Doba

[Simon Tracy]

Wiersz - manifest
Pochwała sztuki i modernizmu.
Spowiedź poety- wyklętego.

To w końcu moje życie
i moja niezależna decyzja,
nie stojąca w sprzeczności

ani z etyką
ani z żadną filozofią,
tak tych roześmianych,
bezkompromisowych hedonistów.
Jak i stoicką martwotą,

stalowych źrenic,
zastygłych w niedoli losu defetystów.
W końcu przestali mnie przekonywać.
Choć widziałem dobrze,

że moja upartość
nadal stała w otwartej sprzeczności
dla ich bądź co bądź,

niedorzecznych racji.

Przewieźli mnie

do południowego skrzydła.
Gdybym przemierzał oddział, usytuowany na jego

pierwszym piętrze,

sto lat temu.
Byłbym jedynie wyprutą
z człowieczych włókien jestestwa lalką.
Leczoną metodami katów

nie wybawicieli.
Zgasłym żywotem bez blasku duszy.
Skupionym, mętnym wzrokiem,
zupełnie pustych oczu.
W jeden nieodgadniony punkt,
osadzony w planszy rzeczywistości.
Moja skóra byłaby, spalonym wrakiem.
Szczerniałym i owrzodziałym
ropnymi pęcherzami,
powstałymi od metalowych pasów,
podłączonych czerwonymi kablami
do elektrycznej klatki.
Moja czaszka niczym księżyc,
nosiłaby ślady lobotomicznych wyrw.
Głęboko szukano wówczas

przyczyn obłędu.
Zupełnie niepotrzebnie i błędnie.

Co mnie doprowadziło do obłędu
i miejsca w którym teraz się znajduję?
Do jasnego, dużego, lekko kwadratowego pokoju o jasnozielonych, krzywo szpachlowanych ścianach.
Mojej izolatki. Samotni jakiej pragnąłem.
Na moje ostatnie

dwadzieścia cztery godziny.
Ostatni ziemski dzień.
A potem ostatnie zamknięcie powiek.
Wolę zamknąć je sam.
A potem już tylko
korytarze świateł i wspomnień.
I tak przez wieczność.
Mam taką nadzieję.
Bo nie boję się śmierci. Przeciwnie.
Boję się nie odczuwania bodźców.
Wyłączenia istoty poznawczej.
Niespełnienia się mitu życia po życiu.
Jak to być może, że mózg umiera?
To niesłychanie niedorzeczne.
Ja chcę istnieć. I myśleć. I tworzyć.
Po wieczność.

 

Ale wróćmy do przyczyn obłędu…

Główną i niezaprzeczalnie

pierworodną przyczyną

ludzkiego obłędu

jest moment fizycznego poczęcia.

Zaiste czarny to humor.

Człowiek rodzi się jedynie

po to by umrzeć.

Wzgardzony.

Zniszczony.

Porzucony.

Rozbity.

Naiwnie ostały

w oparach bezideowej wiary.

W lepszy dzień.

Dostatniejsze jutro.

Zaiste

człowiek jest istotą prymitywnie prostą.

Śmiesznie łatwowierną

i skorą do ulegania manipulacjom.

 

Powiesz mi zapewne

mój prosty Przyjacielu,

życie jest piękne i trzeba bezsprzecznie

wykorzystywać jego dobrodziejstwa

do ostatniej,

słodkiej kropli esencjonalnego nektaru.

A co jeśli powiem Ci

w zupełnie antagonistycznym

lecz nie oschłym tonie,

że to właśnie życie

jako droga przez mękę

I jego wszystkie

makabrycznie, sadystyczne

wydarzenia wzmagają obłęd

w umysłach często wielkich

a ostałych na zawsze

w nieludzkim cierpieniu.

 

Tak rodzimy się my.

Poetyckie szczenięta brudnych,

hulaszczych ulic i zaułków.

Modernistyczni mędrcy,

uwięzieni w sidłach

małostkowej, płytkiej doczesności.

Opartej o nie istniejące standardy

Boga i miłości.

Nędzarze o brodach po pas.

Brudni i zawszeni.

Nie robactwem

rozplenionym w ścianach

zagrożonych zawaleniem, pijackich, okadzonych dymem

opiumowym suteren.

A słowem robactwa dostatku.

Ludzi, którzy myślą że złapali tego swojego Boga za nogi i dlatego wszystko chcą

i wszystko mogą.

Na już. Na teraz.

 

Jakże ja nienawidzę robactwa!

Ono mnie kąsa.

Więzi mnie.

Torturuję od zawsze.

W imię postępu.

Mordują inność.

Dlatego gardzę

i zawsze gardziłem tym światem.

Dlatego żądałem

odłączenia mnie od aparatury.

Na ostatnie

dwadzieścia cztery godziny.

Być do ostatniego oddechu, przeciw.

A zarazem być wierny.

Gloryfikować umysł, sztukę

i samego siebie.

 

Nie mogę powiedzieć,

że nie wierzę w nic.

Bo jeśli tam nie ma nic.

To coś. Cokolwiek. Trzeba wymyśleć.

Bo jak można istnieć w niebycie?

Zimnej próżni.

Przecież

jakoś trzeba pojmować i niebyt.

Trwać choćby jako mgielne mgnienie

w ogonie międzygalaktycznych komet.

Na chwałę ludzkości.

Sztuki i własnych czynów.

Teraz jestem już bardzo zmęczony.

Samym istnieniem.

Chcę zamknąć już oczy.

Osiągnąć to

czego zawsze mi brakowało.

Czego tak naprawdę

nie dane mi było zaznać.

Powieki osunęły się ostatni raz.

Cisza.