Upojony jesienią

[Migrena]

 

Ziemia parzy, dymi gorącem, popiołem, tłuszczem lata.

 

Idę goły, tylko w jeansach,
mokra ziemia między palcami, liście przyklejone do żeber,
szeleszczące jak wąż, jak skóra, którą zrzucam,
jak wspomnienie, które trzeba rozszarpać,
które płonie pod paznokciami, które gryzie język,
które mnie ciągnie w dół, w głąb, w głąb pulsującej ziemi.

W lustrze kałuży widzę twarz nieznajomego,

nie swoją,
oczy brudne od torfu, uśmiech pełen pleśni,
deszcz, zimny, ślepy, żrący, wgryza się w ramiona, w kark, w pamięć,
spływa po mnie jak po kamieniu, wnika w mięśnie, w kości,
słyszę, jak pod skórą pękają naczynia,
jak struny skrzypiec, które stroi wilgoć,
jak dźwięki, które drapią uszy i język jednocześnie.

Czuję ziemię, która mnie chce,
ciągnie, wciąga, wdycha aż pod język,
wgryzam się w jabłko, kwaśne, twarde, z robakiem,
sok ścieka po brodzie, smakuje krwią i jesienią,
życie trzeba gryźć aż do kości,
aż zęby stukną o pestkę losu, aż język będzie krwawić od prawdy,
aż oddech stanie się kurzem, aż ciało będzie ziemią, a ziemia ciałem.

Liście lepią się do pleców,
tatuaże gnicia, znaki rodu, które pamiętają,
że wszystko, co rośnie, musi zgnić, żeby było prawdziwe,
wiatr świszcze w gałęziach, szczeka, warczy jak stary pies, który śni o słońcu,
ziemia oddycha pod stopami, pulsuje, jakby miała serce, które bije w moim,
jakby chciała mnie połknąć, wypić, wciągnąć w siebie całego.

Pozwalam jej.
Niech mnie gryzie, niech mnie pije, niech mnie przyjmuje,
niech zrobi ze mnie sok, błoto, zapach grzybów,
niech się we mnie przegląda jak w kałuży po burzy,
niech mnie rozpruje światłem i zimnem, aż pozostanę samym tchnieniem,
aż wszystko co mam, stanie się częścią gnijącej jesieni.

Świat się żarzy od środka,
w komorze serca płonie ostatni ogień,
pełen, dziki, gotowy wybuchnąć,
chcę więcej - więcej pogryzionego słońca,
więcej błota, zimna, tchu,
niech mnie rozpuści w swoim świetle,
aż pęknę i ozłocę się gnijącym blaskiem,
aż oczy wypalą się ogniem, aż język stanie się ziemią.

Śmieję się cicho,
bo nawet śmierć tu pachnie ciepło,
bo nawet śmierć smakuje życiem,
bo nawet w gniciu, w błocie, w deszczu
jest szał, jest dzikość, jest JA,
który drapie świat i pozwala światu drapać mnie.

[lena2_]

Rzeczywiście  wygląda to jak upojenie jesienią, jakieś niezwykłe zespolenie z naturą na granicy dzikości:) podoba się:)

[Cyjan]

Zespolenie z naturą, taki trochę Leśmianowski motyw, jak w słynnej „Łące”. Ale inaczej niż u Leśmiana, to doświadczenie jest ukazane w brutalistyczny sposób, choć nadal wyzwalające. Ciekawy wiersz.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Słowa też uderzają do głowy jak wino, aż się kręci. Ty to wiesz :)

[Annna2]

@Migrena   jak Puszcza Białowieska  Adama Wajraka.

Bo tam jest śmierć i życie, bulgotanie. 

Tam za wykrotem położył się martwy żubr- ale to też jest życie dla innych,

powalił się dąb zmurszały, zadziałały korniki .

Martwe drzewa, nie są końcem, ale początkiem i życiem .

Albo graby- co kilka lat jest gradację piędzika przedzimka- on zjada wszystkie liście grabów

i las wtedy wygląda jak zimą, ale to jednocześnie używanie dla ptaków- bo są gąsienice.

