Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

 

 

 

Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie.






I. PUŁAPKA DNIA

        Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.
        Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,
        wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.

        Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,
        na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.

        Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –
        tonie w moich płucach jak topielec w betonie.

        Duszę się możliwościami –
 są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu,
a kurz z ich kopyt osadza się na               
         źrenicach.





II. CYFROWA CISZA

        Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,
        kody patrzą w nicość,
        nicość zwraca paragony.

        Mam w głowie ptaki z białka i smutku –
        lecą wstecz i giną, uderzając w
betonowe szkielety szklanych domów.

        Z betonu wyrósł kwiat,
        ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,
         które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.

        Nie ma już zielonej  trawy,
na której siadali poeci –
        tylko język asfaltu, który mówi:
        „Zamknij oczy. Zostań klientem.”

        I bankomat za rogiem.




III. CIAŁO MASZYNY

        Co noc płoną sny –
        ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.

        Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.
        Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.

        Raz słyszałem duszę –
        wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.

        Szkło pęka, ale nic się nie kończy –
        bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika.




IV. WYKREŚLONE „JA”

        Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.
        Ruch to błędnik świata, który się zaciął
        i puszcza w kółko to samo intro.

        Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u
        w boskim laptopie,
        a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.

        Życie?
        Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,
        jego modlitwa w formie captcha.

        A moje „ja” –
        pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową
        i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.
        Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.
        Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".

 

 


Opublikowano

@Migrena Dziękuję :)

Wrócę do tego wiersza, niech no tylko pył opadnie, bo wzbił się w powietrze,

a ja czekam aż obraz zrobi mi się bardziej klarowny :)

@Migrena

Ten wiersz mnie rozsypał, Migreno.

W każdej jego strofie czuć, jakby świat był zrobiony z aluminium i szkła, ale przez nie sączy się coś ciepłego - może właśnie to, co zostało z człowieka?

Nie wiem, czy jestem Alicją, która przeszła przez lustro, czy raczej przez ekran. Ale to, co napisałeś, zostawiło we mnie echo cyfrowe i zupełnie osobiste.

Moje rozsypanie nie boli, pył wiruje - i chyba właśnie z niego powstają nowe myśli.

 

Dziękuję. Będę wracać. :)

Opublikowano

Ja tu znajduję dla siebie kilka przepięknych fragmentów 

I aż żal że nie potrafię malować 

Ten fragment mógłby być oddzielną miniaturą 

Znakomity 

 

" Mam w głowie ptaki z białka i smutku –
        lecą wstecz i giną, uderzając w
betonowe szkielety szklanych domów."

 

 

Opublikowano

@MigrenaWróciłam, czytałam jeszcze raz i znowu. 

Twój wiersz (to właściwie misja) - bardzo mnie przejął. Jest taki jak Ty - odważny, świadomy, wyrazisty i niebanalny. Ukazujesz dehumanizację i konsumpcję jako złudzenie postępu i zagubienie człowieka - "kody patrzą w nicość", "dusza w pendrivie" - przejmujące. Cztery części depresyjnej wizji świata, że aż ciarki przechodzą po skórze. Niesamowity!


 

Opublikowano

@Berenika97 Bereniko, słodka Bereniko.

Kiedy Ty tak do mnie piszesz....

to ja nie chcę żebyś Ty wracała.....ja chcę żebyś została na stałe.

Rano będę Cię częstował kruchymi rogalikami z masłem i garściami świeżo zebranych malin.

A wieczorami przy kominku, albo ognisku, albo zwyczajnie /co staje się modne u poetów/ siedząc na rozgrzanej lipcowym słońcem trawie, będziesz nuciła swoje piękne wiersze a ja będę cichutko przygrywał Ci na bębenku z cicha przy tym zawodząc.

 

A noce.....mój Boże !

W czerwonych różach albo na jedwabnym prześcieradle.....

 

Nie odchodź.

Zostań.

Proszę.

Bereniko......

