Było nie minęło

[Simon Tracy]

Wracam najpóźniej jak tylko się da.

Czerń okiennic, 

zwiastuje kolejną samotną noc.

Czasami zastanawiam się 

po co w ogóle tutaj wracam.

Dom powinien być ciepłym i troskliwym miejscem, pełnym radości, życia

i najszczęśliwszych wspomnień.

A nie zimną klatką bestii. 

Otwieram dębowe drzwi. 

Zawsze skrzypią jednako, 

straszliwym, płaczliwym skowytem.

Przekraczam próg, by już bezpowrotnie zanurzyć myśli w oceanie

depresyjnych mar.

W hallu pali się nikłe światło, 

starych kloszowych lamp.

Butelkowa zieleń, refleksów,

zagląda ze strachem

ku załamaniom korytarza.

W piwnicy cicho skomle wiatr. 

Jak zwykle zapomniałem 

o zamknięciu tam okna.

Ale światło w korytarzu zostawiam,

by duchy tu zamieszkałe nie musiały 

brodzić po omacku 

od pomieszczenia do pomieszczenia.

Nigdy co prawda żadnego

nie spotkałem,

ale czuję że tu są. 

Zostawiam im zawsze poczęstunek 

i trochę wina w jadalni.

Zawsze zastaje jedynie puste talerze

i wysączoną do cna butelkę.

I odsunięte od stołu krzesła. 

Kiedyś zostawiłem im

butelkę szkockiej i lód.

Nie ruszyły nawet odrobiny

a nocą dały oznaki swojej dezaprobaty.

Gasiły i zapalały światła, tłukły oknami 

a gdy wybiła przeklęta godzina trzecia.

Podchodziły pod próg

mej sypialni i patrzyły 

swymi oczyma ślepców ku memu niewzruszonemu jednak obliczu.

Aż do świtu, 

który przyniósł ostatnią

w tym sezonie burzę.

Ich kroki echem rozbrzmiewały 

w całym domostwie.

Widać nie lubią pić na umór.

Cóż, ich strata w gardło moje.

 

Tym razem jednak, gdy skierowałem swe kroki ku jadalni, uderzyło mnie

coś więcej niż smutek i zmęczenie

do których obecności w moim życiu zdążyłem się przyzwyczaić.

To było inne uczucie. 

Zbyt głęboko raniące by można było zignorować jego nagłą bytność

w tym miejscu

Była to rozpacz.

Rozgniatająca serce.

Żałoba, wstrzyknięta do żył.

Niwecząca w zarodku 

wszelkie zarzewie szczęścia. 

Na domiar tego ogarnął mnie paraliżujący członki strach, gdy zdałem sobie sprawę z dwóch rzeczy.

Po pierwsze.

Stół został sowicie

i przykładnie nakryty.

Białym, nieskazitelnie wykrochmalonym obrusem o półkoliście ciętych końcach.

Leżała na nim moja najdroższa zastawa i srebrne sztućce

z secesyjnego kompletu.

Dań było kilka.

Wyróżniała się szczególnie

ułożona na środku brytfanna

z pieczoną w jabłkach gęsią,

były gulasze i dziczyzna,

sosy pieczeniowe, śmietanowe

i dipy przeróżne.

Chleby rumiane

z chrupiącymi skórkami 

i bułki paryskie z 

charakterystycznie naciętymi bliznami.

Owoce ułożone w piramidki, kusiły apetycznoscią z wypucowanych pater.

Kilka butelek wina stało na stole.

Były tam też moje koniaki

w inkrustowanych złotem karafkach. Aperitify i stouty.

Nie było jednak ani butelki szkockiej.

Widać ten kto to wszystko przygotował, nie gustował w jej

palącym trzewia smaku.

A usiadł on u góry stołu wieczernego.

Miał co najwyżej lat dwadzieścia.

Bo nie wyzbył się do końca rysów chłopięcych a zarys jego szczęki nie obył się jeszcze widać prawdziwie z ostrym męskim zarostem.

