Znajdź zawartość

spotkania w przestrzeni między snami bez słów roznosisz się po skórze wdycham cię wschody marzeń rozjaśniają dni wpojenia to już nie jest życie ciało spłonęło miłość

czuję idziesz grudniową ulicą przez miłośnicze własności ściąga mnie rozchylają się płatki łechtaczki zrywam po drugiej stronie miasta byle otrzeć się o twoje źrenice znowu my tęsknota ciał nie pozwala się minąć ciepło zasnąć blisko ciebie bliżej sobie

w tętnicach szyjnych stary początek i koniec cierpienia mimo samorodnej nocy życia i przeciągu w kółko odtwarzanej codzienności dotarłam do ciebie żywa rozświetlony plechami porostów listopadowy las krzepnącym sokiem wiśniowych drzew sad moje oczy podniesione ponad mgłę amorficzna bez rozległej rany małżeństwa miłość

urodziłam syna z gwałtu ukochanego wcześniej wyczekaną córkę diablicę codziennie zdejmuje skalp chwila gdy zamienisz stringi na krem na ocierające się uda później odleżyny nie traćmy się stapiaj w kropelkach nocy twojego ciepła po różowe zaczarowanie

na osi czasu i przestrzeni miłość pozycjonuje wszystkie pionki nie do końca szczęśliwie supłając nitki ludzkich losów jestem dzieckiem słabego boga smutna pijana żyję pod skórą tylko gdy zaciskając uda zlizuję z ciebie tatuaże rosę nadgarstków różę ust dostałam dwanaście nerwów czaszkowych rdzeń kręgowy obwody i przegraną z tobą grę hormonów zagryzam wargę płynę dniami nocy wspomnieniem

unoszę się i opadam ekstaza tobą czas przystaje niekończący się pocałunek otwiera naszą skórę przeglądam się w zmrużonych oczach i odbijamy od brzegu we wzruszenie ciał kocham cię karmię usta szyja sutki napletek kwitniesz w dłoniach porywając mnie na skraj dotykam cię nie ma już mnie

cała noc życia w skorupie to przez uwsteczniony ząb jajowy między czymś podobnym do wodorostów obok domków chruścików i mchu z mokrego kamienia pozwalam sobie na strach śledzę odbijanie promieni maleńkie tęcze rozproszenia wszystko płynie przez oddalenia tracę dotykalność miejsc z tobą wspólnych karmi się larwa alkoholicznego snu ozdobiłam paznokcie pasują do smutku nie sięgam już ciepłem do ciebie nawet jezioro z czasem wysycha

sycona do późna noc senną myślą wypełnia dzień umyka dostępności umysłu ten stan tak odrębny pod zwykłą gwiazdą na sinym nadkonarowym niebie pojawia się doznanie ciała samorodnie formując halucynacyjną scenerię po tobie zawsze nieobecne odczucie bólu i wyhamowana rzeczywistość unosi z dziwnego teraz dusze żarem zbliżone ciała roszą

w noc zimnego wiatru czytasz mnie w martwym wierszu zasypiają obłaskawione wilki tęsknoty samotności na mięśniach krtani drżenia złotych dźwięków łaszą mokre pocałunki odurza parująca skóra zniewolona ciepłem ramion rozsypuję w liżącym ogniu wilgotne włosy kocham się tobą zapomnieć nie ma dna

to nie noc śródlato blady błękitny mrok drobne bezkrwiste po lesie rozprasza moje tkanki nie trzeźwieją za tobą opuszczam ciało nigdzie nie jest daleko martwe bezokie czują ożywioną siłę śledzą a ty nie wyprzęgaj mnie z sobie pocałunków łąką w ekstazie

nieobecna z nocy pełniejsza inna to wszystko co mam o tobie w zapachu skóry noszę drżę pod twoim wzrokiem krew nie wraca z podbrzusza życie do ładu przechwycę nawet cień snu by doczuwać bliżej rumienisz tuleniem rosisz

poczułam twoją skórę i nie mieszczę się w swojej przekrwiona na granicy bólu drżę z niedomkniętą powieką dłońmi obejmując kostki nagrałeś mnie na siebie nieświadomą wracam klatka po klatce do pocałunków otarć muśnięć possij cukrówkę dojrzała kapie w objęciach dopełnij Czterolistne, jedna pięcio ; )

zapisałeś sobą pamięć mojej skóry mimo że jesteś taki mam dożywocie dla twoich oczu nie mogę wyciszyć prochem zalać kwasem sączysz się spod napletka wyrzuciło mnie z ciała zeszłam pograniczem zdrajców uczę się być zawsze pomiędzy może to przez obce nasienie przez prababkę żywcem ochrzczoną ciebie pod językiem nagiego

dzień w tkanki wdziera o niczym innym nie myślę miejskie góry myślę tylko o tym drżę w kąpieli muśnięć wśród miodników kwiatowe dno opuszczamy hotelowy parking złuszczam strop czaszki wróżąc niegasnący mit nie bez przyczyny zmotałam nasze duchy pisząc wieczysty kalendarz nigdy dość

ty intro podskórne złudzenie indywidualne podminowana tobą nie biją nadnercza krew w kościach cicho usta rozchylam wypadłam z ludzkiego cyklu budzę się gorąca to co się stało pomiędzy łamie mój każdy dzień na pół niespełna ciebie dotykam

wciągasz mnie cała przeszłam smakiem zapachem gestem nie podnoszę już powiek ustami doznaję całuję czule we wnętrze dłoni liżę nadgarstek palce błądzę twarzą w drobinkach sutków miękkości brzucha nie domykam się