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • cisza margines nieprzysiadalności ona jak cienie odchodzi najszybciej tu nie ma nic o pieprzeniu po mojej stronie ściany chłodniej te wszystkie witki słodko wąskie w pasie wymiękają wsuń dłoń pod żebra otwieram się przed tobą    
    • @Robert Witold Gorzkowskidzieki!
    • Wśród ruin, na zniszczonym pianinie chwil tych pięknych, złożonych z grafitu, nałożonego na stalowo-blady błękit. Wśród cegieł, które czerwieńsze nie były nawet przy zachodzie słońca, zrozumiał słowa pisane wciąż i wciąż od końca, że początek świata zaczyna się bólem, a koniec nie musi, że czasami widzimy, ale wówczas jesteśmy głusi.   I jak niewiele zależy od tych podających sobie cegły, ani od tych, co na pianinie tworzą nastrój, bo plany, tło oraz mundury szyją hurtem wojen, zguby i nieszczęścia sprawcy. Przed kolejnymi spuszczonymi bombami kazali nienawidzić dzieci innych języków, matkę i ich ojca, zatruwali serca w sieci gwałtami i mordami, by nienawidziły innych, nie miały ogrójca.   Wśród ruin zaczynamy wszystko od nowa, wiedząc, że bardzo szybko zapomnimy i tuż za rogiem, po wschodzie promieni, kolejnego winnego dzikusa odnajdziemy, któremu przypiszemy wszystkie nasze wady, prawo do bezprawia, niekończące ich nakazy.   I została mu tylko para białych klawiszy oraz parę smutnych odkopanych pieśni, a drzewa zdążyły spleśnieć od wisielców, a wiśnie na nich nie wyrosły więcej.   A nam zostało jeszcze kilka lat, zanim ponownie spotkamy się na wojnie. Tylko człowiek woli bagnet niż dłoń, a zło wybiera bezinteresownie.    
    • Autorzy: Michał Leszczyński plus AI.    Piosenka nr 34 pt. Aktywne wysłuchanie   Mężczyzna przed pięćdziesiątką czasem idzie w skok skok to może być szansy ostatniej i ostatniej możliwości zbiera się na wyczyn wzdłuż i wszerz nawet przez kilka lat w ciągu których jest rozkazany dużo sobie wybaczyć   I spotyka tę podobno tę jedyną, która i stanie obok popatrzy namiętnie i chętnie po trochu przytaknie ona wie z teorii cóż znaczy aktywne wysłuchanie dynamiką różnych zachowań uprasza się o dialog   Rąbek sukienki i uroczy dekolt tylko w tym pomogą i pytanie naprowadzające i ala wzruszenia ala historią padnie iluzoryczna prośba nie mów już do mnie więcej mój miły przecież dobrze wiesz, że chcę twojej opowieści (witaj kochany u handlarzy wiedzy i doświadczenia)   Ref. Moja droga sorki sorki, sorki, że nasza rozmowa idzie w monolog dziwnie wielu niebezpiecznych słów i nawet gdy mnie lubisz i wysłuchasz uważnie wiedz, że moje życie tylko skrzypiało wiedz, że moje życie tylko skrzypiało no cóż no cóż no cóż i już i już   Monologi nie kończą się w tutaj czymś najlepszym opowieść mena po czterdziestce toż to taka przeszłość przeszłość nigdy nie będzie snuciem planów dnia jutra wiedz że ta pajęczyna śmiało może się nie udać   Jesteśmy grzeczni ludzie i przytakujemy z dystansem świat - co widać - rozwarstwia się nam jedynie i netowieje sprawstwo i wina to jedno, a uzależnienia są drugim ale bardzo złe były również zewnętrzne okoliczności (krawiec szyje tylko tak jaki miał materiał ole i ojej i ojej)   Ref. Moja droga sorki sorki, sorki, że nasza rozmowa idzie w monolog dziwnie wielu niebezpiecznych słów i nawet gdy mnie lubisz i wysłuchasz uważnie wiedz, że moje życie tylko skrzypiało wiedz, że moje życie tylko skrzypiało no cóż no cóż no cóż i już i już   Im więcej opowiesz, napiszesz wierszy i zaśpiewasz niestety tym więcej padnie słów nie do wycofania fałszywe akordy, krzywe melodie i nie takie nuty tylko wyborny bard lub naj poeta mogą się z tym mierzyć   Najważniejszego i tak przecież nie ubierzesz w słowa najciekawsze tutejsze spowiedzi świat wycina i pomija dobre opowieści mają nudzić i nie ciekawić i się dłużyć świat chce tańca i oczekuje przytuleń, nie pragnie zmartwień (ona mówi, mój tani tego wieczoru chcę tylko już odpoczywać)   Ref. Moja droga sorki sorki, sorki, że nasza rozmowa idzie w monolog dziwnie wielu niebezpiecznych słów i nawet gdy mnie lubisz i wysłuchasz uważnie wiedz, że moje życie tylko skrzypiało wiedz, że moje życie tylko skrzypiało no cóż no cóż no cóż i już i już      
    • @Lenore Grey Dziękuję bardzo.  Długo się zastanawiałem co dziś tutaj wrzucić.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...