Upojony jesienią

[Migrena]

 

Ziemia parzy, dymi gorącem, popiołem, tłuszczem lata.

 

Idę goły, tylko w jeansach,
mokra ziemia między palcami, liście przyklejone do żeber,
szeleszczące jak wąż, jak skóra, którą zrzucam,
jak wspomnienie, które trzeba rozszarpać,
które płonie pod paznokciami, które gryzie język,
które mnie ciągnie w dół, w głąb, w głąb pulsującej ziemi.

W lustrze kałuży widzę twarz nieznajomego,

nie swoją,
oczy brudne od torfu, uśmiech pełen pleśni,
deszcz, zimny, ślepy, żrący, wgryza się w ramiona, w kark, w pamięć,
spływa po mnie jak po kamieniu, wnika w mięśnie, w kości,
słyszę, jak pod skórą pękają naczynia,
jak struny skrzypiec, które stroi wilgoć,
jak dźwięki, które drapią uszy i język jednocześnie.

Czuję ziemię, która mnie chce,
ciągnie, wciąga, wdycha aż pod język,
wgryzam się w jabłko, kwaśne, twarde, z robakiem,
sok ścieka po brodzie, smakuje krwią i jesienią,
życie trzeba gryźć aż do kości,
aż zęby stukną o pestkę losu, aż język będzie krwawić od prawdy,
aż oddech stanie się kurzem, aż ciało będzie ziemią, a ziemia ciałem.

Liście lepią się do pleców,
tatuaże gnicia, znaki rodu, które pamiętają,
że wszystko, co rośnie, musi zgnić, żeby było prawdziwe,
wiatr świszcze w gałęziach, szczeka, warczy jak stary pies, który śni o słońcu,
ziemia oddycha pod stopami, pulsuje, jakby miała serce, które bije w moim,
jakby chciała mnie połknąć, wypić, wciągnąć w siebie całego.

Pozwalam jej.
Niech mnie gryzie, niech mnie pije, niech mnie przyjmuje,
niech zrobi ze mnie sok, błoto, zapach grzybów,
niech się we mnie przegląda jak w kałuży po burzy,
niech mnie rozpruje światłem i zimnem, aż pozostanę samym tchnieniem,
aż wszystko co mam, stanie się częścią gnijącej jesieni.

Świat się żarzy od środka,
w komorze serca płonie ostatni ogień,
pełen, dziki, gotowy wybuchnąć,
chcę więcej - więcej pogryzionego słońca,
więcej błota, zimna, tchu,
niech mnie rozpuści w swoim świetle,
aż pęknę i ozłocę się gnijącym blaskiem,
aż oczy wypalą się ogniem, aż język stanie się ziemią.

Śmieję się cicho,
bo nawet śmierć tu pachnie ciepło,
bo nawet śmierć smakuje życiem,
bo nawet w gniciu, w błocie, w deszczu
jest szał, jest dzikość, jest JA,
który drapie świat i pozwala światu drapać mnie.

[lena2_]

Rzeczywiście  wygląda to jak upojenie jesienią, jakieś niezwykłe zespolenie z naturą na granicy dzikości:) podoba się:)

[Cyjan]

Zespolenie z naturą, taki trochę Leśmianowski motyw, jak w słynnej „Łące”. Ale inaczej niż u Leśmiana, to doświadczenie jest ukazane w brutalistyczny sposób, choć nadal wyzwalające. Ciekawy wiersz.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Słowa też uderzają do głowy jak wino, aż się kręci. Ty to wiesz :)

[Annna2]

@Migrena   jak Puszcza Białowieska  Adama Wajraka.

Bo tam jest śmierć i życie, bulgotanie. 

Tam za wykrotem położył się martwy żubr- ale to też jest życie dla innych,

powalił się dąb zmurszały, zadziałały korniki .

Martwe drzewa, nie są końcem, ale początkiem i życiem .

