało jeszcze kilka godzin, lecz nie mogłem zasnąć. Leżałem z przymkniętymi oczami czekając podświadomie na kolejne ugryzienie. To było pewne, że coś mnie ugryzło i przypuszczałem, że był to jakiś mały owad.  Na mojej lewej nodze zaważyłem zaczerwieniony ślad po ugryzieniu i poczułem swędzenie, pieczenie i niewielki bąbel. Dobrze, że nie jestem uczulony na jad owadów - pomyślałem.  Jak więc już wspomniałem nie mogłem spać trochę zaniepokojony, a trochę z bólu. Miałem przeczucie, że coś niedobrego wręcz potwornego dzieje się na zewnątrz namiotu. Tak więc leżałem i czekałem sam już nie wiedząc na co.  Nagle u wejścia do namiotu zobaczyłem małe punkciki posuwające się w moją stronę i po skierowaniu strumienia światła latarki w tamtym kierunku, aż dech zaparło mi z wrażenia, a gęsia skórka natychmiast ukazała się na mojej skórze. W namiocie były dwie czerwone mrówki. W oka mgnieniu zerwałem się na równe nogi i depcząc te, które zdążyły wejść do namiotu, musiałem odganiać te co chciały wejść do środka.  Podczas tej czynności ujrzałem używając latarki, że wokół namiotu jest masa czerwonych mrówek, które otaczały mój namiot że wszystkich stron.   cdn.    P.S. Opowiadanie powyższe napisałem w 1977 roku, czyli prawie pół wieku temu i jest to czysta fantazja.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...