kochaj

[viola arvensis]

kiedy się kruszę jak bochen chleba

i każda myśl niestabilna

kochaj mnie mocno jak raz sie kocha

taka potrzeba ma pilna

 

kiedy osuwam się życiem zmęczona 

i pragnę w dym się przemienić

kochaj mnie jeszcze i tą miłością 

zechciej mnie w ogień zamienić

 

a kiedy znowu nie wiem co mówić 

i drżą mi dłonie bez sensu 

kochaj mnie znowu i ulgę przynieś

memu spłoszonemu sercu 

 

no i gdy słowa płyną strumieniem

I bywa łzy niepojęte 

tylko mnie kochaj a to co smutne 

zamienisz znów w uśmiechnięte 

 

i kiedy siedzę samotnie z kubkiem

i sączę kawę zbyt słodką 

to ty nic nie rób ale mnie kochaj 

bym była miłości cząstką

 

bo ja w tym wszystkim kochaniem jestem

czyżbyś zapomniał niechcący

tak mi mówiłeś tak zapewniałeś 

gdzie więc nasz świat jest płonący

 

wiem wiem moj miły wszystko przemija

nawet miłości prawdziwe

lecz ty masz moce żeby przemienić

bajkę złą w życie szczęśliwe 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@viola arvensis Violu, Twój wiersz ma autentyczną tęsknotę i delikatność

 i jednocześnie siłę, która tkwi w tej miłości, zdolnej przemieniać smutek w uśmiech, zmęczenie w ogień, a samotność w bliskość.

 

Edytowane 3 godziny temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@Alicja_Wysocka bardzo cenię w wierszach autentyczność i szczerość, i tak staram się pisać. U mnie nie ma miejsca na coś wymuszonego. Albo tekst sam płynie albo wolę się zamknąć ;)  Dziękuję za Twoją obecność. 

[FaLcorN]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Puenta tak dobra, nie wybrzmi dwa razy.

Tej supermocy życzę, pozdrawiam!