Albo graby- co kilka lat jest gradację piędzika przedzimka- on zjada wszystkie liście grabów

i las wtedy wygląda jak zimą, ale to jednocześnie używanie dla ptaków- bo są gąsienice.

A potem te gąsienice schodzą do ziemi, i z pędów zapasowych  znów jest zielono

Tak jak u Ciebie- tam śmierć smakuje życiem.

 

 

 

 

 

 

Edytowane 9 godzin temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Migrena

Twój wiersz to nie jest poezja, którą się po prostu czyta – to wiersz, którego się doświadcza wszystkimi zmysłami.„Mokra ziemia między palcami”, „uśmiech pełen pleśni”, „smakuje krwią i jesienią” – to nie są tylko słowa, to całe doznania. To poezja, która nie boi się brzydoty, brudu i rozkładu, a wręcz czyni z nich źródło swojej mocy. Ten wiersz jest dla mnie przejmującym zapisem procesu zjednoczenia z naturą. Ale nie jest to romantyczne zjednoczenie. To akt gwałtowny, niemal erotyczny w swojej intensywności. Nie tyle kontemplujesz przyrodę, co pozwalasz jej się pożreć, wchłonąć, przetrawić. Fraza „Pozwalam jej” jest tu kluczowa – to świadoma, odważna kapitulacja. To powrót do stanu pierwotnego, do bycia częścią cyklu życia i śmierci. Fascynujące jest to, jak w procesie dekompozycji, gnicia i utraty formy, rodzi się na nowo tożsamość - to "Ja".

Odczytuję ten tekst jako paradoks, w którym to, co kojarzy się z końcem – gnicie, jesień, rozkład – staje się esencją życia. Świetny!

[violetta]

Jesteś jak Crusoe, tylko, że on walczył, a Ty na luzie, bo masz cywilizację:)

[Migrena]

@violetta

Violu.

jak tam dzisiejsze degustacje kulinarne ?

A nasz - jeden stolik,  jeden talerz, jedno serce ?

Smakowało ?

[violetta]

@Migrena spoko, są takie kolejki i bitwa o stolik, sznycla zjadłam, był mięciutki:) jutro jem w domu, stolik mam dla dwóch osób:) w domu to zawsze gorsze jedzenie:)

[huzarc]

@Migrena

Ten wiersz to organiczna apokalipsa – potężny, cielesny, niemal dionizyjski poemat o jedności człowieka z ziemią, o gniciu jako formie życia, o destrukcji jako ostatecznej formie prawdy.

To nie tylko tekst – to trans, rytuał inicjacyjny, w którym podmiot rozpuszcza się w żywiole materii, odnajdując w tym stanie coś bliskiego boskości.

[Migrena]

@violetta

nie jest gorsze bo przyrządzane własnym sercem przez własne dłonie :)

Och, apetyt wzbiera we mnie.....

[violetta]

@Migrena swoje to skromniejsze:) po ćwiczeniach dzisiaj, bo będę ćwiczyć robię mango lassi z wodą różaną:) boli mnie wszystko, trochę coś przejdzie i znowu jest coś nie tak, ale nie daję się:)

[Migrena]

 

 

@lena2_

dziękuję bardzo za zajrzenie i 

"podoba się" :)

miło mi :)

 

 

@Cyjan

z przyjemnością przeczytałem Twój komentarz :)

dzięki :)

 

 

@Alicja_Wysocka

Wiem Alu :)

dziękuję:)

 

 

@Annna2

pięknie to Aniu opisałaś :)

życie.

nasze i wszelkich istot !

dziękuję serdecznie :)

 

 

@Berenika97

uff.

Znowu rozpisałaś mnie na fragmenty :)

To wspaniałe, że ktoś potrafi to robić.

Z wiedzą, smakiem i elegancją.

I z gracją historyka !

 

Dziękuję Bereniko :)

Bardzo mi miło, że jesteś :)

 

 

 

@huzarc

starałem się wedle umiejętności :)

Świetny komentarz.