A potem te gąsienice schodzą do ziemi, i z pędów zapasowych  znów jest zielono

Tak jak u Ciebie- tam śmierć smakuje życiem.

 

 

 

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Migrena

Twój wiersz to nie jest poezja, którą się po prostu czyta – to wiersz, którego się doświadcza wszystkimi zmysłami.„Mokra ziemia między palcami”, „uśmiech pełen pleśni”, „smakuje krwią i jesienią” – to nie są tylko słowa, to całe doznania. To poezja, która nie boi się brzydoty, brudu i rozkładu, a wręcz czyni z nich źródło swojej mocy. Ten wiersz jest dla mnie przejmującym zapisem procesu zjednoczenia z naturą. Ale nie jest to romantyczne zjednoczenie. To akt gwałtowny, niemal erotyczny w swojej intensywności. Nie tyle kontemplujesz przyrodę, co pozwalasz jej się pożreć, wchłonąć, przetrawić. Fraza „Pozwalam jej” jest tu kluczowa – to świadoma, odważna kapitulacja. To powrót do stanu pierwotnego, do bycia częścią cyklu życia i śmierci. Fascynujące jest to, jak w procesie dekompozycji, gnicia i utraty formy, rodzi się na nowo tożsamość - to "Ja".

Odczytuję ten tekst jako paradoks, w którym to, co kojarzy się z końcem – gnicie, jesień, rozkład – staje się esencją życia. Świetny!

[violetta]

Jesteś jak Crusoe, tylko, że on walczył, a Ty na luzie, bo masz cywilizację:)

[Migrena]

@violetta

Violu.

jak tam dzisiejsze degustacje kulinarne ?

A nasz - jeden stolik,  jeden talerz, jedno serce ?

Smakowało ?

[violetta]

@Migrena spoko, są takie kolejki i bitwa o stolik, sznycla zjadłam, był mięciutki:) jutro jem w domu, stolik mam dla dwóch osób:) w domu to zawsze gorsze jedzenie:)

[huzarc]

@Migrena

Ten wiersz to organiczna apokalipsa – potężny, cielesny, niemal dionizyjski poemat o jedności człowieka z ziemią, o gniciu jako formie życia, o destrukcji jako ostatecznej formie prawdy.

To nie tylko tekst – to trans, rytuał inicjacyjny, w którym podmiot rozpuszcza się w żywiole materii, odnajdując w tym stanie coś bliskiego boskości.

[Migrena]

@violetta

nie jest gorsze bo przyrządzane własnym sercem przez własne dłonie :)

Och, apetyt wzbiera we mnie.....

[violetta]

@Migrena swoje to skromniejsze:) po ćwiczeniach dzisiaj, bo będę ćwiczyć robię mango lassi z wodą różaną:) boli mnie wszystko, trochę coś przejdzie i znowu jest coś nie tak, ale nie daję się:)

[Migrena]

 

 

@lena2_

dziękuję bardzo za zajrzenie i 

"podoba się" :)

miło mi :)

 

 

@Cyjan

z przyjemnością przeczytałem Twój komentarz :)

dzięki :)

 

 

@Alicja_Wysocka

Wiem Alu :)

dziękuję:)

 

 

@Annna2

pięknie to Aniu opisałaś :)

życie.

nasze i wszelkich istot !

dziękuję serdecznie :)

 

 

@Berenika97

uff.

Znowu rozpisałaś mnie na fragmenty :)

To wspaniałe, że ktoś potrafi to robić.

Z wiedzą, smakiem i elegancją.

I z gracją historyka !

 

Dziękuję Bereniko :)

Bardzo mi miło, że jesteś :)

 

 

 

@huzarc

starałem się wedle umiejętności :)

Świetny komentarz.

Dziękuję :) 

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ten fragment mnie poruszył najmocniej

 

ale... Cały wiersz dziki, pulsujący, porywający - aż serce szybciej bije pod jego wpływem. 

Niesamowite upojenie jesienią.

Adrenalina po przeczytaniu wiersza- szok. Jeszcze mi się to nie zdarzyło ;)

Wow!