Na białej martwej skale

[Mikołaj_Batkiewicz]

Gdy usiądę w kraterze Księżyca i wszelkie

Życie ogarnę wzrokiem, Ziemię – mrówcze gniazdo –

Każdą jej rzekę, górę, puszczę, każde miasto.

Tam jest dusz niezliczoność: te obce i bliskie.

 

Cóż ja pomyślę? Przecież wszystko to maleńkie

I błahe się wydaje. W ogóle czy warto

Z tej oddali martwić się, czy żyje się wartko

Na tej kruchej planecie – myśli to błazeńskie!

 

Są oni tam wszyscy, a ja sam tutaj siedzę,

Na białej martwej skale, gdy życie się tam wiedzie.

Samotny, otoczony pustką o nich myślę.

 

Rozterki, dylematy – Precz! Do gwiazd je wyślę.

Na mnie czeka historia, nowe ścieżki kreślę!

Przebiegła tęsknoto – nie! – twój czar mnie nie zwiedzie.

Edytowane 23 Września przez Mikołaj_Batkiewicz (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

Wiersz pięknie utrzymany w duchu klasycznej poezji refleksyjnej, przypomina dawnych mistrzów sonetu. Widać tu dobrą rękę do formy i dążenie do wielkiej perspektywy.

[tetu]

Mam nadzieję, że pod lir jak mówi, tak zrobi i faktycznie nie da się zwieść. Smutna to historia, ale w puencie, co bardzo ważne jest światełko. Niech moc będzie z pelem. Pozdrawiam. 

[Berenika97]

@Mikołaj_Batkiewicz

Skojarzyłam dylematy w Twoim wierszu z książką (filmem) Marsjanin. Człowiek patrzący z takim dystansem na to, co dzieje się na Ziemi (z pozycji orła) może miałby podobne myśli. Jedynie nie umiałby ich tak pięknie wyrazić jak poeta.

[Annna2]

@Mikołaj_Batkiewicz dobry wiersz bardzo. i mądry

szkoda życia na zmartwienia- na to, na co wpływu nie mamy.