*Doktor Jimmy

[Annna2]

 

 

Nie wybiera się wiatrów spomiędzy kosmyków,
rosom nie ściera się wilgoci pocałunków.
Nie zmienia się tembru głosu dla zabawy.

Słowa mają moc zbawienną.
Dziękczynieniem za pejzaż i róż rozłogi,
w obłokach Minoris jest absolutnie piękną.
Panny słomiane są znów roztrzepane.
Na nów nieuważne, kruchościom tożsame.

Na moje "nie" afekt nie zwraca uwagi,
mory obojętne są wobec miłości.

Radia też już nie ma.
Jego, mojego?
Naszego.

 

 

 

 

 

 

*Tomasz Beksiński

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[huzarc]

@Annna2

To utwór pełen miękkich, zmysłowych obrazów, w którym czuć wrażliwość i tęsknotę za dawną bliskością. Autor pięknie pokazuje, jak drobne codzienne rzeczy (wiatr, rosa, radio) mogą stać się nośnikami emocji. Tekst mógłby jeszcze zyskać, gdyby ostatnia część była bardziej płynnie powiązana z wcześniejszymi obrazami, ale już teraz czyta się go jak subtelny szkic wrażliwej duszy.

[Annna2]

@huzarc  dzięki.

Zostanie tak - bo Doktora Jimmiego nie ma, nie ma już "Trójki". Takiej

Tak, tęsknię za tym.

[Migrena]

@Annna2

Aniu.

Przedstawiłaś nam zapis tego, co nieuchwytne.

Sił których nie wybieramy a które niosą nas poza wolę i intencję.

Tekst wręcz pulsuje wdzięcznością, nawet wobec utraty tego co ważne.

Ukazuje piękno ktore istnieje niezależnie od obojętności czy przemijania.

 

Sens wiersza jest mi bardzo bliski.

Własnym przeżywaniem przeszłości.

 

Kapitalnie napisane :)

[Annna2]

@Migrena  dziękuję.

Trójka" tej której nie ma ukształtowała mój gust muzyczny.

Pamiętam Kaczkowskiego jak w Minimaxie opowiadał o Annie Sexton( Mercy Street)-

to jakby się było tam  gdzie Ona, prawie bycie Nią.

To samo Beksiński- pierwszy raz usłyszałam go w Liście przebojów Niedźwieckiego.

Czekało się na audycje, to co mówił i puszczał.

A ten podróżnik- to ostatni utwór wtedy

dziękuję Jacek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Annna2

Przepiękny wiersz! Z melancholijną atmosferę i subtelną muzyką słów. Szczególnie poruszające jest to napięcie między tym, czego się nie da kontrolować ("nie wybiera się wiatrów", "na moje "nie" afekt nie zwraca uwagi") a delikatną obserwacją świata. Metafora "panny słomiane" i to pytanie na końcu o radio - czyje? - zostawiają czytelnika z pięknym niedosytem. Pozdrawiam.

 

ps.Bardziej "znam" ojca - malarza. Ale wiem, że Tomasz był również tłumaczem, np. "Monty Pythona".