Passé

[SuzanaD]

Patrzą na świat spod zmarszczonych brwi,

jakoby niebo winne było rachunków,

a ziemia - długu, którego nikt nie spłacił

 

Kawa w kubku stygnie - z żalu,

choć pachnie nutą dalekich ogrodów

Mówią: zwyczajne, banalne

jakby zwyczaj był zwyczajną obrazą

 

Przechodzą obok dziecka, 

co składa z kamyków katedrę

w piasku

Kręcą głową: strata czasu

Nie widząc, że i ich pałace

dawno już przykryła pleśń 

codzienności

 

Wszystko jest passé

świt — zbyt prosty,

noc — zbyt ciemna,

miłość — przereklamowana,

wdzięczność — kiczowata

 

A życie jak znudzony konferansjer

Śmiejąc się cicho, bije im brawa

I nagle nastaje ta pusta cisza

 

I wtedy nawet kurz ma blask,

a oni gorzko spluwali na gwiazdy

[wierszyki]

Teraz coraz mniej dzieci tak się bawi, trzeba podstępem ich w świat kamyków, piasku i realnej przestrzeni. Tak, to prawdziwa katedra, wręcz powinna być już profesorska ;-)

 

Najbardziej ujęło mnie to porównanie. Bez dzieci świat nie ma sensu.

Pozdrawiam :-)

Edytowane 3 godziny temu przez wierszyki
. (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Zgadzam się, werbalnie i nie tylko, z przesłaniem, a temat znam z autopsji. Wychowanie dzieci jest pracochłonne i czasochłonne, stąd wielu się nie chce, a bywa, ze nie może osobiście angażować walcząc o dobra materialne, czy nawet przetrwanie. A jednak po latach, jak się ma jeszcze szczęście,  jest poczucie spełnienia i satysfakcji, czego wszystkim życzę. 

[Jacek_Suchowicz]

@SuzanaD

 

fajne jest potencjał

 

dzisiaj to wszystko jest passe

marudzą wokół że bardzo źle

nihilizm wokół już żniwa zbiera

samotność wszystkim już doskwiera

 

najwyższa pora by się zmienić

z własnego ego dać trochę innym

stworzyć wspólne miłe przestrzenie

:))