Karaluchy bez kompasu

Migrena · 31 Lipca

"wiersz o wnuczkach" 1

ich życie to łysa żarówka zawieszona nad czaszką,
w malutkim kwadracie w bloku,
wyjąca jak rtęć w gorączce.

nie świeci - tylko rzuca cień własnego śmierdzącego światła,
a oni siedzą pod nią jak karaluchy w garniakach
zrobionych z porzuconych butelek i plastiku z dna oceanu,
kupionych w lumpeksach z centrów
ich ponurych miasteczek.

umierają na miękko,
z oczami wbitymi w ekran jak w hostię.

nie mają marzeń - tylko zdrapki,
które śnią im się nocą jako języki
lizane przez automat do kawy.

ich głowy to akwaria z brudem po reklamach,
gdzie pływają złote rybki
z amputowanymi życzeniami.

serca mają zrobione z topniejącego linoleum,
biją na przemian z dźwiękiem nadchodzących powiadomień.

nie mają idei - tylko strzępy logotypów
wbite w korę mózgową jak tatuaże z supermarketu.

ich dusze są jak portfele po przejściach -
pełne paragonów i kieszonkowego od
rodziców na emeryturze.

przyjaciele?
głosy w słuchawkach, co grają playlisty melancholii,
czasem piwo na murku pod sklepem.

kochankowie?
ciepłe zwierzęta z funkcją „mute”
i oczami jak ślepe panele dotykowe,
na jedną noc przy zgaszonym świetle,
bez funkcji wydaj resztę.
w ciemności prezerwatywa wypada z ręki
i wrzask na placu - full aborcja od zaraz.

dni -
długie gumy do żucia,
ciągną się jak kisiel po podłodze w lunatycznym biurze,
zostawiając na stopach lepką warstwę cyfrowego kurzu.

sny -
pamiętniki cudzych pożarów,
które próbują odczytać przez filtr z benzyny.

jedzenie -
topiony serek z biedronki,
gratisowy hot dog od kumpla z marketu
i niedzielny schabowy u mamy.

chodzą jak strusie w szpilkach,
z głowami w powietrzu, które śmierdzi Wi-Fi.
oczy mają jak przeterminowane lody -
niby słodkie, ale coś się w nich psuje.
a pod powiekami mieszkają dźwięki
niedokończonych myśli:
"ja...ja...ja..."
„może… może… może…"
kiedyś...kiedyś...kiedyś..."

ich zazdrość to pies z dwiema głowami,
gryzie ich krtań i genitalia naraz,
znaczą podłogi krwią,
ale myślą, że to nowa wersja dywanu IKEA co dziadek kupił im na imieniny.

i żyją -
nie dlatego, że chcą,
ale boją się, że śmierć nie ma Wi-Fi.
bo w ciszy słychać echo:u
„tu nic nie ma”,
głodne, lepkie słowa, co śpią pod językiem
jak zdechły szczur w kiblu.

nie mają hobby -
tylko palce,
co w nocy same scrollują do końca internetu.

nie mają Boga -
mają aplikację,
co przypomina o oddychaniu i wysyła
wersety z cytatami motywacyjnymi.

kiedy umierają -
to jak dym z grilla
zrobionego z plastikowych lalek
od dorosłych dzieci sąsiadów,
a ziemia przyjmuje ich cicho,
jakby wrzucała imię do folderu „spam”.

i gniją - powoli, elegancko,
jakby ktoś chciał z tego zrobić reklamę perfum Armani unisex,
dla ludzi, którzy już nie czują niczego.

Edytowane 31 Lipca przez Migrena (wyświetl historię edycji)

Roma · 31 Lipca

wrócę z lepszym komentarzem, ale musiałam zostawić ślad.

Annna2 · 31 Lipca

@Migrena mocne słowa- jakby nie było dla nich nadziei.

Dające do myślenia tak bardzo bardzo- aż krzyczą.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To aż się wwierca.

Migrena · 31 Lipca

@Roma każdy Twój ślad to dla mnie jak walnięcie Big Ben co nasyca moją duszę Twoim wdziękiem.

@Annna2

Aniu.

Piękne Twoje słowa.

Dzięki wielkie.

Edytowane 31 Lipca przez Migrena (wyświetl historię edycji)

Leszczym · 31 Lipca

@Migrena Masz jakąś dużą umiejętność emocjonalności tekstu... Twoje teksty aż tętnią, żyją, warczą, szczekają, jestem pod dużym wrażeniem...

Migrena · 31 Lipca

@Leszczym to moja cholerna wyobraźnia. Czasem jest fajna ale nieraz już zaprowadziła mnie na manowce.

W wierszach jest bezpieczna. Ale do czasu. Czasem tak go zagęszczę, że sam się w nim nie mogę odnależć. Coś mnie ciągnie w surrealizm. I w ciszę - ale z tą ciągotą już walczę.

