Apokryf światła

[Migrena]

   

 

          to czas po końcu                      wszystkiego.



Nie było światła.
Nie było też ciemności - bo nie było już nikogo, kto mógłby ją nazwać.
Tylko pył, drżący w oddechu nicości,
szukający formy jak dziecko, które nie zna jeszcze swojego imienia.

Z resztek spalonego Boga unosiły się iskry.
Nie miały celu, tylko pamięć.
Z tej pamięci wypłynął pierwszy ruch -
cichy, powolny,
jakby sam czas próbował nauczyć się chodzić po nowo narodzonym bezkresie.

Czas był wtedy jak rana, która jeszcze nie wie, że będzie blizną.

Niebo było teraz wnętrzem ziemi,
a ziemia snem, który śnił sam siebie.
Nie istniało „góra” ani „dół”, tylko puls,
bez rytmu, bez ładu,
z którego wyłonił się kształt - jeszcze nieświadomy, że jest stworzeniem.

A gdy otworzył oczy,
nie zobaczył nic -
więc nazwał to Bogiem.

Tak zaczęła się druga Biblia,
pisana nie słowem, lecz popiołem.
Każda litera miała smak spalonej modlitwy,
a każdy wers - ciężar milczenia.

Z ruin ludzkich czaszek rosły drzewa.
Nie dawały owoców.
Dawały wspomnienia.


Ich korzenie ssały łzy z gleby czasu, a liście szeptały w języku, którego nikt już nie pamiętał.
Kto zjadł jedno, pamiętał, że kiedyś był.
Kto zjadł dwa - przestawał istnieć znowu.

Nie było raju, tylko równanie bez wyniku.
Nie było piekła, tylko echo dawnych krzyków,
rozciągnięte w nieskończonosć jak biała nić.

A wtedy coś - może cień, może nuta dawnego sensu -
wyszeptało w tej pustce:
„Stwórzmy człowieka jeszcze raz.”

I pył, znużony samotnością,
podniósł się w kształt.
Nie z gliny. Nie z ciała.
Z błędu.
Pierwsze stworzenie zrodzone z pomyłki.

Spojrzało w nicość i rzekło:
„Niech będzie światło.”

I było.
Ale tym razem światło nie służyło oczom.

Było jak wspomnienie ognia, który marzył, by znowu być słońcem.

Służyło wspomnieniu tego, co zostało z Boga -
iskrze, która już nie wiedziała, czy jest dobrem, czy tylko pragnieniem bycia czymkolwiek.

 

 

 

[huzarc]

@Migrena

Ten wiersz jest bez wątpienia ambitny, totalny i silnie metafizyczny. Stanowi zapis kosmologicznego apokryfu, na wzór wielkich mitów o stworzeniu. Łączy ich tradycje ze współczesną poetycką metafizyką. Tworzy zatem własną mitologie po końcu świata, czyli pisaną językiem poezji „po Bogu i po języku” i układa w ten sposób poemat metafizyczny najwyższej klasy, o sile i ambicji rzadko spotykanej w poezji współczesnej. Znakomicie łączy język teologii, kosmologii i poezji.

[Berenika97]

@Migrena

Stworzyłeś coś, co balansuje na granicy poematu prozą, apokalipsy i kosmogonii. Jak dla mnie to nie jest już wiersz w tradycyjnym sensie, to raczej wizja z odwróconą teologią.

Albowiem Bóg nie stwarza świata, ale umiera, a z Jego popiołu rodzi się nowa rzeczywistość. To Genesis napisane od tyłu - próba wyobrażenia sobie, co przychodzi po końcu wszystkiego.

Metafora "drzewa [...] nie dawały owoców. Dawały wspomnienia" brzmi jak odwrócenie drzewa poznania, a "Pierwsze stworzenie zrodzone z pomyłki" – to jest teologicznie bluźniercze i jednocześnie głęboko ludzkie.

Jest w tym coś z gnostycyzmu. Tekst jest interesujący, ale musiałam przeczytać kilka razy aby uruchomić wyobraźnię - zagubiłam się w gęstości obrazów. Lubię takie tematy, Apokryfy są bardzo interesujące, a Ty dorzuciłeś jeszcze jeden.:))) Spodobał mi się. Pozdrawiam.