Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Karina spacerując po Gdyni,

Sklep z Prawdą znalazła.

Weszła.

Piękna sprzedawczyni

Uśmiechnęła się i zapytała:

„Jaką Prawdę pani chce kupić?

Mamy częściową i całkowitą”.

Dziewczyna chciała Prawdę poznać

Tę absolutną, nagą, jedyną.

Ekspedientka tak jej powiedziała:

„Cena jest bardzo wysoka,

Ta prawda nie jest zadbana.

To jakby dotknąć rynsztoka.

Nie będzie pani mieć wytchnienia

Do końca życia."

Karina pomyślała: „Może będzie przecena?

W wysprzedaży mam jeszcze nadzieję.

Na Prawdę mnie nie stać, nie jestem gotowa.”

Opublikowano (edytowane)

@Berenika97   lekko i z humorem- a jednocześnie tyle w nim głębi, i mądrości.

Prawda nie jest zawsze tylko piękna, czasem wręcz szpetna.

Ale nawet najbrzydsza jest lepsza- niż najpiękniejsze kłamstwo.

Tu jest dojrzałość człowieka- piękno

 

A ona nie jest sprzedaż- prawda jest bezcenna

Edytowane przez Annna2 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Berenika97 Prawda jako towar w sklepie - dostępna, ale nie tania.
Z jednej strony mamy wybór, z drugiej - jesteśmy ostrzeżeni, że prawda może zaboleć, zostawić ślad, zmienić nasze życie nieodwracalnie.
Ten wiersz przypomniał mi, że nie każdy jest gotowy usłyszeć „całą prawdę” - czasem potrzeba czasu, odwagi, albo... przeceny nadziei.
Ciekawe i przewrotne.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Naprawdę mnie. Nie stać

Się potargowało:

Ty lepiej usiądziesz, by 

Mniej zabolało.

A prawdę sobie pierwszą wystałem.

 

Fajna zabawa słowem i wiele ciekawej treści. Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opublikowano

@violettaZgadza się! Bardzo dziękuje!

@Annna2Dziękuję! Zgadzam się z Twoimi słowami, chociaż wiem, że życie niesie ze sobą różny stosunek do prawdy.

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Zastanawiam się, czy zawsze warto wyjawiać całą prawdę, prawdę, która może kogoś zranić lub wywrócić mu życie do góry nogami. Są to chyba uniwersalne dylematy bez dobrego zakończenia. Pozdrawiam.

@jan_komułzykantBardzo dziękuję! Nie śmiem nawet o tym  pomyśleć. Pozdrawiam. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Mam takie zdjęcie w albumie – razem z klasą stoimy na szkolnym podwórku. Obok mnie Jola, koleżanka z tej samej ulicy. Obie mamy zaplecione warkoczyki i wstążki jak wielkie motyle. Pani wychowawczyni przyprowadziła nas do klasy, przedstawiła się: Bogusia. Zapamiętałam, bo mówiła ładnie i ciepło. Tłumaczyła nam, po co chodzi się do szkoły i czego nam nie wolno. Pierwszego dnia usiadłyśmy z Jolką razem. Pani zapytała, czy mamy w domu jakieś zwierzątka – a jeśli nie, to może u dziadków albo sąsiadów. Mieliśmy je narysować. W ruch poszły kredki i blok rysunkowy. W domu mieliśmy psa – znaczy się, na podwórku – nazywał się Lord. Mieszkał w budzie. Więc zaczęłam od budy. Dzisiaj wiem, że dach tej budy to trójkąt, ściany to prostokąt, a wejście – kółko. Nawet łańcuch z malutkich kółeczek był prosty do narysowania. Ale pies? – Jak się rysuje psa? – myślę. – No przecież nie potrafię! Łapy, uszy, mordka... no jak?! I wtedy mnie olśniło. Narysowałam wszystko, co potrafiłam – budę z łańcuchem, a na końcu ten łańcuch urwał się tuż przy wejściu. – Ha! – pomyślałam. – Wymyśliłam! Jest dobrze. Chyba... Pani wychowawczyni podchodziła do kolejnych dzieci, oglądała ich rysunki, komentowała, uśmiechała się. Aż doszła do mnie. – A co to ma być? – zapytała. – Tam, w budzie, siedzi nasz pies. Lord – odpowiedziałam zupełnie spokojnie. Ale to nie koniec. Pani przypomniała, jakie było zadanie. Mieliśmy narysować zwierzątko. Tymczasem – buda i łańcuch. A pies? – Nie mogłam go narysować, bo akurat wszedł do budy i tam siedzi – wyjaśniłam. – Gdyby nie wszedł, to bym go widziała. A tak, no... nie widzę. Pani się uśmiechnęła. I postawiła mi czwórkę. A Jolka dostała piątkę! No jak to?! Czy to moja wina, że się schował? Dzisiaj, po latach, kiedy tak sobie o tym myślę, wiem jedno: gdybym to ja była wtedy nauczycielką, postawiłabym sobie piątkę. Za fantazję. Bo przecież nie każdy potrafi się tak sprytnie wycwanić.
    • @Leszczym   Karanie w związku (bez względu na genezę) nie wróży dobrze. Mnie by już nie było :) Mam nadzieję, że skończy się tylko na poezji...
    • @Alicja_Wysocka Jestem uczulony wręcz na bębny pralek i różne wybielacze :))) Mogę to nawet zarapować wprost, zrobiłem tak kiedyś, nie lubię Vizira :)))) Nie gniewam się lubię sobie z Tobą poprzegadać :)) Jest mi tym bardziej miło, że jakieś pół roku na nowo odkryłem Twoją poezję, co nie jest kadzeniem, a faktem. Też się trzymaj !!!!
    • @Leszczym Do gniazdka z prądem, to raczej kłopot, ale do pralki, jak zwiniesz się w precelek, będziesz dotykany i utulony, że ach :)  Sorki, Michaś, ja wiem, że lubisz żarty, dlatego sobie pozwalam, 3-maj się :)
    • @Alicja_Wysocka Jest jeszcze gniazdko z prądem :)) tak, już wiem, nie ja jeden, nie pierwszy i z pewnością, na co się zanosi zresztą, nie ostatni :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...