Włosy miał gęste i rozczochrane. 

Barwy żywego ognia.

Oczy niewielkie i zmrużone. 

Też rzucające ku mnie ogniste błyski.

Był niski acz bardzo solidnie zbudowany.

Dłonie zdradzały potężną siłę.

A barki i pierś jakby chciały 

wyrwać się z pęt koszuli i marynarki.

Nos miał długi, wąski i krzywy.

Usta szerokie i nikłe. 

Tak jakby nie trenowane mową wargi,

prawie zanikły 

w jakiś niewytłumaczalny sposób.

Był ubrany dość ekstrawagancko 

i w zupełnej kontrze do mojej starannej i stonowanej stylizacji.

Marynarka jego, typowy Kent,

była barwy lawendy

a koszula ciasno upięta pod szyją

miała odcień egipskiego piasku. 

Nieznajomy nie zapomniał 

o czarnej, tweedowej muszce

I eleganckich,

lakierowanych oksfordach.

Jego ton głosu, 

odpowiadałby jak ulał 

do odczytu treści, 

najstraszniejszych,

poczytnych horrorów.

Był lodowato nieprzyjemny.

Nie witał mnie jak gospodarza

a jak intruza.

Przynajmniej początkowo 

odniosłem takowe mniemanie.

Wstał jednak

gdy tylko przekroczyłem próg

i jednym sprawnym susem

doskoczył do mnie,

uważając na zdradliwe nierówności, wiekowego parkietu. 

Wyciągnął ku mnie dłoń i rzekł.

 

- Dziękuję Panu serdecznie za wielomiesięczną opiekę i dbanie o moje potrzeby. Dom jest prowadzony w sposób wzorowy a rozpieszczanie mnie napitkiem i posiłkami uważam za prawdziwie niepotrzebny acz bardzo miły dopust. Ale gdzież podziały się moje maniery. Nazywam się Tom Donnery a Pan zdaje się ma na nazwisko Tracy. Miło mi Pana poznać.

Proszę niech pan spocznie. 

 

Odsunął mi krzesło i serdecznym gestem zachęcił mnie bym usiadł. Zrobiłem to dość machinalnie acz

na nadal dość sztywnych z niepokoju

i strachu kolanach. Donnery wrócił na swoje miejsce lecz tylko na moment, chwycił karafkę z koniakiem i nalał nam obu do przygotowanych kieliszków.

Uchwycił je delikatnie w palce i znów ruszył ku mnie by podać mi przygotowany trunek.

 

- Przydałby się lokaj lub dwóch. - rzucił z delikatnym uśmiechem - Niestety musimy zadowolić się swoim towarzystwem.

Odebrałem kieliszek lekko drżącą ręką i opuściłem na wysokość piersi.

 

- Pan zdaje się nie piję whisky - w sumie nie wiem dlaczego akurat to przyszło mi teraz do głowy - Proszę mi wybaczyć, że kiedyś nieopatrznie zostawiłem ją dla Pana na tym stole.

 

Donnery machnął lekceważąco wolną dłonią.

 

- Było minęło. Poszło w niepamięć. Proszę tego nie roztrząsać. - wzniósł cichy toast i wychynął kieliszek do sucha. Ja poszedłem w jego ślady - To ja jestem winny Panu przeprosiny. Zachowałem się wtedy karygodnie. Jak demon z piekła rodem a nie wiktoriański, szlachetny duch. No to za pojednanie. - napełnił nam puste naczynia i po chwili echo poniosło po pomieszczeniu cichy brzęk kryształu.

           

Toast wypełniliśmy ochoczo.

 

- Proszę bardzo Pan się częstuję. To mój osobisty rewanż za pana gościnność. Jedzmy i porozmawiajmy.

Jak ludzie honoru i godności,

których nie sposób dziś kupić.

