jestem

[MIROSŁAW C.]

 

w mchu zieleni 

kruchość 

księżycem osrebrzona 

drży w kroplach rosy

 

między konarami

starych buków 

i świerków

zastygłem w bezruchu

 

nie zauważyłem 

kiedy ptaki

zbudowały sobie 

na mnie gniazda

 

stoję i słucham 

porannych treli a konsumpcję 

sprowadziłem

do poziomu korzeni

 

całe życie szukałem kodu

w prostym przekazie

nie zdołałem 

przyznać się do miłości

 

wiatr 

przenosi moje liście

do miejsc

których nie ma 

 

 

(Lifting 2025)

 

 

[FaLcorN]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo na tak, pozdrawiam!

[MIROSŁAW C.]

@FaLcorN

Dziękuję bardzo, pozdrawiam. 

[Migrena]

@MIROSŁAW C.

 

Twój wiersz jest głębokim aktem żalu i refleksji nad tym, jak emocjonalne zaniechania prowadzą do poczucia pustki i ostatecznej ulotności istnienia.

Napisany wspaniale.

Podoba mi się :)

[viola arvensis]

@MIROSŁAW C. brzmi jakby znajomo

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Gosława]

Bardzo ładny wiersz Mirosławie 

Pozdrawiam serdecznie

[Annna2]

@MIROSŁAW C.  Całe życie szukamy kodu,

poszukują go naukowcy, znają go dzieci.

Bo być może nie trzeba gmatwać.

A pierwsza strofa urzeka.

w mchu zieleni 

kruchość 

księżycem osrebrzona 

drży w kroplach rosy

[huzarc]

@MIROSŁAW C.

To wiersz, który uczy ciszy.

Nie moralizuje, nie oskarża, nie ucieka w pustą refleksję — po prostu jest, jak drzewo, które trwa, aż jego korzenie uczą się słuchać ziemi.

Ma w sobie mądrość zmęczenia, nie rezygnacji — jakby pisał go ktoś, kto wiele widział, a teraz pragnie tylko oddechu, prostoty, miłości w jej najcichszej formie.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - lubię takie klimaty w wierszach - 

                                                                           Pzdr.