Niezręczność

[wierszyki]

Gdy leżała jeszcze w tej całej rurkowatej, przezroczystej aparaturze. Aurze końca
sąsiedniej głębi pokoju. Mama,

która umarła
przed zaledwie kilkoma godzinami, a my przy
stole napiliśmy się ciepłej.
Zaparzonej przeze mnie
herbaty. W oczekiwaniu
na przyjście lekarza,
bo tylko on może
potwierdzić zgon. Pierwsze, co na mnie spadło jak obuchem po głowie to myśl, że spośród wszystkich lepiej myślących ode mnie, nikt z nich bardziej niż ja sama, nie wie, co właśnie teraz należy zrobić.

 

Przeze mnie herbata
Przeze mnie światło
Przeze mnie żegnaj.
Przeze mnie modlitwy maleńkie ziarenko

Przeze mnie upadło.

Z talerza talerzyk.
 
 

 

[huzarc]

@wierszyki

To bardzo przejmujący zapis chwili, w której życie i śmierć stykają się w codziennym geście. Uderza prostota – herbata, światło, talerzyk – zwykłe przedmioty nagle nabierają wagi symbolu, jakby całe pożegnanie mieściło się właśnie w nich. Powtarzane „przeze mnie” ma moc modlitwy i wyznania winy zarazem, odsłania bezradność, ale i miłość. Tekst porusza właśnie tym, że nie ucieka w wielkie słowa – zostaje przy tym, co zwyczajne, i dlatego jest tak prawdziwy.

[Marek.zak1]

Granica życia i śmierci. Rzadko jesteśmy świadkami w realu i wtedy człowiek pyta, co teraz. Bardzo poruszający wiersz.