 

A więc sięgnąłem po kilka kromek chleba i skrojoną, soczystą pieczeń

 

- Panie Tracy, może to będzie z mojej strony zupełny nietakt pytać o tak osobistą rzecz ale czy powie mi Pan dlaczego umarł Pan za życia? Nigdy nie spotkałem w tych murach nikogo poza Panem. Żadnych pańskich znajomych, przyjaciół ani kobiety. 

 

Może i było to nietaktowne ale jednak co szkodziło mi by odpowiedzieć 

zgodnie z prawdą. 

W końcu musiałem komuś się wygadać. 

Choćby i nie pochodził ze świata żywych. 

 

- Nie pochwalam płytkiej małostkowości i próżności Panie Donnery, a zarazem brzydzę się zdradą, dlatego też nie mam nikogo z kim mógłbym dzielić tak życie jak i łoże.

 

Donnery kroił starannie gęś na równe części, uważając by nie poplamić się tłuszczem 

 

- Czyli odeszła z innym. Najpewniej jeszcze z tym kogo zwał Pan druhem i przyjacielem? - spojrzał na mnie z bólem pełnym zrozumienia - Wiem co Pan czuję. Straciłem tak żonę i swego brata. Ich portrety spoczywają 

do dziś w piwnicy. Nie ma usprawiedliwienia dla tak podłego występku. Zdrada zabija celniej niż sama śmierć. Więc wypijmy za ich śmierć.

 

Wzniósł kolejny toast a ja jeszcze chętniej wychynąłem kieliszek do sucha.

 

Piliśmy i rozmawialiśmy przez całą noc. 

Przed samym nastaniem świtu, pragnął bym odprowadził go do domu. 

Widać to nie był jego jedyny dom.

Szliśmy po przystrzyżonym równo trawniku. Pijani w sztorc ale w szampańskich nastrojach, ku małemu pagórkowi okalanego starym zagajnikiem.

Na szczycie byliśmy wraz z pierwszymi promieniami słońca. Pożegnał mnie wylewnie i gorąco i zszedł prędko po kamiennych schodkach wgłąb ciemni grobowca. 

Żeliwna krata zasunęła się za nim a kłódka z łańcuchem wróciły posłusznie na swoje miejsce.

Obejrzałem się tylko raz, akurat gdy słońce przebiło się przez konary i liście i oświetliło biały, lekko omszały i zabrudzony śladami deszczu. Marmurowy grobowiec rodu Donnery. Postanowiłem upić się u jego stóp do nieprzytomności. Wyjąłem piersiówkę ze szkocką z zawiniątka kieszeni pod połą marynarki i wzniosłem toast ku cichej budowli.

Za jego spokój i zbawienie duszy.

 

[Berenika97]

@Simon Tracy

To bardzo ciekawy tekst – gotycka opowieść utrzymana w klimacie Poego, z nutką polskiego romantyzmu. Stworzyłeś atmosferę, w której dom nie jest po prostu nawiedzony – on jest żywy w swojej martwości. "Zimna klatka bestii", "depresyjne mary", duchy pijące wino – to wszystko buduje poczucie, że narrator sam stał się duchem we własnym domu, zanim jeszcze umarł. Świetna postać Toma Donnery'ego – ten kontrast między jego wiktoriańską elegancją a piekielną energią (lawendowa marynarka, ogniście rude włosy, "głos jak z horroru") jest genialny . Jego stwierdzenie - "umarł Pan za życia" – to sedno całej historii. Obaj, żywy i martwy, są ofiarami zdrady.

Stwierdzenie, że "zdrada zabija celniej niż sama śmierć" – to zdanie jest kluczem do zrozumienia całej opowieści. Podoba mi się zakończenie z piersiówką przy grobowcu. :) Ten świat ma potencjał na całą serię opowieści o duchach w tym domu. Pozdrawiam.

 

[Simon Tracy]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Berenika97 Bardzo Ci dziękuję za czytanie również mojej mini-prozy.

Powyższe zdanie reklamowało "Było nie minęło" na moim pisarskim koncie na tiktoku.

Ale masz rację, że zdanie o zgonie za życia jest kluczowe dla mnie samego jak i historii