Manifest rozpaczy

[Migrena]

 

 

Porzuciła mnie -
nie jak kobieta.
Jak Bóg, który wypalił swoje imię z nieba,
a gwiazdy zaczęły płakać krwią w czarne jeziora kosmosu.

Nie było słów.
Były zgliszcza głosu.
Była cisza – tak ciężka, że złamała kręgosłup światu.
Była cisza, która pachniała trumną i obciętym jezykiem anioła.

Patrzyłem,
a jej oczy odklejały się ode mnie jak galaktyki od centrum.
Patrzyłem,
a moje serce pękało jak planeta rozrywana pazurami komet.

Nie krzyknęła.
Krzyk byłby wybawieniem.
Jej milczenie było czarną dziurą -
pożerało wszystko: moje imię, mój puls, moje jutro.

Zsunęła mnie z siebie jak skórę,
jak węża, który zostawia martwy oddech na kamieniach.
Zsunęła mnie jak cień wciągnięty przez rynnę deszczu.
Jak modlitwę, której nigdy nie wysłuchało niebo.

A ja?
Ja zostałem ruiną oddechu.
Zostałem wrakiem w oceanie nocy,
gdzie nawet rekiny ciszy nie chcą mnie kąsać.
Zostałem pustym teatrem -
a scena we mnie płonie, lecz nikt nie gra.

Cierpię -
jak księżyc, któremu odcięto światło,
a on wisi nad światem jak trup w srebrnym sarkofagu.
Cierpię jak słońce, które połknęło własny ogień i stało się grobem światła.
Cierpię jak echo, które się dusi w gardle gór.

Teraz piszę -
nie w zeszyt,
ale w czerni nocy, w bliznach ścian, w krwi ciszy.
Piszę, bo słowa są jedynymi zwierzętami,
które jeszcze przychodzą do mnie w śnie.

Kochałem ją jak obłęd, który wziął ślub z burzą.
Kochałem ją jak śmierć kocha ciszę -
do końca, bez oddechu, bez ratunku.
Kochałem ją jak lustro kocha twarz, która je rozbiła.

A teraz jestem tylko cieniem psa,
który wyje w pustkę -
ale nawet echo go zdradziło.
Jestem liściem, który spadł w próżnię kosmosu.
Jestem wierszem, który chciał być człowiekiem,
ale stał się krzykiem –
rozpiętym między ziemią a nicością.

 

[Stary_Kredens]

@Migrena czy to prawda czy sztuka dla sztuki? , ale jeśli prawda to sztuka tak rozpaczać, no i tak kochać. Ach ! A ona taka nieczuła 

Kredens pozdrawia 

[Migrena]

@Stary_Kredens

Wróciła !!!!!!

Bo jest najsubtelniejszą i najpiękniejszą istotą na ziemi.

Ale rizpacz już była.

I stąd ten wiersz.

Bardzo dziękuję :)

A Kredens niech trwa wiecznie :)

[Annna2]

@Migrena  i człowiek się rozpada- na miliony kawałków tęsknoty

Piękny

[Stary_Kredens]

@Migrena powroty są piękne, byle nie za częste, póki co cieszmy się , bo warto

Pozdrawiam serdecznie Kredens 

[Migrena]

@Annna2

Aniu.

Rozpieszczasz mnie swoimi

dobrymi słowami.

Dziękuję.

 

 

@Stary_Kredens

I tutaj się zgadzamy :)

Zbyt częste powroty powracajacego mogą powodować u  "szczęśliwca" rostrój umysłu.

Taki biedak może się nawet ze szczęścia, porwać na siebie ze sznurem.

Dziękuję Kredensie :)

[Stary_Kredens]

Ze sznurem? Nie , to akurat nie warto 

Kredens 

[Migrena]

@Stary_Kredens ze sznurem nie ?

To z czarodziejką gorzałką ?

To tylko przedłuży rozpacz szczęśliwca !

Iść w narko ?

Szkoda kasy.

Już wiem :

" dzień wre i huczy

noc nogami powłóczy

uciec by za te lasy góry

głupstwa pleść

kwiatki rwać 

kurwa mać ".

 

Dziękuję :)

[Alicja_Wysocka]

@MigrenaSymfonię cierpienia - kosmiczna, aż oddech się zatrzymuje. Nie boisz się patosu:

planety, gwiazdy, czarne dziury, anioły z odciętym językiem -  kaskada emocji.

Można by powiedzieć: rozpacz w operowej skali, monumentalna.

A jednak pod spodem tętni coś intymnego:

Ból zwykłego człowieka, któremu zabrano miłość.

[Migrena]

@Alicja_Wysocka

Al.

Pewno, że się boję. Patosu i przesytu. Ale przekraczam te granice świadomie.

Może to efekciarstwo. Ale wolę to niż wymiotne mdłości.

 

Wszystko w "rękach" czytelników. Wszystkich szanuję.

 

Ten teks to nie wydumane emocje. To fizyczny i duchowy ból.

Ten wiersz powstał z takiego mojego bólu.

 

Teraz jest już dobrze.

Jest dobrze bo Ona jest !!!!

 

Dziękuję Al.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena 

Bo tak właśnie bywa - cierpienie wielkie, a życie jakby robi z tego żart.

Cieszę się, że jest dobrze, ale blizna została, która nie zniknie i stąd wiersze.

[Berenika97]

@Migrena

Przejmujący wiersz, intensywny i pełen obrazów prawie apokaliptycznych, które wzmacniają ból i rozpacz. Twoje cierpienie, jest tak wielkie, że przerasta człowieka. Napisałeś: że jesteś  "wierszem, który chciał być człowiekiem", to znaczy, że pozostało ci tylko pisanie - jedyna forma istnienia po tej katastrofie. Tak to odczytałam. Świetny tekst!