Dziękuję :) 

 

 

Edytowane 7 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ten fragment mnie poruszył najmocniej

 

ale... Cały wiersz dziki, pulsujący, porywający - aż serce szybciej bije pod jego wpływem. 

Niesamowite upojenie jesienią.

Adrenalina po przeczytaniu wiersza- szok. Jeszcze mi się to nie zdarzyło ;)

Wow!

[Nata_Kruk]

@Migrena... Ty się nie.. upoiłeś.. jesienią, Ty się nią.. upiłeś.. :)

Jak to u Ciebie, wiele trafnych i oryginalnych porównań... jest co poczytać, pojawia się także uśmiech,

szczególnie w zakończeniu. Ciekawie na pewno. POzdrawiam.

Z uwag, bez urazy... 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

np. jw. dla mnie, o trzy.. które.. przy dużo. Próbka bez tych trzech wytłuszczonych... jak Ci to..?

 

Idę goły, tylko w jeansach,
mokra ziemia między palcami, liście przyklejone do żeber,
szeleszczące jak wąż, jak skóra, którą zrzucam,
jak wspomnienie, które trzeba rozszarpać,
ono płonie pod paznokciami, gryzie język,
ciągnie mnie w dół, w głąb, w głąb pulsującej ziemi.

[Migrena]

@Nata_Kruk

Dzięki Ci za ten komentarz – uśmiechnąłem się przy „upiłeś”, bo trafiłaś w punkt

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Co do „które” – masz rację, że zrobiło się ich trochę gęsto.
Pierwotnie chciałem, żeby to zabrzmiało jak taki szarpany oddech, coś z rytmu ziemi i mantry, ale widzę, że w czytaniu potrafi to przydusić i stworzyć "stukot".

Twoja wersja z „ono płonie…” jest naprawdę dobra – lżejsza, a jednak nic nie traci z sensu.
 

Dzięki za uważne oko i dobre słowo – takie komentarze to złoto.

 

 

@viola arvensis

 

Bardzo Ci Violu dziękuję za te słowa — aż samemu szybciej bije serce po takiej lekturze komentarza :)
Cieszę się, że wiersz tak zadziałał — chciałem, żeby był właśnie dziki, pulsujący, niepokojący.
A że „jesień upoiła”, to już najlepszy możliwy efekt.

Dzięki piękne :)

 

 

@violetta

"mango lassi z wodą różaną".

No pięknie !

Pychota :)

Trzymaj się duchem to i boleści znikną !

Tego Ci życzę :)

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@Migrena trzymam się bardzo dobrze, same przyjemności mam w życiu, tata pomoże mi z ułożeniem ogrzewania, będę pomagała w układaniu rurek, sklejaniu i kupuję w końcu ciepłe grzejniczki, w końcu będę miała jak w ulu:) firmy są bardzo drogie, zrezygnowałam z tego. Ja potrzebuję faceta z złotą rączką, nie pisarza:) Mango lassi jest fajne na jogurcie naturalnym z wodą różaną i kardamonem:) pycha, idealne po treningu:)

[Migrena]

@violetta

no i super !

trudno żebyś marzła we własnym domu :)

No i fajnie, że tata pomoże !

 

A te treningi na czym polegają ?

Kardio czy mięśniowe ?

[violetta]

@Migrena różne z Kołakowską ćwiczę, są za darmo, tylko czasem z matą, mam tylko stópki z poduszkami na podbiciu i na stopie, żeby było wygodniej przy podskokach. Podobają mi się treningi. Są intensywne, ale wybieram typowo cardio, spokojniejsze też. Przez to mam dobrą figurę, pracuję lekko na mięśnie, bo niestety mój organizm wymaga to ode mnie:)

[Gosława]

O właśnie tu też ziemia pachnie 

Bardzo lubię Twoje pisanie 

Mamy podobną wrażliwość i chyba estetykę

Ja co prawda nie jestem leśnym ludziem 

Wolę miedzę i łąki jednak bliżej mi do natury niż do drapacz chmur