Dzięki :)

Roma · 31 Lipca

Mocno, momentami brutalnie, ale widać, że napisałeś go szczerze i z potrzeby. Opowiadasz o pustce, która udaje treść i to w taki sposób... nie da się obok tego wiersza przejść obojętnie. Nie powinno się.

Migrena · 31 Lipca

@Roma dziękuję.

Alicja_Wysocka · 31 Lipca

@Migrena Znowu drapiesz piórem jak skalpelem. Nie wiem, czy to jeszcze wiersz, czy już krzyk.

To nie jest świat z moich snów - ale bardzo prawdziwy. I niestety, coraz bardziej znajomy. Dziurawisz kartkę - i duszę.

To boli.

@LeszczymJa też jestem, podobnie jak Ty, Michale. Zaraz zabraknie mi słów.

Migrena · 31 Lipca

@Alicja_Wysocka Alicjo.

Skalpel - brzmi groźnie.

Ten wiersz jest o wnuczkach.

Jutro o rodzicach. Pojutrze o dziadkach. Tak mnie coś gdzieś we mnie pogoniło.

Pięknie dziękuję za dobre słowo :)

Berenika97 · 31 Lipca

@MigrenaO rany! Dzieje się! Porażający, brutalnie szczery i ważny, wbija się pod skórę. To wiersz do przeżycia i przemyślenia.

„ale…”

a jednak czasem –
na tym samym plastiku, co śmierdzi jak przyszłość,
ktoś narysuje serce palcem

czasem kochankowie nie gaszą światła
żeby zobaczyć się w oczach
marzenia nie zniknęły
tylko zmieniły kształt
ubrane w memy

ukryte w playlistach
i paczkach z Allegro z opcją „za pobraniem”

to prawda
gnijemy wolno, w ładnym opakowaniu
ale nawet w tym rozkładzie
ktoś czasem zatęskni za czymś więcej
niż powiadomienie o promocji

więc może,
piszmy listy bez adresu
wiersze jak dziury w betonie
w które wpadnie czyjeś „może”
i zakiełkuje

bo przecież
nie każdy karaluch chce być tylko karaluchem

W komentarzu napisałeś, że "coś ciągnie Cię w surrealizm" ....

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Migrena · 31 Lipca

@Berenika97

Bereniko.

Ciągnie mnie bo szukam wciąż wyrazu dla tego, co irracjonalne, podświadome i wymykające się logice.

Chcę dotknąć prawdy ukrytej pod powierzchnią rzeczywistości.

To moje dążenie do wolności wyobraźni, snu i symbolu, gdzie sens nie musi być dosłowny.

Lapidarnie rzecz ujmując ciągnie mnie do niezależności, oderwania od schematów, szablonów i ponurej rzeczywistości.

Szukam czegoś co jest niewidoczne. Czasem w sposób irracjonalny.

Czasem się w tym gubię jak w labiryncie.

Szukam głębi w człowieku który jest fenomenalny umysłem a sam nie przyjmuje tego do wiadomości.

Czasem mam doświadczenia bolesne.

Niezrozumienie.

Ale mam w sobie tę dzikość która jeszcze walczy.

Wiem też, że czasu mam coraz mniej.

Jak każdy.

Tylko nie każdy to rozumie.

O, i się nagadałem.

Sama chciałaś :)

Dzięki Bereniko.

Berenika97 · 31 Lipca

@MigrenaBardzo dziękuję, teraz wiem więcej! Pięknie podsumowałeś swoją podróż przez życie i świadome, odważne poszukiwanie swojej drogi. Masz niezwykłą osobowość, a chęć "dotknięcia prawdy ukrytej pod powierzchnią" to esencja duchowości, sztuki i filozofii. Tak właśnie czułam. Pozdrawiam.

Migrena · 31 Lipca

@Berenika97

To ja Tobie dziękuję za sympatię. I głęboki szacunek dla Ciebie za dociekliwość.

Za szukanie czegoś co jest ponad słowami !

Pozdrawiam.

Nata_Kruk · 31 Lipca

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... drobiazg, zgubiłeś kropeczkę... każdemu się przydarzy.

Treść, początek.. hmm.. ale im dalej w wersy, treść wciąga.

Spokojnej nocy.

Migrena · 31 Lipca

@Nata_Kruk

zaraz ją znajdę :)

Dziękuję Nata !

Robert Witold Gorzkowski · 31 Lipca

@Migrena myślałem jak go skomentować ale myślę iż słowa są zbędne. Napisałem kiedyś wiersz który może korelować z twoim. Nie wiem tak mi się wydaje myślę że po pierwszym sierpnia go wstawię i będzie to mój punkt widzenia. Na pewno coś jest w powietrzu?!